Zywa
Kamille in mijn hoofd
Waar het witte land groen en jong is
maar de liederen nog treuren
om generaties die verdwenen
in de nevels van het wachten
op de bergen aan de overkant
waar het leven hard en oud is
waar de haarden altijd branden
marmotten hun neus opsteken
bij bejaarden die daar zitten
te picknicken en te schilderen
de kruipbrem en de ronde tafel
voorbij de kamillevelden
op de terp achter de heiwallen
en de varenhagen in het smaldal
die daar nog steeds wuiven op de helmen
van verdronken ijzeren soldaten
mijmer ik over het leven en eet ik
chocolade aan de kameelrivier
Vandaag geen nevels tegen de heuvel
waar eens het Leeuwenfort stond
|