Ik heb twee volle dozen post
en een la met oude spullen
een herfstblad uit 1989
de vleugels die mama me aandeed
om te zien wat ik moest zijn

en een paar restjes van haar stem
uit de verstolen momenten
dat ik mijn adem inhield
om de geheimen te horen
die ze onderaan de trap besprak

Ik ruik weer wat ik wilde
heel de dag haar liefde
en dat ze dan gelukkig was
maar ik had een engel moeten zijn
om dat voor elkaar te krijgen

Alleen deze spullen zijn gebleven
steeds weer meeverhuisd
naar een nieuwe versie van mezelf
Soms snuif ik eraan, lees antwoorden
van toen en vind vragen voor nu

Kom je mee, Angelina
     weg van heisasa hopsa?
Als de klokken versnellen
     is het tijd voor jezelf
veilig onder de pannen
     van een eigen gewelf
Kom je mee, Angelina?
     We staan zelf op het spel
     en de lucht waait vaarwel

Schrijf een dagboek dat schept
     wat je nodig hebt, orde
die persoonlijk in woorden
     tot jouw waarheid kan worden
nooit en nimmer te verslinden
     door een haastige horde
Kom je mee, Angelina?
     Er zit storm in de lucht
     hoor de wolken, ze slaken een zucht

Verkies langzaam te leven
     dat vergroot juist je kansen
ook al droom je van elfjes
     die jij tango's laat dansen
op de daken en torens
     hun kantelen en transen
Kom je mee, Angelina?
     Er regeert een gerucht
     van verstikkende lucht

Aan de wijzers van de klok
     hangt vergeefsheid als tijdbom
maar de rust in je hoofd
     is bij iedereen welkom
Om gelukkig te leven
     is jouw aandacht jouw rijkdom
Kom je mee, Angelina?
     Neem mijn hart in jouw hand
     want de lucht staat in brand

Ik weet het nog
ik heb het vaak gezien
aan hun gezichten, hun eis

een grote meid te zijn
niet tomeloos te komen zeuren
om aandacht

    Ontplof maar, je bent sterk
    het woedende bewijs
    van ons gelijk

niet te hoeven zorgen
voor mij, ze hadden recht
op hun eigen leven

dus deed ik onoverwinnelijk
mijn mond open, krachtig
voor mezelf en iedereen

Ik duld geen onrecht
waar ik bij sta, hoor je me?
Wat is er toch met de mensen?

Ze lopen blind door de stad
mijden vreemden en oma's
negeren hongerige poesjes

en gooien hun planten weg, tsja
ik heb een tomeloze energie, maar
waar is het leger dat mij helpt?