Duizenden slaven van De Redder rennen
gebukt naar een zitplaats, buik tegen bil
neus in de rug, vakken vol lichtroze
schouders onder de paarse
kaalgeschoren kruinen

om de hersenen onder zon
en maan te openen
naar de Grote Ziel
en zelfkennis op te doen
uit de spiegels om je heen

de inwisselbare lichamen die
onder de tucht van eenzaamheid
onder zwijgende lotgenoten
niet meer kunnen sterven
aan gevaren van het dagelijkse leven

Overal zie je jezelf
tussen de harde gezichten
van gewapende bewakers
en je klampt je vast aan
het veranderen van het licht

het ruisen van regen en
geuren gebracht door de wind
Wie het laatst lacht, lacht het best
Maar wat voor lachen is dat dan?
Een lach die niet wordt gedeeld...