Zywa
Volmoedig
Kleiner dan ik ben
ben ik in mijn eigen armen
gevallen, in stukken
maar een en al liefde
likkend aan de wonden
Ze zijn van mij
Het bed weet nergens van
het draagt gewoon wie liggen wil
zacht voor zwaar
en stekelig, voor mij
Ik praat en schrijf mijn klachten
weg onder enthousiaste woorden
vrienden hopen wanmoedig mee
raden wat ik niet durf
te delen en achteraf
maak ik me zorgen
of ik hen tekort heb gedaan
ik ben zo moe
mijn lichaam is de grens
die ik over wil
|