Zywa
Anarchie
Er draait een ventilator
in de kamer vol speelgoed
op de grond en op het bed
waar hij niet in wil
springt het kind opstandig
schreeuwend met slaande bekkens
Zijn broertje bedreigt
papa de politieagent
met een trommelstok
Mannen met armdikke takken
dreunen door de straten
door licht en door donker
Vol is de maat
van hun zware schoenen
Het ritme van de meesters
bewolkt de stad
waar de deuren sluiten
de kroegen doven
en de post blijft liggen
tot na de onbegrepen
verduistering
|