In vegen plakt de aarde
aan mijn vreemde handen
Ik zie het en rust uit

Voor tranen heb ik geen tijd
maar ze vallen toch
en mijn hart valt mee

Mijn broer ligt in het laken
achter mij, maar hoe
kan een lijk mijn broer zijn?

Ik moet sterk zijn en geloven
dat hij de zoete druiven eet
die zijn moordenaars opeisen

Zand in mijn haren, mijn wang
rust op jou, je bent er nog
Ik hoor jouw stem zacht

mama troosten en de feiten
herhalen, ach Jalal, je schittert
voor altijd in mij