Zywa
Kom, je hoeft niet
Is het huilen als ik huil
in gedachten, dobberend
als een drenkeling tussen drijfhout
de wrakstukken van mijn hoop
op mijzelf en verstandige dokters?
Zou de chemie van tranen meer
rust geven, adem geven
dan jij, jouw warme lichaam
in mijn rug, samen
in de landloze zee?
Woorden zouden hier net zo
nat en stuurloos drijven, vandaag
te klein om mij te dragen –
houd jij me maar vast
je hoeft niet te praten
mij niet te begrijpen
kom, je hoeft niet
mijn redder te zijn
|