De tenten van de Rode Maan
schuiven mee met de rand
van het woeden, ik kan niet meer

hopen, slapen, kijken naar de maan
naar het bloed van de ondergaande zon
dat zij zich van het lijf wast

het bloed waaruit ze oprijst
voor haar dagelijkse werk
aan het bedorvene

Zelf was ik me in mijn tranen
om de doden in het heilige vuur
dat ons verdreef, sorry

Sorry dat we gingen, niet stierven
Er is echt geen duivel in ons
We weten dat we mensen zijn

op de wereld om elkaar
elkaar te helpen nietwaar
juist wanneer het woedt?