Het is drijfzand, lastig
maar er zijn geen beesten
die mijn ogen uitsteken
om me levend te verscheuren

ook is er geen getij
geen vloed die me verdrinkt
ik zit alleen maar vast
als in beton, het zand

is hard geworden, ja
als er toeristen waren
zou ik naar ze zwaaien
op hun fotoÂ’s, maar

er is niemand

ik voel niet eens meer
hoe koud mijn benen zijn
ik denk aan veenmoerassen
die mens en dier verzwelgen

en ik denk aan passanten
die me te hulp komen
voordat ik ga hallucineren
en wachtend uitdroog