Zywa
Mojo
Pijn is een grenspaal
soms een hek, soms een muur
waartegen ik soms leun
vrezend voor mijn leven
Ik kan alleen nog zingen
voor mezelf, om niet te verdrinken
in blues, mijn stem omhoog
laten klimmen en blijven dansen
zolang ik niet dood ben
Liever zweet en stink ik
van ellende dan dat ik niets doe
en verlangend en droevig
zuchtend omzie naar lichte dagen
zonder pijn, de grens over
of geslecht door mijn Mojo
|