Uitgehuwelijkt, mijn vader
een brede lach aan tafel
naar leer geurend
zijn grote handen

die zijn toespraak beginnen
met een stevige roffel
op de schouder van mijn lief:
op hem kan ik bouwen

Een last slaat hij
zijn hart uit, mijn man in
we toosten en drinken
uit kristallen bokalen

groter dan ons gezicht
een lachspiegelkring
van kristallen bollen
we vermaken ons

de getuigen worden dronken
ze zijn al langer getrouwd
en geven om maan noch
slapend wachtende bedden