Waar ga je heen, of weet je dat niet?
En bevalt het leven dat je ziet?

zoals het is, vandaag
mijn eigen leven van vandaag
zachtjes zingend op weg

naar het volgende
kruispunt in het park
wetend waarheen ik ga

linksom of rechtsom
altijd terug naar vrienden
met wie ik gelukkig ben

Ook als ik niet meedoe
met de buren, heel Brussel
Berlijn, Beiroet en Beijing

dan nog doe ik mee
maar anders, leef ik
dicht op mezelf

"uitzichtloos" het leven
van vandaag, zachtjes
zingend op weg

Deze straat in wonderland
een laan van roze wolken
moet wel het einde zijn

van de gewone wereld, hier
begint het geluk en ginds
moet wel de poort zijn

maar daar wil ik nog niet heen
Laat me langzaam lopen en genieten
van bomen vol roze koeken

Laat me wegvliegen
uit pijn en misselijkheid
uit de heilige drie-eenheid

van mijn gedachten, mijn
organen en de rest, mijn
wanhoop, verdriet en angst

voor het onverdraaglijke
Laat me in de wolken lopen
Laat het bloesems blijven regenen

Het is een mooie herfstdag
het park prachtig bezaaid

met stekelbolletjes, ze woekeren
overal, ik kan het niet aanzien

Het slechte nieuws valt aan
ik trek mij terug binnen

de muren, sluit de poorten
Laat me met rust, vechten

met de feiten op mijn wereldwijd bureau
terwijl de dagen voorbijgaan en ik onzeker

passen zet in de dans naar het eindfeest
mijn Ik laat binnenstromen, langzaam

Het uitadem om heel te zijn, natuurlijk
gaat het, natuurlijk gaat het voorbij

maar nu een pilletje en dan
eten en weten dat buiten binnen

is – een mooie dag

Als ik iets wil weten roep ik

iemand van het uitlegvolk
Onbekenden zijn mijn tolk
en mijn gids in het web

Wees mijn broer, mijn zus
geef mij een echte kus
We are family, dezelfde pluimage

We vliegen samen
over het net dat ons bindt
aan wat we weten

– onze gouden regel –
Hand In Hand Vertrouwen
in jezelf en in wat je doet

Deze omstandigheden, moeilijkheden
en hoe jij doet
de laatste tijd

Zo ken ik mijzelf niet
al zie ik wel wat meer
wie ik ben, en jij, wij

en hoe de dingen gaan
Ongevraagd
moet ik

er maar weer
het beste van maken
Wat zou er anders moeten?

Twee, drie dingen
nu je het vraagt
Als het kan

En daar dan het beste van
maken
samen

Sinds die dag sta ik

oude doorgestreepte tijger
in een jong lichaam

in een ander licht
dat mij ontkleedt, onverbiddelijk

de veters van mijn zekerheden losmaakt
mijn gewoontes en dromen losknoopt

mijn ogen open kust
voor de schoonheid

van de afgrond
en met zachte hand

mijn onsterfelijkheid uittrekt
De afgrond is geen afgrond

als ik vlieg en jij
mijn hand aanneemt: kijk naar mij

ik kijk naar jou
in een ander licht

sinds die dag dat ik zo blij was
nog te leven – ik ben

na diep zuchten klaar
voor de sprong

Zolang de verf nat is
schrijft mijn vinger
bont overvloeiend
mijn dagboek

Onuitgesproken vragen
tint na tint en krul in krul
op het topje van mijn vinger
gedoopt, laag op laag

een toverbal van herinneringen
die ik langzaam aflik, elke keer
dat ik hun smaken wil proeven
en mijn leven herlees

Tevreden over elke stap
die de tangen van niet
en de messen van wel

bewegen overwint
loop ik steeds meer buiten
de lijntjes van de maatschappij

in mijn eigen kringetje
Er rinkelt gevaar
in mijn lange adem

van stap voor stap
langzaam leven
Ik doe steeds meer

honing in de thee
maar ik weiger te vluchten
in de poedersneeuw van de nacht

Vrienden weten zich geen raad
met mij: niet met zichzelf
en hun eigen zorgen

waarmee ze welkom zijn
maar die ze bedekken
met zorgen over mij

en mijn goede moed
tegen beter dromen in
tegen hun dromen in

omdat ik een stuk van mijn leven zou missen
als ik vandaag vergeet
voor een dag van morgen

Durf naar mij te kijken
terwijl het donker wordt
en ik lig uit te rusten

ik ben niet dood
ik ben een bloemenkind
in de schoot van Moeder Aarde

Reinheid, rust en regelmaat
geven me zoveel energie
ik ga ervan springen
in spin, uit de band

naar het fruit, rijp en groen
een likkend wervelvuur
door het tuinfeest der lusten
elke dag opnieuw, het kan

niet op, zolang het duurt
en dan keer ik terug
schrijf steeds kleiner
cirkels om mijn middelpunt

diep onder de capriolen
te hoog nu om te grijpen
een weldaad
van reinheid, rust en regelmaat

Dat gevoel van vergelen en vallen
tot een tooi om mijn voeten
de rijkdom van wat was, wat niet

ontbrak, dat ken ik goed
maar ik kijk er niet naar
zoals mijn vrienden doen

Zij zakken maar even mee
in mijn schoonheid en dankbaarheid
en gaan dan gauw weer

aan de kant staan
kijken in de put
waarin ik knoppen bot

Dat gevoel van hard werken
op de evenwichtsbalk en hoi
ik leef, io vivo, dat ken ik goed

Ik val niet, ik plus bij
en trek af, stap voor stap
ga ik verder dan zij

Op goede dagen stift ik
     mijn lippen, trek mooie kleren aan
     voor het dagtheater

     van het leven
     in de straten en parken
     Mens onder de mensen

     Overal zien we rode rozen
     als regen uit de hemel stromen
     Wonder na wonder zal ons overkomen

     We krijgen alles dat we vragen
     en kunnen onze lasten samen dragen
     Dat zijn de goede dagen

na de tijdloze waanzin
van de verwoestende storm
Ik bots op en neer, paniek

raast door mijn bloed
kortsluitingen in mijn hoofd
Ik wankel van de cocktail

van de dokter, er zit een geest in
een reus die wild de supershots
in mijn lamme lichaam schudt

tot ik vormeloos en uitgeput
in slaap val en wonderlijk normaal
wakker word (op een goede dag)

Mijn dagboek is te eerlijk
om te bewaren, wat heb ik eraan

om me ongelukkig te lezen
en me suf te piekeren
over bedekte termen, turend

wat er nog te zien valt
door het matglas, schimmen
die ik overtrek met klare lijnen

van later. Het lijkt al gauw
echt, een paar strepen zijn genoeg
voor een sneeuwlandschap

dat ik kan laten ontdooien
door verder te tekenen:
weer een bladzijde, weer een dag

aan mijn leven geschreven
bloesems geschreven
op mijn pad vol doornen

in het spokenhuis
van mijn lichaam

Mijn dagboek is te eerlijk
voor jouw ogen, wat heb je eraan

om je ongelukkig te lezen
als ik er niet meer ben
Je kunt je wel troosten

met mijn feuilleton van liefde
en verbondenheid, de geuren
aan kleuren van het leven

dat ik uit alle macht wil
verlengen, maar je weet ook wel
dat er een zwaard naast mij ligt

dat ik gek word van de heksen
in mijn lichaam en de spoken
in mijn hoofd die bijzinnen schrijven

in de kantlijnen en kerven
in jouw sprakeloze ziel
in onze liefde voor altijd

in wie we zijn

Dit is geen vliegende verkoudheid
dit is de gewone dingen doen
in een gekantelde wereld

op zere knieën kruipen
over de scherpe rondjes in het metaal
van een omgevallen wenteltrap

Houd vol, houd vol, rust uit
in een hoekje van de bocht
tot de angst weer van mij houdt

tot mijn oren weer sporen
met wat ik zie en voel
in de storm van mijn gedachten

mijn ingewanden op hun plaats
vallen in de heksenketel
en mijn emoties thuiskomen

van lijden
aan het minste kwaad
bij iedereen die van mij houdt

Hoe erger het is, hoe minder ik
anderen lastig val met mijn ziek zijn
ik wil wel

verbonden zijn, maar weet niet hoe
mijn chaos in vriendschap te vangen
ik doe mijn best

er is geen geheim
er zijn geen verboden
gedachten, ik zie je graag

omarm je als het kan
onder de bloesembomen
maar wacht alsjeblieft

tot ik beter ben, nou ja, goed
genoeg om me niet te schamen
en van de zoemende lente te genieten

zonder dreigende wolken te zien
dus schrijf me liever lief en liefst
schrijf me dat ik van jou houd

Mijn vrouw is een meermin
met het getij aanspoelend
uit de smijtende branding
waarin ze zich schrap zet

Ik laat haar rustig liggen
tot ze haar armen verlengt
en haar handen dwingt
om precies te werken

zolang het licht brandt tekens
uitzetten, wateruren, maanstanden
en weersvoorspellingen
voor mij een kaart

van haar liefde
Ik tel de reeksen
trek met een liniaal verbanden
bepaal haar positie

op de tikkende coördinaten
van de gulzige tijd
Fouten zijn niet toegestaan
in de gevarenzone

Ik zit klem, hoe kom ik hier

uit, hier weg, wie helpt mij
vergezelt mij, desnoods alleen
in gedachten, naar de Gouden Poort
met vrije vogels in de glimp
van het licht tussen haar deuren?

Wie voelt mijn liefde trekken
aan de netten die ons verbinden?

Wie wast de harde korsten
van mijn lijf, kust mijn wonden
tot bloemen als de mooiste
jurk die ik ooit droeg, wie
legt zijn hand in mijn bloed

als een hart?

Ik wil niet mooi schrijven over het ongemak
van zijn leven en het succes van zijn plannen

om daar een eind aan te maken
Het is verschrikkelijk

voor mij, voor mij
klopt het niet, is het anders

had het anders gemoeten, samen
op de een of andere manier

Ik herken hem soms in een voorbijganger
zo houd ik hem nog hier

maar elke keer ontglipt hij
zelfs als ik meteen op hem af spring

en een kus geef, is hij een ander
Geeneen kus was genoeg

om hem licht te maken
te licht om dood te kunnen gaan

en kussen zijn niet genoeg
om mij weer licht te maken

In sluiers onzekerheid
sta ik op mijn balkon
de stenen verschieten

vergrijzen achter een bui
en zakken weg in de schaduw
van zwarte wolken, ik wacht

op dampende opklaringen
die weer kleuren schieten
in mijn stille huis

     De dag heeft veel tijd
     en al die tijd sta ik hier moe
     hard te werken, emoties

     heen en weer te kaatsen
     tussen alles en niets, een voor een
     ze te bundelen in het prisma

     van mijn hart en ver buiten mij
     hun kleuren te verstrooien, en dan
     kristalheldere stilte

Soms word ik gek van al het leven
dat ik wil leven, maar dat niet past
in de tijd die er is

Emoties lopen me in de weg
ze woekeren en vullen
de tijd die er is

Ik moet ze kwijtraken met liefde
want met harde hand lukt het niet
in de tijd die er is

om mezelf open te breken
en mijn aandacht te verleggen
naar de zon

in het leven van nabij
waarmee ik me kan verbinden
in de tijd die er is

Opnieuw ziek. Paniek
in mijn eigen huid
in stukken te vallen

Uit alle macht proberen
mezelf vast te houden
Naar wapens zoeken
en van listen dromen
Wakker worden zonder

Het probleem de deur uit
lopen, ergens in het gras
moeten rusten, bloed zien
wellen uit een schaafwond

Verbijsterd ernaar kijken
Mijn waardeloze lichaam
vol vers bloed, vol kracht
Er is nog zoveel te doen

wat ik dacht te kunnen
uitstellen, tijd en aandacht
voor vrienden in de wacht-
kamers van mijn gretige leven

Kom op, ik leef, ik kan
bloeden en ziek zijn, zorgen
voor anderen, ik leef –
geen afgepaste uren

Is het huilen als ik huil
in gedachten, dobberend

als een drenkeling tussen drijfhout
de wrakstukken van mijn hoop

op mijzelf en verstandige dokters?
Zou de chemie van tranen meer

rust geven, adem geven
dan jij, jouw warme lichaam

in mijn rug, samen
in de landloze zee?

Woorden zouden hier net zo
nat en stuurloos drijven, vandaag

te klein om mij te dragen –
houd jij me maar vast

je hoeft niet te praten
mij niet te begrijpen

kom, je hoeft niet
mijn redder te zijn

Rusten hoef ik niet
meer dan ik nodig heb
de rest is tijdverlies

Leven is springen
en ervaringen eten:
alle dagen feest

Samen proeven en verteren
en 's avonds de maan
maar die interesseert jou niet

Bovendien is het 's winters koud
en 's zomers nog licht
wanneer ik moet gaan

slapen, de uitzonderingen
maken we ongeacht
de consequenties

voor anderen, voor
zorgeloos plezier, voluit
vierend dat we bestaan

Ik heb nog veel tijd nodig
om mij

over de golven te laten
gaan en in de tunnels

van brekende golven
daarmee één te zijn

Ik heb nog veel tijd nodig
om jou

te ontvangen, onze kleuren
met liefde te mengen

tot iets nieuws
van tweeën één te zijn

Ik heb nog veel tijd nodig
om samen

te komen in de stations
die ervoor bestaan

om te leren dat
we verbonden, één zijn

Ik kijk toe, doe een greep
uit de feiten, herschik de buit
tot lichaamseigen en de wereld

constructies van fragmenten
werkelijkheid en mijzelf, de waarheid
van mijn bestaan, mijn wie ik ben:

turbulente wolken
in mijn slaap
en roekeloze piloten

van medicinale stofjes
die met mij spelen
me heen en weer gooien

door de hel
die ze kneden uit mijn leven
en ik kan slechts toekijken

Soms vliegen ze ook overdag --
uit mijn bloedeigen geheugen
word ik door vreemde stofjes gedacht

Nippend van warmte
op mijn balkon kijken
naar de wisselluchten

Rode geraniums, het volle gewicht
van mijn ziel rustend op de aarde –
zinnelijk van welbehagen

flaneert mijn stem en vertelt ze
het aan een vriend, andante:
de muziek die ik ben

Daarna aan tafel
de potloden geschikt
in stilte tekenen, opgaan

in het scheppen, glimlachend
om de regenboogwaaier
van droge penselen

borstelstaartjes, kleine
penissen in mijn handigheid
(gaandeweg)

Ik geef me
te lezen

dat is een daad
geen verlangen

het is overgave
geen gevaar duchten

het is delen en helen
wie we zijn

samen losmaken
wat vast zit

een band
van vrijheid

Vertrouwd waren de winden
die me in hun wijde wereld vormden

mijn takken naar dezelfde kant
reikend over de rand

wijkend voor de druk, fier
in mijn eigen stand

IJzerwater heeft me gehard
en het patroon van mijn leven
vastgelegd in de botten

en in de aders
van mijn scheve balans

Ik maak elastische sprongen
die mijn broosheid breken
zouden zonder de precisie van mest
op uur en tijd, van tijd tot tijd
ontregeld door mijn levenslust

Ik leef niet in een kas, maar
in de winden van de wereld

Kleiner dan ik ben
ben ik in mijn eigen armen

gevallen, in stukken
maar een en al liefde

likkend aan de wonden
ze zijn van mij

Het bed weet nergens van
draagt gewoon wie liggen wil

het is zacht voor zwaar
en stekelig, voor mij

Ik praat en schrijf mijn klachten
weg onder enthousiaste woorden

vrienden hopen wanmoedig mee
raden wat ik niet durf

te delen en achteraf
maak ik me zorgen

of ik hen tekort heb gedaan
ik ben zo moe

mijn lichaam is de grens
die ik over wil

Iedereen weet het wel
van het dagelijkse nieuws
de plaatsen en tijden

zijn soms verkeerd, ineens
leven er mensen niet meer en wij
vergeten dat weer, zo broos
zijn onze gevoelens

en gedachten ook
waar wij niet onder willen
lijden en gebukt gaan

Liever houden we groot
dat we veilig zijn, tweemaal daags
zien we naast de schermen

het goede van ons leven
en tegen de pech
die er tussendoor glipt
wapenen we ons met humor

Iedereen weet het wel
van stil zijn, alleen
of samen, dan is het minder erg

Wakker schrikkend duw ik zacht
jouw snurken om, gerustgesteld

zak ik terug in moeheid, dromend
in te halen waar ik niet aan toekom

in mijn halve dagen van het kleine
zorgen voor Missy, jou en mij

Soms moet ik je blijven kussen
moet ik je nat huilen om meer

tijd, meer te doen, groter te leven
met minder slaap, ik heb zoveel

te geven waar ik niet aan toekom
in mijn halve dagen van het kleine

zorgen voor Missy, jou en mij

Schoonmakers spoken
door mijn huis, bazig
voeren ze het hoogste woord
nemen me mijzelf uit handen

en vertellen verhalen
waar ik me voor schaam
Machteloos lig ik te huilen
in jouw schoot, in de schaduw

van mijn angst steeds meer
mezelf aan hen te verliezen
Ik zou niet zonder ze kunnen
maar mijn bestwil lijdt

aan de bezetting
van mijn hoofd door het toneel-
masker van mijn gezicht
dat de schoonmakers dragen

Onderweg maak ik een kaart
van de wegen naar de wegen
die ik nog niet ken
op de kleine aarde van mijn lichaam
in het grote lichaam van Het

Ik leer wat het nodig heeft, zie
de rozen bloeien, ruik de schimmels
en herken aan de zwammen gevoelens
die ik begraven heb

in bewaarholletjes in de grond
van mijn lichaam, mijn aarde
Onderweg maak ik een kaart
van mijn ontdekkingen, van de waarheid
van het leven, mijn ziel

de tijdelijke huid tussen binnen en buiten
gespannen van mens tot mens
door sommigen betast en gelezen
raakvlak

De draak heeft honger, hapt
mijn weerstand weg, vreet
mijn krachten aan, iklief

valt uit elkaar –
het gebeurt gewoon
en doet pijn

ik bestrijd haar met draken-
doders, ze doen hun best
mijn lief rent heen en weer

tussen andere fronten
hij verleidt mij niet
tot wat ik nodig heb

wat we zouden kunnen
een bancirkel trekken
dan maar mezelf

afzonderen, waarnemen waar
in mijn gehavende binnenste
de draak brult

om aandacht en liefde
om mijn beste zelf
bloot te geven

Het is pas de derde dag
denk ik steeds en ook dat
ik niets aan die gedachte heb

Wel aan mijn adem en de rust
nu er voorlopig niets te doen valt
aan de feiten van bloed

steen, ijzer, de elementen
van het periodiek systeem
niets te doen, alleen te denken

En dat kan wel wat minder
het afwegen en bepalen
van mijn voortschrijdend inzicht

wat goed voor mij is
in de vlagen chaos
en paniek, alleen te denken

aan mijzelf
als schepper
van mijn leven

Etiketten laten weer los
gelukkig maar
het leven trekt en duwt

zich uiteindelijk vrij, wil zien
en laten zien: het lichaam
slechts gekleed in zijn ziel

de mens die we zijn
het leven dat we leiden
in het echt

niet te onderscheiden
van elkaar, verbonden
met het Allergrootste

dat te groot voor ons is
te groot voor kleinzieligheid
van beter weten of denken te zijn –

alleen onze daden
kunnen er in delen
onze zorgzaamheid

onze liefde
alleen onze liefde
is groot genoeg

Alle luikjes opengezet
voelen wat er gaande is
in de schemering
in mij

niet fantaseren
voelen wat er gaande is
daar buiten een afscheid
hun armen om elkaar

en heel de laan lang
zijn mijn benen moe
van de trimmer die lacht
naar de gelukkige vrouw

tranen in mijn ogen
om de baby in haar wagen
het wordt donker
mijn raam een spiegel

waarin mijn voorlopige zelf
om liefde vraagt
voor mijn huwelijk
in aanbouw

en voor mijn lichaam
o spiegelbeeld
ik houd van jou
ik doe wat ik kan

Dag lieve mens in de spiegel
ik houd van jou, heel de dag

zal ik voor je zorgen en zo sterk
als mijn wensgedachten denken

dat ze uit mijn handen uitgroeien
tot mijn leven, geworteld

in lachende gezondheid
zo'n honger heb ik

naar zorgeloosheid
mijn angsten verankerd

in blakend bloed
mijn lichaam verankerd

in de grote ziel
van overal vrienden

zo'n honger heb ik
naar mijn beste zelf

Ik wil niet voor mezelf leven
daar ben ik niet goed in en leven
is ook niet zo bedoeld, maar

het is nodig: mijn lichaam
heeft het moeilijk

en wil verwend worden
meer verwend worden
meer dan ik weet

dat verstandig is; mijn verstand
heeft juist rust nodig

geen diepgravende gedachten
alleen praktische zorgen
voor mijzelf zorgen

en alleen als het kan
ook voor anderen, mijn lief

anders ben ik niets
waard, ben ik niet
wie ik wil en hoop

te kunnen zijn: gezond
genoeg voor lang en gelukkig

Jij op jouw balkon
met een herinnering
een mooie herinnering
een mooie avond, stilte
jij op het balkon, ik in de kamer

schemerende nevels een gloed
over de stad, zoals toen

je wakker werd uit de roes
verkleumd en klam
een paar mannen nog
aan het vissen, de geur
van de wijde kleine wereld

van grondmist, die sfeer
die zomaar over jaren heen stapt
van dat gras naar dit balkon
een herinnering om te delen
over dagelijkse zorgen heen

Kan een mens succesvol zijn
als tijdelijkheid het succes ontkent
en blootlegt dat het ijdel is, een illusie
van ijdelheid of zelfgenoegzaamheid?

Kan een mens succesvol zijn
als hij niet weet hoe lang hij overleefd wordt
door zijn prestatie, hoeveel generaties lang
hoeveel eeuwen van nuttig gebruik?

Kan een mens succesvol zijn
in zijn eigen ogen, gemeten
naar zijn wensen
en de jaren van zijn leven?

Kan een mens succesvol zijn
als hij zijn resultaten zwaarder
laat wegen dan zijn problemen
mislukkingen en inspanningen?

Of is een mens succesvol als
hij zo goed mogelijk laat verlopen
wat er gebeurt, het gewone
dagelijkse, waar hij ook is

als hij aandachtig en zorgzaam
voor het wel en wee van hemzelf
en zijn naasten, in harmonie
zijn energie laat stromen?

Mijn tent ligt in de kamer
opgerold in de hoek
naast het logeerbed

ik kijk even om
de deur is niet op slot
net als al de deuren

op deze hal, negentien hoog
in de hemel ben ik een bang vogeltje
in een vreemd nest

dat wiegt in de wind
Binnen ruist de lucht zacht
sensoren voelen wat ik wil

voelen met mijn eigen zintuigen:
het seizoen, het zand en de zon
maar ik durf niet naar buiten

500 treden is me te veel, de lift te klein
Ik ga lang onder de douche
trek andere kleren aan

over mijn angst:
hier ben ik, in jouw wereld
wil ik je zien

Ik ken teveel mensen, serieus
ik heb het erg druk met hen

te bellen en samen thee te drinken
het is niet te doen, mijn dag

is te kort en het leven is zand
weglekkend uit mijn hand

Natuurlijk moet ik niet knijpen
het is maar een illusie

die verbergt dat ik lig
in het lichaam van de aarde

dat ik adem in haar longen
en eet in haar buik

meestroom in haar bestaan
met mijn liefde, mijn lief en mijn vrienden

samen, waar we ook zijn
tegelijkertijd in het volle bewustzijn

dat de weken door de jaren rennen
en de jaren door mijn leven

Alles is al gezegd
jij snakt naar goede tijden
net als ik
     Wil je gaan
     slapen bij vrienden?

Je bent bang
dat het niet goed komt
je zou niet weten hoe
     Je gezicht zegt: laat me
     zolang maar met rust

Blijf, we zijn getrouwd
om contact te hebben
dat is normaal
     een intieme harmonie
     van jouw en mijn normaal

Nog steeds ontdekken we
samen stukjes van de wereld
en nieuwe stukjes van onszelf
     nog steeds kunnen we verder
     groeien met elkaar

Ik wil welkom zijn
bij jou, serieus
niet alleen lieve woorden
     zeggen zonder te praten
     over wat we hebben beloofd

Ik wil meer tederheid
dan de verwenbaden
van onstuimige energie
     ik wil onze liefde
     niet klemzetten

op onbereikbare plaatsen

We zijn eerlijk
we houden het spel gaande
met ernstige gezichten
zonder te spelen dat we spelen

We zeggen hardop dat
onze verwachtingen vechten
met de feiten die we zeggen

te accepteren
en we zoeken omzichtig
bij elkaar naar vaste grond
voor onze losgeslagen ankers

De mantel van de touwen
die ons verbinden, schuurt
aan flarden
en we zoeken omzichtig

onder water
naar plaatsen om te groeien
van elkaar en met elkaar

want ons avontuur dreigt
vast te lopen in onvermogen
als een project in een eindfase
zonder eind

Kippekop kakelt alle kanten uit
want mijn man volgt weer eens
een eigen waarheid en vergeefs
zoek ik naar stilte

Zwartje zit diep in haar put
te zuchten dat ze stikt
in het donkerende donker
waar het nooit stil is

Zo gaat het niet!
Breng noten en repen chocola!
Mevrouw installeert zich
om in stilte te gaan genieten

Was het maar zo
simpel, krijst Kippekop
Kierewiet, Vetzak, Niksnut
honen ze; Stilte, Stilte, roep

ik, En nu wegwezen! Ik ga
aan iets anders denken
of gedachteloos
sporten, moe worden

Was het maar zo
simpel, krijst Kippekop
en de put kermt
en de divan snurkt

Het is rustig beneden in de put
alleen echo's uit mijn hart
die herhalen wie ik ben

tot mijn hoofd zich neerlegt
bij wie ik ben, keer op keer
ja zeggend

zonder mij namen te geven
van Goed, Slecht, Minder
en Vooruit dan maar

ik moet verder
met mijn eigenschappen
die ik nodig had en

die alleen in tegenwoordige tijd
gewogen dienen te worden
voor wat ik waard ben

Ik ga mezelf niet verdrinken
in verdriet en pijn
die de schuldigen aanwijzen --

ik ben alleen maar gewond

Het juiste moment bepaal ik
soms zelf, als ik genoeg denk

te weten, maar vaak word ik verrast
door wat er uit de hemel komt

precies op het moment
dat ik mijn ogen opendoe

     Ik kijk in de envelop
     die half verscholen ligt

     te wachten op mijn onbewuste
     weten van het juiste moment

     om te lezen wat nu
     betekenis heeft voor mij

Kon ik maar eens boven mijzelf staan
om de informatie te zien stromen

de windingen van de kanalen
uit het heelal in mijn lichaam

bewonderend te beschouwen
en begrijpend te genieten

van het leven, dat soms ligt
te wachten in mijn bewustzijn

als poste restante

Ik zit op de volle kracht
van 210 paarden en ren
over het strand van De Haan
ik besta, ik leef
oerend hard

mijn ziel verslindt de branding
en het duin, het landschap
van mijn vrijheid, mijn droom
en de werkelijkheid vallen samen
op de grens van zee en vrienden

waar ik mijn Norton omhels
sterk, zelfstandig en vrij
schep ik beeld voor beeld
leven uit mijn verlangens
ik schep liefde in mijzelf

Ik kan mezelf van alles aandoen
me klem zetten in dilemma's
me ziek piekeren, me oppeppen
of niets doen en afwachten
afwisselend op de bank, mijn bed
of in de tuin, hangend
tussen eik en linde

Ik kan me druk maken
over mijn gezondheid
en jou, eindeloos
afwegingen maken
en besluiten nemen

     Als dat tenminste waar is
     want denken is nadenken
     achter de gebeurtenissen aan
     rennend mezelf wijs maken

     dat ik mezelf in de hand heb
     plannen kan maken
     over mijn werk en mijn leven
     met jou, nu alles anders wordt

     en toch later nagenoeg hetzelfde
     gebleven zal blijken te zijn
     maar dan zonder deze baan
     en zonder jou, onwennig

     is alleen de overgang

Ik schrik van de vraag
aan mezelf: wie verkwikt me?
Waar zijn de armen

die me gelukkig wiegen
en een mooie toekomst beloven?
Bij wie kan ik geborgen zijn?

     Kom op meid, er is meer
     onder de zon, ze schijnt
     kijk om je heen, ruik
     het weer, je hebt je neus

     je ogen, oren en mond
     en je handen natuurlijk
     niet alleen voor de liefde
     van een man, van een kind

Maar de wereld is zo groot
ik wil een mens
voor mezelf, een thuis

waar ik me oplaad
ik wil een mens
omarmen, vier armen

die samen voelen
dat ik een vrouw ben
om van te houden

Raak me niet aan, ik sla
vuur uit mijn onvergoten tranen
om de tentakels in mijn buik
ik verschroei elke hand
(ook de mijne)

Raak me niet aan, mijn huid
staat strak om de oude wonden
gehard tot een schurend harnas
tegen wat niemand mag doen
(en toch is gebeurd)

Raak me niet aan, mijn buik
verdraagt geen enkele druk
op het weivlies om de stekels
op de wonden van de lust
(van mannen)

Raak me niet aan, ik huil
het woekerende verleden
mijn lichaam uit voor nieuwe
cellen die van niets weten
(maagdelijk)

Hij zei lieve dingen

om me te laten denken
dat hij van me hield en ik
heel speciaal voor hem was

Ik was zo jong –
beschikbaar, in zijn ogen
en in zijn handen

Eerst lief, heel lief
maar een spel
dat niets met mij te maken had

We deelden een geheim
zei hij, en ik twijfelde
tot ik het niet meer wist

Ik hoopte te ontkomen
aan de vertrouwde intimiteit
Ik droomde van liefde

Ik kijk schuin opzij naar de bloemen
die ik vanochtend plukte in het bos
ze rekken zich uit in de warmte
van mijn slaapkamer

buiten ruist de regen
over het verkeer, de stad
gaat schuil achter de zachte wand
van de gordijnen

het licht van de wolken
schijnt ruim rondom
de kaarsen op de borden
op de grond naast mijn bed

mijn huid is glad gedoucht
ik streel de donshaartjes
dit ben ik, om van te houden
en te verwennen

ik strijk over mijn hart
het is niet opwindend
om mezelf toe te fluisteren
ik houd van jou

ik rek me uit, stapel kussens
onder mijn billen, wat zal ik
fantaseren, ik lig hier
als een koningin

Het is fijn dat je aan mij denkt
maar een fantasie zou teveel zijn
ik ben van mezelf, niet van jou

wanneer ik alleen thuis ben
aan tafel of in bed, verlangend
naar gezelschap of aandacht

of niet, ik eet en ik slaap gewoon
in de kreukels van de nacht
onwetend of de maan schijnt

's Ochtends word ik wakker
de vogels wekken mijn zenuwen
en soms regent het

ik moet plassen en dringend
bezig zijn, denk niet dat
jij je tanden moet poetsen

om mij te kussen en in jouw
warmte te laten smelten
zo eenzaam ben ik niet

Ach lieverd, ik ken je, echt
waar, ik houd van je, ik wil je
dicht bij me, we kunnen het
zo leuk hebben samen, waar
ben je, nu het moeilijk is?

Werk is geen vakantie
maar we helpen elkaar
Dat is toch okee? ja
hier is dat okee, bij mij
ben je okee als je wilt

Dus waarom niet?

Luister, doe niet zo moeilijk
jij maakt de rotzooi in huis
jij saboteert wat je afspreekt
en wat je belooft, waarom
heb ik me zo uitgesloofd

voor jou, wat verberg je
voor mij, het is niet eerlijk
wees een man en geef toe
dat ik gelijk heb
en jou kan vertrouwen

Ik weet het nog
ik heb het vaak gezien
aan hun gezichten, hun eis

een grote meid te zijn
niet tomeloos te komen zeuren
om aandacht

    Ontplof maar, je bent sterk
    het woedende bewijs
    van ons gelijk

niet te hoeven zorgen
voor mij, ze hadden recht
op hun eigen leven

dus deed ik onoverwinnelijk
mijn mond open, krachtig
voor mezelf en iedereen

Ik duld geen onrecht
waar ik bij sta, hoor je me?
Wat is er toch met de mensen?

Ze lopen blind door de stad
mijden vreemden en oma's
negeren hongerige poesjes

en gooien hun planten weg, tsja
ik heb een tomeloze energie, maar
waar is het leger dat mij helpt?

Ik zou
ontsnappen, niet beter weten
en ervandoorgaan, misschien bang
zonder straatkat die mij helpt
maar vrij

Ik zou
afgaan op mijn dromen
de geuren waar ik niet bij kan
door heggen en tuinen struinen
dat zal ik nooit vergeten

Zou het
zo gegaan zijn
en wil jij dat ook
of is aandacht genoeg
wanneer je miauwt

Vermaak me, Streel me
of vraag je: Troost me
je hebt gewoon geen idee
wat een gevangenis is
laat me vrij

Kom je mee, Angelina
     weg van heisasa hopsa?
Als de klokken versnellen
     is het tijd voor jezelf
veilig onder de pannen
     van een eigen gewelf
Kom je mee, Angelina?
     We staan zelf op het spel
     en de lucht waait vaarwel

Schrijf een dagboek dat schept
     wat je nodig hebt, orde
die persoonlijk in woorden
     tot jouw waarheid kan worden
nooit en nimmer te verslinden
     door een haastige horde
Kom je mee, Angelina?
     Er zit storm in de lucht
     hoor de wolken, ze slaken een zucht

Verkies langzaam te leven
     dat vergroot juist je kansen
ook al droom je van elfjes
     die jij tango's laat dansen
op de daken en torens
     hun kantelen en transen
Kom je mee, Angelina?
     Er regeert een gerucht
     van verstikkende lucht

Aan de wijzers van de klok
     hangt vergeefsheid als tijdbom
maar de rust in je hoofd
     is bij iedereen welkom
Om gelukkig te leven
     is jouw aandacht jouw rijkdom
Kom je mee, Angelina?
     Neem mijn hart in jouw hand
     want de lucht staat in brand

Op de rug van het beest
strijd ik Mijn Strijd
door een eeuwige storm
rondgesmeten in mezelf

Ik lach me sterk
en houd genoeg van mezelf
om te willen veranderen
maar het is wel vermoeiend

om steeds opnieuw te beginnen
Grapje! Ik weet al wie ik ben
ik kan alles uitleggen
ook waarom
ik graag uit balans ben
binnen mijn grenzen

De feestjes zijn elders
en de hemel bestaat niet
maar ik ben veilig
ik verveel me niet

de bijen zoemen
het leven fluit
eigenzinnig
door de scheuren heen

Bladerend door mijn foto's
koos ik de kleurige olifant
als mijn naambordje in het web

Mijn huid voelt elke vlieg
die met telepootjes op mij landt
alsof ik ooit beloofd heb

om voor altijd verbonden
te zijn met hen en voor hen
klaar te staan

Maar ik wil er zijn
voor wie het voelt trillen
wanneer ik op grond stamp

De vliegen zwiep ik weg met een kus
misschien vinden ze zonder vleugels
hun thuis dichtbij op de grond

Daar ben ik ook, in elke kleur
te herkennen terwijl ik woon
waar ik woon en werk waar ik werk

Er valt zoveel te beleven
dat niemand ergens heen hoeft
als hij aandacht geeft

Jullie leven nog in mijn huid
en in mijn buik, mijn cellen
weten alles nog
alsof jullie geest erin geslopen is

Ik ben niet veilig
soms worden jullie wakker
onder een andere naam
dreigend

te herhalen wat nooit had gemogen
Wat kan ik doen?
Wat moet ik roepen?
Ik ken jullie repelsteeltjesnamen
Ze doen me pijn

met onmacht en paniek
voor wat er gebeuren kan
Ik wil erover zwijgen
bij wijze, lieve mensen
die mijn lijden toch wel zien

De muziek roept, vier het
met mij, met ons allen
ik daag je uit

raak me niet aan
het gaat je niet aan
waarom

dat wil ik
liever zelf
niet eens weten

Wat ik ervan snap
is onbespreekbaar
Raak me niet aan

de littekens zijn gevoeliger
dan ik verdragen kan
Ik laat ze niet zien

De muziek roept
ik daag je uit
ik daag je uit

Het alarm ging af
in mijn buik, dacht ik
maar het loeide al

veel eerder op mijn huid
voor onbegrepen gevaar
Dan ging ik ervandoor

sloeg om me heen, of dicht
als een ijzeren klem
Ik was een wandelend fort

vermomd als meisje
verlangend naar contact
dat ik niet verdroeg

zonder noodzaak
en harde afspraken
Nog steeds wil ik niet

bedrogen worden
door begrip en lieve woorden
mijn lichaam duldt niets

zeker geen verwachtingen

Wanneer de zon nog geen warmte geeft
sta ik op met het dekbed om me heen
en kijk ik half achter het gordijn
de straat in, de eerste mensen

lopen nergens heen, een blokje om
met honden die geuren volgen
Ik vind het altijd eng
of ze me willen bijten

Weer denk ik aan jou, aan de uren
dat ik tussen verwijten en verlangen
half achter het gordijn op je wachtte
in de vensterbank en de straat in keek

Ik kijk naar de honden en ik kijk
naar mijn lege handen
mijn wettelijk lege handen
ongeschonden, niets aan te zien

Alleen uit mijn blote hart
heb je jezelf weggebeten
Het is koud
ik trek het dekbed over me heen

Ik heb twee volle dozen post
en een la met oude spullen
een herfstblad uit 1989
de vleugels die mama me aandeed
om te zien wat ik moest zijn

en een paar restjes van haar stem
uit de verstolen momenten
dat ik mijn adem inhield
om de geheimen te horen
die ze onderaan de trap besprak

Ik ruik weer wat ik wilde
heel de dag haar liefde
en dat ze dan gelukkig was
maar ik had een engel moeten zijn
om dat voor elkaar te krijgen

Alleen deze spullen zijn gebleven
steeds weer meeverhuisd
naar een nieuwe versie van mezelf
Soms snuif ik eraan, lees antwoorden
van toen en vind vragen voor nu

Onder de tafel loopt niemand
met reuzenschoenen in de weg
mijn wereld kan er bestaan --
tot aan het avondeten

de huizen, wegen en bouwprojecten
met al de gedachten van de mensen
die ik lezen en beantwoorden kan --
met nieuwe plannen

's Zomers staan er tafels in de tuin
met klemmen op de lange lakens
die wiegen in het licht van de wind --
mijn tent na het eten

die eerst klein en donker was
vol benen van de volwassenen
maar vrolijk van hun stemmen --
mijn andere wereld

Ik streel er het droge gras
baan paden voor de mieren
en adem de vreemde lucht --
van rozen en zweet

Kom, dit is onze eigen film
we doen het nog een keer
over, denk ik 's nachts

na het plassen, terug in bed
blijf ik het overdoen
maar jij doet niet mee

en ligt daar maar
de slaap te slapen
die ik zo hard nodig heb

Ik wil niet vluchten
maar moeite doen, vechten
voor wie we kunnen zijn

en toch krijg ik het koud
van jou, ik bevries
van een angst die ik niet ken

Mijn hart, de vonken
van verlangen springen niet
over

Mijn gedachten komen
van buiten, niet van binnen

Ze vinden hun weg
van mijn ogen, oren, neus, tong
en handen naar mijn brein
waar ze een plaats zoeken
tussen de waarnemingen

die eerder binnenkwamen
en samen geven ze me een idee
wie ik ben als hun som:
een ervaringsapparaat
dat onthoudt wat het beleeft

en zich daar soms goed bij voelt
tevreden, gelukkig, blij
of boos, verdrietig, bang
precies zoals het heeft geleerd
van de buitenwereld

Ik denk dus ik ben
in staat om het verschil te merken

tussen oordelende gedachten en
gevoelens, die me opsluiten
in oude ervaringen
wanneer ik weer boos ben
weer verdrietig, weer bang

en gevoelens die me verbinden
met alles om me heen, en niets
mij beperkt
tot het stelsel van aangeleerde
gedachten en gevoelens

De oude mensen op de soos
zijn vrolijk en mobiel
genoeg om te komen
Andere bejaarden zijn gebrekkig
thuis in hun lichamelijke ongemakken

Ik denk me wel eens in, dat het 2050 is
en ik in een gemakkelijke stoel zit
te fantaseren hoe het vroeger was

en dat ik door een wonder
ineens terug ben in die tijd
weer 24 volle uren per dag
mag voelen hoe het leven was
in mijn 38 jaar oude lichaam

in het licht van later, van half verdoofd
pijnlijk versleten zijn, bijna weg
uit het leven dat ik koester

weer midden in de Kracht
die door mijn verdriet heen stroomt
en die straalt terwijl ik haar doorgeef
aan mensen die haar zoeken
en gevonden hebben zoals ik

Het is niet gezellig
in mijn lijfhuis, zwetend
op bed strek ik me wijd uit

tot een X
(waarde onbekend)
om af te koelen

maar er staat geen wind
en de lucht is vochtig
van verdriet om mijn lot

en van angst dat dit het laatste is
wat ik nog vol kan houden, dat
het daarna te erg zal zijn

(ik weet niet precies wat –
  soms is het te donker
  dan schijnt het licht weer te fel)

Ik wil ruimte en adem
om te strijden, ik ben een krijger
in mijn hoofd en mijn buik

Daar word ik omsingeld
ingesnoerd en verstikt
Er is lucht genoeg

Waarom niet voor mij?
Ik verdraag de steken
en het verkrampen

om het gevaar –
de gong gaat
(voor een nieuwe ronde)

We zien elkaar als helden
en dat helpt, ja, ook ik
kan wijs en vaardig omgaan
met de energie van het leven

in het besef dat ook helden
moe zijn na hun krachttoeren
– het levensgrote afweren
van niet leven

Mijn ouders begonnen daarmee
Ik voelde hun angsten aan
en ontdekte stap voor stap
steeds meer zelf

wat onveilig is
Soms wacht ik in een hoekje
op wat er kan gaan gebeuren
en kapsel ik met liefde en dons

in wat zich opdringt
in en buiten mij
Ik laat het los, laat het doorstromen
Ik balanceer in het krachtenveld

Ik wil gezond zijn
niets verdoven en toch
onbezorgd leven alsof
wij altijd weer wakker worden

Na het springen leer ik
tussen tranen en lach
met vaste partners
de stille passen

Soms huil ik om later
steeds weer om vroeger
en de herhaling ervan
alsof het over moet

Dansend denk ik
ook aan het fijne
dat niet mogelijk is en
waar ik van verlost ben

ofschoon ik het mis
wat ik rijm als ik rust –
door een oude kier
sluipt fantasie binnen

en er is wat er was

Ineens was het anders
lagen de tuimelaars om
en werd ik opgehaald

Ik lig schrap, ben ergens
doorheengevallen, een vlies
tussen orde en overmacht

Draag mij weg, ik wil hemels
van pastel en grijs na mijn uitjes
binnenskamers en op de gang
geen systeemplafond

Weer thuis, in het licht
van mijn eigen ramen
tussen de planten, het kastje
en de muur van pijn

dun behangen met angstdromen
waarin ik niet wil ondersneeuwen
hoe strak de banden ook knellen

In pyjama lijd ik mijzelf
ik klem mijn kom in mijn handen
ik laat niet los

Wissellichaam (Qiflow)
Het heeft mij
niet nodig, ongeacht wat
ik doe, laat en denk


Het is
Het stroomt
of verzamelt zich


Als ik me overgeef
en Het vanzelf laat gaan
zonder iets te hoeven doen


besef ik Het
ervaar ik Het
gedachtenloos


ziel in de Ziel
stroom met de Stroom
een wissellichaam van Het


Ik adem en neem
Het waar, waar Het
niet stroomt gaat het stromen

Ben jij mijn oefening
in mijn lichaam adem
te voelen en te voelen
opsteken tot een storm?

Ben ik jouw oefening
om te luisteren, alleen
een vraag te stellen
als ik niet verder durf

om fragmenten van feiten
en verwarring uit te braken
in een horten en stoten
van stiltes

die jij ondergaat
zonder comfort, zonder
dichterbij te komen
zo dichtbij ben je al

vol vertrouwen
dat ik diep durf
te ademen, te huilen
en verder te gaan

zoekend
in het donker
ontdekkend hoe
ik dat kan?

Ik ben die vrouw
die een paar passen zet en dan
blijft staan in de wind
op haar gezicht, mijn

huid voelt de wereld
nieuw, de kersenbomen
deze wandeling naar de winkel
op de hoek om de hoek --

auto's geparkeerd aan de stoep
zijn al zoveel meer dan het uitzicht
op de ramen rondom, de tuinen
schoorstenen en wolken -- de wind

op mijn gezicht, mijn
hart aangeraakt, bonzend
in mijn keel, drie keer
haal ik diep adem, dan pas

wandel ik langs het verkeer
weg van de kersenbomen
naar de winkel op de hoek
om de hoek

Ik ken de namen
en een paar foto's

van jouw vrienden, onwennig
zouden we elkaar begroeten

er zijn geen woorden voor
om jouw wonder te delen

We willen wel, maar kunnen het niet
uitleggen, we willen het niet uitleggen

omdat al tijdens het bedenken
elke aanzet jouw essentie mist

Ik moet erin berusten
in de war te zijn gebracht

getroffen
elke keer weer, en voor altijd

ben jij waar dan ook
in mijn gedachten