Op het toneel is de aarde
een vlakte met een mond
vol baleinen die in-en-uit
stromen van leven zeven

en verteren wat niet zwemt
verslapt van verdunde hartstocht
verbleekt van verloren vreugde
verroest van vermoeidheid

De dansers zoeken zichzelf
op de tong, af en aan
spoelend uit de magen
de kraamkamers van het leven

De draadgordijnen ademen
om hen heen, ze sluiten zich
soepel als titanium tralies
glanzend van volmaaktheid