Het is windstil
Plastic water in het kanaal
Ik eet bij mijn moeder

Onderweg naar huis
talm ik op het kruispunt
Mijn kamers zijn zo leeg

en jij woont hier vlakbij
Ik kan naar je toegaan
en toch kan dat niet

Achter de dunne gordijnen
leeft de straat, de stad
Niemand ziet mij

Ik zou liefdesbrieven willen
lezen van jou, ontboezemingen
die je me nooit hebt geschreven

Daar moet ik steeds aan denken
wachtend op slaap, stil liggend
als een pop