Mijn geheugen praat
net lang genoeg met de mensen
om hen netjes kwijt te raken
Antwoorden verlangen ze niet
het is genoeg dat ik niet wegloop

Waarom verlang ik dan
naar contact, waarom voel ik
niets? Vanwege het besef
dat het niet mogelijk is
of ligt het aan de pillen?

Krijg ik mijn lichaam terug
zal ik ooit weer ruiken waar ik ben
en niet meer dwars door mezelf
en anderen heen tasten
met ijle herinneringen

uit de tijd dat ik leerde
om me te gedragen
alsof het belang heeft
en ik interessant ben
het beminnen waard?

My memory talks
to people just long enough
to get rid of them neatly
They don't demand answers
it's enough that I don't run away

Then why do I long
for contact, why don't I feel
anything? Because of the sense
that it is not possible
or is it due to the pills?

Will I get my body back
will I ever smell where I am
and no longer feel straight
through myself and others
with thin memories

from the time I learned
to behave
as if it matters
and I'm interesting
worth loving?

Mein Gedächtnis spricht
gerade lange genug mit den Leuten
um sie ordentlich loszuwerden
Sie fordern keine Antworten
es ist genug, dass ich nicht weglaufe

Warum sehne ich mich dennoch
nach Kontakt, warum fühle ich
nichts? Wegen der Ahnung
dass es nicht möglich ist
oder liegt es an den Pillen?

Werde ich meinen Körper zurückbekommen
werde ich jemals wieder riechen, wo ich bin
und nicht mehr direkt durch
mich und andere tasten
mit dünnen Erinnerungen

aus der Zeit, in der ich gelernt habe
mich so zu verhalten
als wäre es wichtig
als wäre ich interessant
und liebenswert?