Zywa
De bloesems blijven bij mij
Ik moest wel kiezen voor de rijkste
want anders waren ze gaan vechten
om mij, ze doen niets liever lijkt het
waar is hun verstand? Ik huil
om mijzelf vergeefse tranen
die niets veranderen, nergens
tussen de gordijnen in de binnenvertrekken
is mijn schoonheid veilig, mijn ziel zoekt
onwetend wat waar is, naar de liefde
van mijn sterke man in mijn schoot
om me vrij van angst over te geven
en moeder te worden, een goede vrouw
te zijn, niet lastig gevallen
door een oosterse prins die
betoverend fluit speelt om mij
op zijn paarden van de zee mee
te nemen naar een paleis
aan het water dat schittert
van ongeluk, schepen vol wolken
brengt en mijn bloesems
terugwerpt op het kiezelstrand
|