Het is avond, de kinderen zitten
op de bank en ik speel

hun voor hoe ik als jongeman
de stad bevrijd heb met staaldraad

om de halzen van de mannen
die hadden bekend, ook de vader

van mijn meisje. Flink aantrekken
totdat het hoofd ja knikt

Schoon werk, geen spatje bloed
We deden het na van een film

die niet zo echt was als het zelf doen
en drie keer over mensen heen rijden

of met een knuppel woord
houden als iemand niet wil

betalen voor zijn veiligheid
Net als de kinderen ben ik

er trots op, maar in bed denk ik
dat niet die duizend fout waren

maar ik, maar waarom? Waarom
bewegen de gordijnen steeds?

Waarom staren er dode ogen
naar mij en wat staat er

achter hen onuitwisbaar
geschreven in de hemel?