Steeds dikker wordt mijn huid
van natte verf, alles
wat ik meemaak bedekt
met een nieuw laagje dat verkleurt
met de nog natte ondergrond

die langzaam droogt op mijn harde kern
die niemand ziet - wie ik ben
in mijn eigen herinnering
als het ware van binnenuit
gezien, wat een fantasie is

omdat vanaf het begin de buitenwereld
haar kleuren in mij mengde
zodat ik nooit kan weten
wie ik zou zijn geweest
in oorlogstijd, droogte of cholera -

een gouden held, rozenvingerige liefde
of een stinkend bruine brij
om een zwarte kern