Nog geen etenstijd, ik lig
jou te tekenen, jouw rug
het boek en de rode kaars
het bijna lege spiegelbeeld

We hebben genoeg van de stad
gezien vandaag en duiken
niet meer meteen op elkaar
ook al zijn we op vakantie

Even intens houd ik van jou -
kijkend, tekenend en voelend
hoe afwezig totaal aanwezig
jij bent, jouw blote schouder

die ik streel met mijn ogen
jouw volle aandacht
voor het verhaal en voor mij
zodra je het boek weglegt

Het is iets van jaren
ongrijpbaar tegenwoordig
ook als we er niet op letten
of als het er even niet is

Zonder buitenwereld is mijn huis
alles, steeds minder een thuis
Korte ommetjes, verder
blijven we binnen
wanneer we uitgaan

met een videogesprek
een mooi gedekte tafel
een geleend boek, films
altijd op dezelfde stoel
en een buurvrouw op bezoek

Veel tijd samen
maar hij heeft een hobby
en ik kom nergens toe
Het is saai, het leven
stroomt niet in mij

In bed deel ik hem
met stilte en slaap
geen radio, niet praten
alleen zijn warmte naast mij
terwijl ik wakker lig

Een middag met vader
hij regisseert een toneelstuk
in het patronaatsgebouw en
ik dwaal ondertussen rond
over de zolder, kamer na kamer
muffe spullen van vroeger

heiligen die ik niet ken
van hout dat ik niet ken
glad en glanzend geboend
maar uit de gratie geraakt
soms nog als voorspraak
meegetroond in een optocht

hier zijn ze echt
hier kan ik ze ruiken
en aanraken, dichtbij
hun blik zien en op mij
voelen vanuit de hemel
vragend kijk ik hen aan

Op het strand duwen we ons
door de wind naar het licht toe
Er is geen tunnel of heilige poort

Om op adem te komen draaien we
ons om en rusten uit, de wind gaat
heel de wereld over, en wij waaien

even mee met de meeuwen en
stromen even samen met de golven
uit over het blinkende zand

Het luchtruim is ons te groot
schuin voorover hangen we
haast stil, maar het is geen spel meer

We gaan er maar bij liggen
luisteren naar de rijen branding
die ook breekt in ons bloed

Wat zijn de grenzen van liefde?
Wat doe je met liefde
die terugslaat

op jezelf, retour afzender?
Moet je weggaan?
Maar hoe ga je weg

bij iemand om wie je geeft?
Je voelt de weerhaken
van je liefde snijden

in je geluk
Je voelt de pijn
van de schaafwonden

de pijn onder het bloed
van je partner
Wat kun je doen

om het beter te maken
als het niet meer past
wat je elkaar te geven hebt?

Er zijn grenzen aan liefde
aan wat je liefde vermag
als er geen bedding is

waarin ze kan stromen
zodat ze opdroogt en
jouw leven verdort

Zaterdagochtend ontbijt
op bed, elk stukje van
mijn lichaam op de plaats

rust, geluk tot in mijn tenen
de zon straalt andante over
de vogels in de tuin en jij

zegt: je bent mooi
de olifanten kleuren
bij je huid

De bruine olifanten
op de kussens
en daar onze dans

op de foto bij de tafel
het bestaat hier en nu
tijdloos en ruim

De palm van een hand
is het teken van goede bedoelingen
     ik ben niet gewapend
     dat is mijn geschenk

zo ligt alles
in ieders handen
     leef met mij
     ik zal je helpen

Mijn handpalm zegt
wie ik ben, vraagt jou
     wie jij wil zijn
     voor jezelf en mij

voor de vergetelheid
uitwist wie ik niet hielp
     om te groeien, en waarom
     ik niet bloeide

Mijn lief doet dingen
die een geschenk zijn
     zo heet ze
     als teken

In de kronkel van de beek

zakken mijn gedachten weg
tussen zonvlekken verglijdend
water en zwevende tinten

groen. Er drijft niets
tegen de stroom in. Ik
voel onder de waterspiegel

ruimte voor geheimen
schuilplaatsen van wat
de toekomst wordt, misschien

Mijn vriendinnen steken kaarsen op
en zullen op de terugweg praten
over de jongens op de banken

maar ik zit liever ongestoord
onder de heilige eiken
in de kronkel van de beek