Ik word wakker

in het heldere licht
van de rechterstoel
om te antwoorden
wie ik ben geweest

de afgelopen dag en
waar het mij om ging en
welke keuzes ik maakte en
het doet er niet toe

hoe tevreden ik was
met mezelf en de muziek
van complimenten voor mijn werk
en het doet er niet toe

wat ik klaar kreeg
of hoe handig ik was
in het regelen en oplossen
van mijn eigen fouten

en andermans zaken
en altijd de vraag te horen
met welke mensen ik mens was –
de aandachtige luisteraars

noteren het allemaal precies
in schoonschrift op handgeschept papier
laten het mij ondertekenen
en werpen het sierlijk weg

in het eeuwige vuur
waar wat ik naliet voorgoed verdwijnt
en het tekort van mijn daden zwart wordt
een brandmerk in mijn ziel