Ik loop door het dorp
De zon schijnt, de wind waait
een beetje door mijn haren

De luiken zijn gesloten
met kieren dun als naalden
met lange smalle ogen

Mijn schaduw valt nergens
binnen, er zijn er geen
in de schemerige kamers

waar het licht grauw
verdoezelt wat er gaande is
en wat de consequenties zijn

van ieders doen en laten
De gluurders duwen mij
als dwingende duivels

weg uit hun ogen
uit de kieren in hun leven
De zon op mij onverdraaglijk