Het zweet waarin ik wakker schrik
na de waterhoos, de gierende tuien
die snijdend in mijn weefsels sloegen

de slippende wind door flarden halfzeil
aan het einde van mijn krachten
die mijn denken heeft gewurgd

de vluchtende waanzin
waarin ik ten onder ging
mijn snikkende SOS

red mijn ziel, dicht de gaten
ik ben moe, te moe om na te denken
en te verward om sterk te zijn

te zwak om te hopen, te bang
om los te laten – ik zal vergaan
in de diepte van de kolk, ik

kom niet met de schrik vrij –
benauwd schreeuw ik
om genade