Verkwikt verlaat de zon het bed
van de sterrennacht, de tent
waarin zijn bruid wacht

Vrolijk als een held
rent hij over de middag
en de avond terug

naar haar lichaam
Zo ziet David in de hemel
Gods hand en de wereld

daarin gevat, zo mooi
moet Zijn grootheid zijn
voor wie er over nadenkt

dat het niet anders kan:
de zon komt op
en gaat onder

Vol verwondering
kijken wij
naar elkaar

Refreshed the sun is leaving the bed
of the starry night, the tent
where his bride will wait

Cheerful like a hero
he runs over the afternoon
and the evening, back

to her body
That's how David sees God's hand
in the sky and the world

mounted in it, so beautiful
must His greatness be
for those thinking it through
v that it cannot be otherwise:
the sun rises
and goes down

With astonishment
do we look
at each other