Het uur heeft geslagen
Meteen vergeten we de tijd
en wensen we elkaar alle goeds
en verveling toe

dat zalige alles kunnen
bij het rustgevende tikken
van oma's klok zonder de wijzers
van een agenda die Actie! roept

Nieuwjaar, het besef
dat de tijd in onszelf nooit voorbijgaat
In één lichaam zijn we jaren
aan ervaringen die niet afgesloten zijn

maar zich tegoed doen
aan nieuwe ontdekkingen en af en toe
ons te denken geven
over hoe het allemaal samenvalt

Drie toverstokjes
Het ene is nog niet af
het goud wordt gesmolten, maar
de magie is nog niet gevonden

Het ijle is op afroep beschikbaar
om de pijn te verdoven
en het levende, van hout
ligt op mijn nachtkastje

als houvast bij het sterven
voordat ik doodga
De verhalen zijn verteld
mijn paarden staan voor de zee

Ik aarzel over de spreuk
en twijfel om de teugels
van mijn wil los te laten
de wereld aan anderen te laten

De vliezen breken, het water
spoelt om mijn blote voeten
van de enkels naar mijn schede
stroomt het in mij en uit mij

De blauwe vlinders leven
op honing uit de toverwereld
van veranderingen -

het weer en de wind
en de vleugelslagen
van al de lichamen

met meer of minder geluk
opgelopen schade en tranen
om ongewenste aflopen

Ik masseer mijn zere buik
vol vampiermotten
Zolang ik leef

zullen er blauwe vlinders
opvliegen uit de schoot
van mijn genegenheid

Wij praten veel, kunnen het
over alles hebben, voorzichtig
geen misverstanden

wanneer het intiem wordt
en we aftasten hoe ver
we ons durven laten

kennen, hoe schaamteloos
nieuwsgierig we mogen zijn
naar wat schuilgaat

in onzekerheid, verlangend
naar de bevestiging
dat het goed is, wij

goed zijn zoals we zijn
een gemis als we zouden
wegvallen uit de aandacht

van de ander, niet meer
samen het leven
zouden vieren

Jongens zijn Anders, spannend
om te leren kennen, zeker
de exotische exemplaren

Ik bots met hen tot ik hier
en daar een bres kan slaan
een inkijkje, iets ontdek

en me dat eigen maak
terwijl ik toezie hoe hij
hapjes van mij proeft

We veranderen, onherroepelijk
overbruggen we verschillen en verstaan we
elkaar met minder woorden

Dat is het gevaar
Het begint met een onderwerp
waarover we zo anders denken

dat we het gaan mijden
en we passeren meer kloven
gaandeweg onbespreekbare gaten

in vertrouwd terrein
dat niet meer Anders is
maar zo eigen, dat we

het niet eens lijken
te delen
en de stukken niet meer passend krijgen

Koester mij, beschut mij
omarm mij met jouw aandacht
     jouw bloed wil mij
     huid op huid verwarmen

Vrede in mij, jouw hand straalt
van verre in mijn buik
     ik ben niet alleen
     geen dag, geen gedachte

Jouw geestlichaam is met mij
jouw hart volgt het mijne
     in verlangen
     in liefde

Adem met mij en kom
me gauw omhelzen
     stel niet uit en kom
     bij mij, dicht bij mij

In bed denk ik jou
tegen mij aan, ik ben -
mijn vormen in jouw handen
en kan even vergeten

Mijn buik van binnen vol
blauwe plekken, juist daar
verlang ik jou, wil ik jou
voelen en geen uur weten

Schoon en geurig uit bad
lang en gelukkig
sabbelen en strelen
onsterfelijk keten

Doen wat ik kan, dromen
mijn zinnen, mijn horizon
verzetten tot jij er bent
en tussendoor wat eten

In de gloriejaren van K-1
kon niemand me raken
Het leven lachte me toe

Ik was geen kind meer
ik heb leren lachen
en kon iedereen aan

De gala's, het kijken en bekeken
de stoere vrienden, veel te doen
De wereld lag voor me open

De hulpeloosheid, het verleden
deden er niet meer toe
Ik heb leren lachen

     maar mijn kracht is weg
     mijn lichaam vaak weer
     hulpeloos, onbehagen

     versuft me, alles komt terug
     op verkeerde momenten
     alsof het nu gebeurt

     Als ik niet meer lach
     ben ik dood, of bijna
     is de wereld bijna gesloten

     Ik heb leren lachen
     uit eenzaamheid, mama
     ik was zo alleen

Wie kan ik vragen
om met me mee te gaan
achter mij aan op een enkelspoor

van valse hoop, onvervalste hoop
tegen beter weten in
op weg voor te weinig

schamele minuten om samen te vieren
maar toch tijd die ik niet missen wil
ook al biedt hij niet wat ik wens?

De weinig begane paadjes
zullen evenzeer dood lopen
als de korte route in de nevels

die bedwelmen en steeds meer
het uitzicht op de bergen
de kalende bergen wegnemen

Ik wil niet stilstaan, ik loop rond
en tuur naar een nieuwe weg
een magische levensweg

die ik, desnoods struikelend
en uitglijdend over de scherpe stenen
wil banen waar hij niet is

Van binnenuit onthaard
geopend en gesloten rondom
mijn navel, de kern
van de schoonheid van het lichaam
en de parel in mijn litteken

Koester mij, koester mij
laat mij voelen en voelen
dat jij er bent, jij er bent

Het is niet mijn huid die ik week
in bad, het zijn mijn spieren
en mijn ziel, warm en soepel
moeten ze zijn om mijzelf
mijzelf overeind te houden

Koester mij, koester mij
laat mij voelen en voelen
dat jij er bent, jij er bent

Hoeveel innerlijke, hoeveel
inwendige strijd zal ik nog
voeren, hoeveel schade
verduren voor ik niet meer kan
niet meer wil, niet meer zal?

Koester mij, koester mij
laat mij voelen en voelen
dat jij er bent, jij er bent

Ik schrik wakker van de warmte
alsof je zwaar op mij lag

Ik geef geen kik en sla slaperig
het dekbed weg. Je bent er niet

De deur is op slot
het is stil in huis

Ik denk aan Missy in de andere kamer
zie haar ogen oplichten in de mand

gespitst op het geringste geluid
dat ik maak, een zucht

het omdraaien van mijn kussen
de gedachte aan een streling

Misschien is verliefdheid genoeg
zorg en gezelschap kan ik organiseren

Ik moet niet alles willen
en toch ook wel, mijzelf

wil ik alles geven, zoveel
als mogelijk is

Ik blijf niet aan de kant staan
ik wil graag samen, leren
kennen, vertrouwen, delen
mijn leven delen, ik zoek
contact en ik paai
wie mij helpen kan

Jou lok ik dichterbij, jou leid ik
naar kieren die ik glad maak
met boterhoning, langzaam
trek ik jou erdoorheen
jouw hemd tegen mij aan
om te voelen dat je er bent

Je wilt wel, maar ook weer niet
je krijgt het heet en trekt
het hemd van bovenaf uit
(ik neem altijd de onderkant)
Halfnaakt ren je weg
van jouw verwachtingen

Ik lig hier, niet aan de beademing
Er staat een beetje wind
ik krijg te weinig lucht

om te praten, geen energie
Mijn lichaam is in de weer
om het virus uit te schakelen

Ik heb nergens fut voor
niet eens zin in nootjes
of bonbons, slapen wil ik wel

En uitgerust wakker worden
In bed naast jou. Ik draaf door
Ik ga pas slapen wanneer jij weg bent

Er zijn maar weinig kleuren, hoge sluiers
geen onweer in de lucht, geen vogels
Van bovenaf zie ik ons liggen

Onze adem gaat precies gelijk
Vijf meter van elkaar, we zijn
niet echt in overtreding

Jouw vogeltje heb ik nog niet gevangen

Zijn zwarte oog kijkt om
naar mij, we zijn alleen
in de wei, in de berm

Ik houd mijn adem in
alles wordt lichter
rondom het zwart

Wei en weg de wereld
leeg en wij oog
en kloppend hart

Zwaar en stevig
mijn benen alle vier
in de grond

Kracht knettert
om het schrikprikkeldraad
in mijn ingewanden

Nu elke dag ertoe doet
tellen alleen ervaringen:
nieuwe activiteiten
volle teugen schoonheid

en aandacht voor mij
De rest ruim ik op
Wat ik jaren heb bewaard
gooi ik netjes weg

in cadeaupapier
of ik vouw er bloemen van
die zullen verstoffen
ter nagedachtenis

aan mijn gezelschap
onze ontmoetingen
die niet kunnen wachten
We geven elkaar

deze dag, alles
wat tussen mensen intiem
kan zijn in het verstrijken
van een doodgewone dag

Ik doe de leuke dingen
die iedereen zegt
te willen doen, met jou
en jou en jou en jou

Pas later speelde ik
zonder te acteren
de hoofdrol
in mijn leven, mijn lot

voorgesorteerd of toevallig
pech binnenin
mijn begeerde lichaam
bemind

zonder blijvende interesse
in mij, mijn aanwezigheid
mijn begerige geest
die wakker lag

van hen, hun dromen
die ik niet volgen kon
die mij versmaadden
bang

voor de moeite die het kost
om te veranderen en
niet te blijven drukken
op de blauwe plekken

Luister naar mij, zo half als ik ben
Praat tegen mij, praat over mij
tegen je liefsten, tegen je vrienden
Praat!
over mijn grote ogen, mijn dwaze dromen
En ik, wat ik wil, is van alles
vertellen dat jou raakt
Ja, dat is het

     Alsjeblieft, dit is wie ik ben
     Hier sta ik, bloot voor jou, ja
     ik ben bang
     Hier sta ik, stil in de drukte

Kijk naar mij, kijk op zijn minst
naar wat er over is van mij
Kijk mij aan, voor ik mezelf haat
Wat kan ik jou zeggen, dat
niemand anders jou zou zeggen?
Een paar dingen maar, maar
wel wie ik ben, ik bied je alles
wat ik heb, alsjeblieft

     Alsjeblieft, dit is wie ik ben
     zo bloot als ik hier sta, meer is er niet
     Dit is mijn mond, mijn schreeuw
     vooruit, dit ben ik
     Alsjeblieft, alsjeblieft, hier
     ben ik, mijn dromen, mijn verlangens
     zoals ik me bloot geef, zoals ik lach
     Hier sta ik, stil in de drukte

Ga niet weg, alsjeblieft, blijf nog lang
ook al zal het me wel niet redden, nee
maar zonder jou weet ik niet hoe
Houd van mij zoals van een vriend
die voor altijd weggaat
Ik wil dat je van me houdt
want ikzelf weet niet goed hoe
ik moet houden van mijn halve ik

     Alsjeblieft, dit is wie ik ben
     zo bloot als ik hier sta, meer is er niet
     Hier in de drukte en in de storm
     Kijk toch naar me
     naar mijn ogen en mijn handen
     Dit is alles wat ik te bieden heb
     mijn mond, mijn schreeuw
     Hier ben ik, hier ben ik, alsjeblieft
     alsjeblieft, alsjeblieft
     alsjeblieft, alsjeblieft

Wat is een nieuw jaar waard
als er niets nieuws aan is
en ook niets ouds?

Als ik mezelf niet meer ken
mijn oude zelf niet meer ben
en moet gaan leren

om te houden van de ander
met mijn naam en mijn lijf
die ik liever niet ben

Die mijn capaciteiten mist
die veel te lang moet nadenken
voor ze iets terugzegt

die niet zo grappig en gevat is
als ik, zoals ik me herinner
dat ik was, zoals ik ben

Maar het komt er niet uit
het zit ergens verstopt
zodat ik wegkruipen wil

en niemand, niemand zien
tot het tevoorschijn komt en
ik weer springen en praten kan

Alsof ik oud ben, begraaf ik
vrienden uit het ziekenhuis
Wie er nog over is, vergelijkt
het ritueel met beelden van bovenaf
(en jezelf als toeschouwer)

van het afscheid waar je zelf niet bij bent
na de anticlimax die eraan voorafgaat
J e     w i l t     h e t     n i e t     w e t e n
Nee, niemand wil het weten
(niet van zichzelf, niet van een ander)

Protesteren tegen Het Leven
is heel erg Leven, ook
al is het belachelijk
temeer omdat je nog zoveel wilt
(meemaken en genieten)

Misschien roep ik maar wat
schreeuw ik om niet te huilen
en dood te gaan van wanhoop
Vrienden vangen flarden op
(en begrijpen me niet)

Er zijn ook goede uren
bitterzoet als ik erbij stilsta
dat ze veel te gauw
er niet meer zullen zijn
(ik er niet meer zal zijn)

Ik wacht, nog niet aangekleed
Eerst moed verzamelen, douchen
is fijn, de rest een opgave

Wat opruimen, een boodschap
misschien, anders zit ik hier maar
te wachten op de afspraak

Wachten wordt moeilijker
Het geeft me teveel tijd
om aan het einde te denken

Ik heb wachtmerries overleefd
als object-met-een-polsbandje
voor routine-onderzoeken

Mijn leven is te kort
om me druk te maken
over bijzaken, kom je?

Kom gauw, hoor me, zie me
begrijp me, ik houd van jou
Roger Wilco, ik ook van jou

Ik ontvang, mijn huis is groen
planten overal, fruit en koekjes
Laten we het leven vieren

Ik wil de aarde ruiken
ik wil de regen voelen
die haar geur losmaakt
uit de scheuren in de grond

Ik ontvang, in mooie kleren
vrolijk als het kan, blij
dat jij er bent

Open het raam naar de tuinen
laat de blijstofjes binnen --
het stuifmeel van de wereld
dat overal een bodem vindt

Ik ontvang, help me
nu dit alles is, help me
dan houd ik het vol

Mijn lichaam weet het niet
dat ik jarig ben, het weet nog niet
wat er vandaag werkt, en wat niet

Het tintelt. Het doet zeer.
Waar haal ik de kracht vandaan?
de Kracht, de Kracht

Warhoofd, ben je al wakker
hier op de rand van het bed
wat denk je, kan ik al opstaan?

Dag Missy Pinkelpoes
waarom zeg je niks, kom
zing je een liedje voor mij?

Laat de telefoon maar liggen
ik weet wel dat ik lief ben
als ik fit ben zonder pijn

Ik huil van ellende, van binnen
zak ik in elkaar, weer, weer
moet ik mezelf aanvuren
om door te zetten

De tijd is kort en gaat zo snel
maar ik moet naar bed
bij mijn tijger gaan liggen
en ermee opstaan

Huiselijk gebabbel in de keuken
de soep begint al te geuren en
ik weet dat er kaarsen branden
Kon ik maar slapen

Ik ril bij het terugslaan van de deken
Het bed moet weer naar de winterkant
Mijn tijger blijft liggen
en draait zich nog eens om

De droge tranen trekken
aan mijn huid, vooruit, eruit
er zijn bramen geplukt en
ruik, ruik het verse brood

Ik raap mezelf bij elkaar
streel de stroeve onderdelen
en pak me mooi in
als de tijger die ik was

Wil ik dat hij soms wel, soms niet
als een engel mijn bed in duikt --
zijn vleugels klaar voor vertrek?

precies naar mijn wensen
precies als een man
een ervaren minnaar

die niet hoeft te ademen
want hij is een engel --
hij ruikt geen geurtjes

Misschien lukt het
met mijn nieuwe toverstok
om een luik of klapdeurtjes

te maken in de hemel
iets dat ik zelf openen kan
als een sein: Kom! Ga!

Of wil ik dat hij blijft
en bij me is, soms als vriend
soms als minnaar, soms als engel?

Pauze onderweg, te moe
om een dutje te doen
of hier echt iets te eten
wat ze niets eens hebben

Het is de moeite niet
om mijn jas uit te doen
ook die ene handschoen
laat ik maar aan

Was ik maar thuis, in bed
niet dat felle licht, niet die
eindeloos donkere nacht
nog te gaan

Door het schimmige grijs
van wie wat wanneer heen
zijn de ochtenden wazig

groen van bezoek dat zal dansen
en lachen, met veel gebaren
verhalen zal vertellen

en altijd een aanleiding vindt
om mij aan te raken
en innig te omarmen

Het is alles, maar niet genoeg
Ik wil nog niet
wegkruipen in mijn holletje

Kon ik me maar verschuilen
zoals de zon en weer
te voorschijn komen

met kwikstaarten in de tuin
en spelende kinderen
buiten

Hij reed me naar zee
Ik maak kleine passen
op blote voeten

Kleine passen in het koude
zand, ik doe mijn best
Ik ga niet liggen

De tenen van mijn voeten
komen mij tegemoet
Naast zijn stappen

We hebben dit vaker gedaan
vroeger, niets aan de hand
Altijd waaide de wind

zout in mijn haren
schuim in mijn woorden
die verstoppertje spelen

in mijn hoofd, en de meeuwen
krijsen er schril doorheen
Ik verdwaal in taal-

verschillen en verbroken
verbindingen, en toch
merkt hij het niet

Ik wil erbij horen
gewoon
met elkaar lachen
en verderpraten

smoezen in de warmte
van elkaars bloed
veilig in de onveiligheid
van het leven

die vrienden treft en wegneemt
uit de rondedans -- tot het laatst
houden we hen vast
hand in hand

Ik sluit me niet op
in garanties en angst
ik bots en buts me buiten
in de storm, samen

met krijgers
die zich niet verschuilen
voor het lot van anderen
omdat ze erbij horen

Jouw reis voert je steeds verder
weg, misschien zien we elkaar
alleen nog op een scherm
ontmoeten we elkaar alleen in woorden

We blijven hetzelfde
we blijven even sterk
verbonden, maar
ik heb je liever bij mij

thuis, bij jou thuis --
lichamen bij onze stem
de blonde haartjes op onze huid
dezelfde geuren in onze geest

Jij bent altijd dichtbij
als ik je hoor, als ik je lees
maar toch ben je daar
Ik weet ongeveer waar

Mijn gevoelens volgen jou
ze cirkelen met de anderen
aan jouw zij als zonnen
om jouw zonnen heen

In bed beeld ik me niet in
een krijger te zijn, ik lig
en laat het rampjaar gebeuren

de ongemakken van mijn lichaam
bij het wakker worden 's nachts
en wanneer het tijd is

om te plassen, te wassen
de kussens op te schudden
en iets te drinken als begin

van de dag, het licht
dat door de kamer schuift
en het bezoek, de vriendinnen

die van mij houden, gewoon blij
bij mij te zijn, haast zorgeloos
over mijn lot, gewoon zichzelf

als goede feeën, sterke feeën
van vlees en bloed zoals ik
in het spel van overleven

Slapjes druk ik op de hand
op mijn hand, dat is het laatste
waar het op aankomt

Wat jij meemaakt, beleef ik
door jouw verhalen, het wordt ook mijn
ook mijn herinnering, mijn identiteit

Jouw verlangen, jouw verrukking
is ook mijn emotie, mijn behoefte
mijn reden van bestaan

De liefde die jou omarmt
verwarmt ook mij, de liefde
die jij mist, bedroeft ook mij

Met jou volg ik de keuzes
die jij maakt, ongeacht welke
keuzes ikzelf zou maken

Jouw verwarring, jouw zoeken
verwart mij, laat mij tasten
waar je bent, aan mijn zij

We omarmen het leven
de geheimen van onze lichamen
We omarmen, omarmen elkaar

PAN-PAN   Kom dichterbij
zonder bijgedachten
aan ziekte en doodgaan

Verspil geen tijd
lees mijn gezicht
niet mijn ongewone schedel

De zon schijnt, ik adem net als jij
Raak me gerust aan, ik ben
geen schim achter de drempel
van herinneringen

We kunnen deze uren samen zijn
zonder het noodlottige addergif
onze band te laten overwoekeren

Er is zoveel
dat ik van jou wil horen en
dat jij niet van me kent

Wees zo dierlijk als je kunt zijn
Beantwoord mijn lichaamstaal
streel de zere plekken en
leg even jouw ziel in mij

Luister, volg mijn woorden
misschien openen ze jou
voor het Grote Geheim

en verankeren ze het
in je gedachten, de ernst
ervan in je hart, een besef

van wat het leven is, jouw
leven op de planeet aarde
Verliefden kennen het

even, zolang het duurt
Het verandert alles
wat je doet, wat je ziet

De wereld en jij voegen zich
soepel en vanzelf naar elkaar
Osmoses over en weer

vrij van wrijving en irritaties
van jouw huid, die het bitterzoete
uit je en in je stromen

Ruimte, rust, mezelf
voelen ademen, de steken
onder mijn ribben en het gif
in mijn lijf, in mijn hoofd

Daar niet aan denken
elke dag een vriendin
die zich bekommert
om haar eigen interesses

Geen nieuwsgierigheid
betutteling en troost, alleen
een omarming en een beetje
verwend worden

Wakker zijn, niet dromen
in mijn slaap, wandelen
in de kleuren van de wereld
en gebrande pinda's eten

in het park, het park
altijd weer een park
een bos, een dijk of een strand
en anders mijn balkon

Niet de strijd maakt de strijder
maar zijn vrede
met de afloop

     Mijn poorten staan open
     er stroomt energie binnen
     mijn gezicht straalt ervan

     Ik leef, ik leid je niet af
     met gouden haren, ik ben
     kaal en onversierd het leven

Niet: hoop doet leven
maar innerlijke vrede
met de afloop

     Ik verlaat mij niet
     ik trek me niet terug
     in pijn en verdriet

     Ik laat het leven in en uit-
     stromen, ik sta in het licht
     waarin we elkaar vinden

Niet als zieke ben ik hier
maar in mijn bevochten vrede
met de afloop

     Mijn borst ademt op en neer
     mijn lieve lichaam doet zeer
     ik bestraal het

     Met warm water was ik
     schilfers en zuchten van me af
     en ik rek me uit, voorzichtig

Plooi je als een kussen
in mijn rug, vorm je lichaam zacht
naar het mijne, dan zakt de pijn

erin weg, in de omarming
van jouw genegenheid, je mag me strelen
licht over mijn schouder, dat is alles

wat ik je geven kan als je belooft
om niet te bewegen, meer kan ik niet
aan, mijn open bloem blijft gesloten

Soms brandt ze van krampende pijn
soms van verlangen, altijd teer
van binnen is alles teer

te teer voor wilde hartstocht
nectarkussen, hemels zweet
en totale voldoening

Kijk, zie je dat ik het ben?
Let niet op de klaprozen
let niet op mijn huid, mijn hoofd

zonder haar, okee, de oorringen
mag je zien, ze knipogen
naar het begeerlijke goud

dat jij alleen opgebonden kent
strak boven onversierde oren
Het wapperde alleen thuis

Ik heb lippenstift geprobeerd
en werd onoverwinnelijk
een robotvrouw vol energie

De pijn telt niet, ik leef
ervaring na ervaring
een ander mens

De pijn telt, ik wil
leven, alle kansen
benutten, alles

daarvoor overhebben
zolang het kan, zolang
ik dat kan, zolang

mijn energie liefde stroomt

Vandaag ben jij aanraakbaar
dicht bij mij, jouw geur
een wang tegen mijn wang
onze handen vrij

op elkaars warmte
zo voelt vriendschap
zonder woorden
zonder meer

Er is altijd zoveel
om te delen, zoveel
dat we weten en niet durven
weten, niet durven wanhopen

Het gaat nog goed
genoeg, we willen het
niet missen, blijven
herhalen

onze armen stevig
om elkaar, om de huid
het bloed en de botten
van onze zielen

Ik schrijf mijn levens-
boek niet op papier --
in vele hoofden

leg ik vast wie ik ben
en wat ik ervaar, net als jij
vergeet ik de toekomst

Er is geen dood in mij
hormonen rennen af en aan
celgroeiers vernieuwen me

en ik ruik niet naar verval
alleen naar vrolijkheid
en mijn verlangen

onbekommerd te leven
in een huis zonder zorgen
met poeslief en weesplanten

mijn hart vol slingers en bloemen
die geuren naar contact
en jou voorzichtig aanraken

om aangeraakt te worden
door jouw handen
door jouw aandacht

Mijn geboorte-oog is blind
voor het litteken eromheen
mijn sieraad

de levensgrote snijlijn
die mijn vingers zien
en mijn ogen voelen

Ik proef de activiteiten
van mijn organen, ik proef
nieuwe smaken in mijn mond

Er komen meer identiteiten bij
dan erafgaan, nieuwe kleren
die een maat kleiner zijn

en ervaringen als vriendin
leerling, lerares en lotgenoot
die een slag extra zijn

Ik baad in overvloed, zoveel
hulp en hernieuwde contacten
om wie ik ben

Ik leef, ik maak webreizen
mijn gedachten hollen rond
en staan vaak stil

in langzame bewegingen
rondom het centrum
achter mijn navel

Ik wil leven zonder de confectie
van mijn identiteiten van vroeger
geen oud-collega zijn, geen patiënt

met een zeldzame ziekte
van de zwaarste kategorie
gered in de ziekenhuismolen

Ik wil leven zonder de zieligheid
die meewarige ogen me toebedelen
Ik ben nog steeds wie ik was

Met een nieuw sieraad --
mijn verborgen levenslijn
die een bochtje maakt

om mijn navel:
hier ben ik
Herboren

Ik loop wat heen en weer
mijn huis is niet groot

Buiten is te ver voor mij
en het is er koud
met donkere wolken

Ik heb alle tijd
om te kijken, kleine contrasten
te zien, langsvliegende vogels
het leven dat me lief is

Kom gerust bij me
voelen wat echt is
waarvoor ik alle moeite doe
voelen wat belangrijk is

wat fijn, mooi en vrolijk is
voelen dat er dan vrienden zijn
om het mee te delen

nu en later voor jezelf
hoef je niet bang te zijn

Kinderen trekken mij aan
ik wil geraakt worden
hun energie voelen
botsen op mij

en ik wil terugkaatsen
mijn ziel tegen hen aan
duwen als een streling

De bejaarden op de soos raken mij
hun aanwezigheid en hun lach
verwarmen mij, de verstandhouding
de knipoog van een raak woord
de wijsheid van hun rimpels

Ik heb vriendinnen
ik maak contact, ik gooi mezelf
in het water, de golven
raken hen en heel de wereld
in een wijde kring

licht drukken de rimpelingen op de mensen
met wie ik maar even omga, dieper
in wie mijn naam kent

en altijd veert er iets terug
altijd dringt er iets binnen
van wie ik ben, niemand ontkomt
eraan dat ik besta

We hebben de seqoias
niet omarmd, hun warmte
niet gevoeld deze winter

We moeten echt op pad gaan
tien kilometer zuidwaarts
afdalen vanaf Rooklooster

langs de drie bronnen
de speeltuin en het bleke kasteel
La Solitude

tot aan de twee families
midden in het beukenbos
Alle tweeëntwintig wil ik

ze boom voor boom aanraken
me aan hen warmen
delen in hun kracht

Met jou en nog iemand
wil ik ze omringen
borst tegen bast

Zintuigen om aangeraakt te worden
en te kunnen aanraken, het verschil
tussen zijn en niet zijn

Ik raak aan, dus ik besta

Als ik niet aangeraakt word
zal ik verkommeren, maar
als ik niet aanraak, besta ik niet

Ik kan een eenling zijn
planten en dieren aanraken
om van te leven

ik kan hun leven beïnvloeden
hun toekomst veranderen
ik kan voeden, doden en ook

alles daartussen heeft effecten
zelfs de kleinste rimpelingen
maken verschil, dat is het bestaan

zoals we het willen, verschil maken
met elke vleugelslag een klein
gunstig verschil maken

Starend naar het licht
wordt het nacht
in mijn ogen

Starend in de nacht
is het niets
te groot

zoals ook het licht
voor mijn lichaam
te groot, te gevaarlijk is

Ik moet ertussenin zien
te blijven, leven is verstrooid
licht, verzacht

door de kracht van zwaarte
de massa waarin plaats is
voor onbegrijpelijk veel energie

het donker van de dood
het stilleven waarin leven
elke dag een wonder is

Geen pad, wel een afgrond
Koude wind, dreigende wolken
Het is onherbergzaam hier

Schuin voor mij knisperen
zwarte bladeren open
Recht uit de grond

Er groeien uilen uit
ze blazen zichzelf op
bedachtzaam zoals ze zijn

Alsof ze zouden kunnen vliegen
staan ze dicht op de rand
mij te weren van een misstap

Achter mij hoor ik ze
verschrompelen
Wanneer ik snel omkijk

doen de restjes of er niets aan de hand is
maar als ik het rustig doe
zijn ze helemaal weg

Ik ken de namen
en een paar foto's

van jouw vrienden, onwennig
zouden we elkaar begroeten

er zijn geen woorden voor
om jouw wonder te delen

We willen wel, maar kunnen het niet
uitleggen, we willen het niet uitleggen

omdat al tijdens het bedenken
elke aanzet jouw essentie mist

Ik moet erin berusten
in de war te zijn gebracht

getroffen
elke keer weer, en voor altijd

ben jij waar dan ook
in mijn gedachten

Ik ben die vrouw
die een paar passen zet en dan
blijft staan in de wind
op haar gezicht, mijn huid

voelt de wereld
nieuw, de kersenbomen
deze wandeling naar de winkel
op de hoek om de hoek

auto's geparkeerd aan de stoep
zijn al zoveel meer dan het uitzicht
op de ramen rondom, de tuinen
schoorstenen en wolken, de wind

op mijn gezicht, mijn hart
aangeraakt, bonzend
in mijn keel, drie keer
haal ik diep adem, dan pas

wandel ik langs het verkeer
weg van de kersenbomen
naar de winkel op de hoek
om de hoek

Ben jij mijn oefening
in mijn lichaam adem
te voelen en te voelen
opsteken tot een storm?

Ben ik jouw oefening
om te luisteren, alleen
een vraag te stellen
als ik niet verder durf

om fragmenten van feiten
en verwarring uit te braken
in een horten en stoten
van stiltes

die jij ondergaat
zonder comfort, zonder
dichterbij te komen
zo dichtbij ben je al

vol vertrouwen
dat ik diep durf
te ademen, te huilen
en verder te gaan

zoekend
in het donker
ontdekkend hoe
ik dat kan?

Wissellichaam (Qiflow)
Het heeft mij
niet nodig, ongeacht wat
ik doe, laat en denk


Het is
Het stroomt
of verzamelt zich


Als ik me overgeef
en Het vanzelf laat gaan
zonder iets te hoeven doen


besef ik Het
ervaar ik Het
gedachtenloos


ziel in de Ziel
stroom met de Stroom
een wissellichaam van Het


Ik adem en neem
Het waar, waar Het
niet stroomt gaat het stromen

Ineens was het anders
lagen de tuimelaars om
en werd ik opgehaald

Ik lig schrap, ben ergens
doorheengevallen, een vlies
tussen orde en overmacht

Draag mij weg, ik wil hemels
van pastel en grijs na mijn uitjes
binnenskamers en op de gang
geen systeemplafond

Weer thuis, in het licht
van mijn eigen ramen
tussen de planten, het kastje
en de muur van pijn

dun behangen met angstdromen
waarin ik niet wil ondersneeuwen
hoe strak de banden ook knellen

In pyjama lijd ik mijzelf
ik klem mijn kom in mijn handen
ik laat niet los

Na het springen leer ik
tussen tranen en lach
met vaste partners
de stille passen

Soms huil ik om later
steeds weer om vroeger
en de herhaling ervan
alsof het over moet

Dansend denk ik
ook aan het fijne
dat niet mogelijk is en
waar ik van verlost ben

ofschoon ik het mis
wat ik rijm als ik rust –
door een oude kier
sluipt fantasie binnen

en er is wat er was

We zien elkaar als helden
en dat helpt, ja, ook ik
kan wijs en vaardig omgaan
met de energie van het leven

in het besef dat ook helden
moe zijn na hun krachttoeren
– het levensgrote afweren
van niet leven

Mijn ouders begonnen daarmee
Ik voelde hun angsten aan
en ontdekte stap voor stap
steeds meer zelf

wat onveilig is
Soms wacht ik in een hoekje
op wat er kan gaan gebeuren
en kapsel ik met liefde en dons

in wat zich opdringt
in en buiten mij
Ik laat het los, laat het doorstromen
Ik balanceer in het krachtenveld

Ik wil gezond zijn
niets verdoven en toch
onbezorgd leven alsof
wij altijd weer wakker worden

Het is niet gezellig
in mijn lijfhuis, zwetend
op bed strek ik me wijd uit

tot een X
(waarde onbekend)
om af te koelen

maar er staat geen wind
en de lucht is vochtig
van verdriet om mijn lot

en van angst dat dit het laatste is
wat ik nog vol kan houden, dat
het daarna te erg zal zijn

(ik weet niet precies wat –
  soms is het te donker
  dan schijnt het licht weer te fel)

Ik wil ruimte en adem
om te strijden, ik ben een krijger
in mijn hoofd en mijn buik

Daar word ik omsingeld
ingesnoerd en verstikt
Er is lucht genoeg

Waarom niet voor mij?
Ik verdraag de steken
en het verkrampen

om het gevaar –
de gong gaat
(voor een nieuwe ronde)

De oude mensen op de soos
zijn vrolijk en mobiel
genoeg om te komen
Andere bejaarden zitten gebrekkig
thuis in hun lichamelijke ongemakken

Ik denk me wel eens in, dat het 2050 is
en ik in een gemakkelijke stoel zit
te fantaseren hoe het vroeger was

en dat ik door een wonder
ineens terug ben in die tijd
weer 24 volle uren per dag
mag voelen hoe het leven was
in mijn 38 jaar oude lichaam

in het licht van later, van half verdoofd
pijnlijk versleten zijn, bijna weg
uit het leven dat ik koester

weer midden in de Kracht
die door mijn verdriet heen stroomt
en die straalt terwijl ik haar doorgeef
aan mensen die haar zoeken
en gevonden hebben zoals ik

Mijn gedachten komen
van buiten, niet van binnen

Ze vinden hun weg
van mijn ogen, oren, neus, tong
en handen naar mijn brein
waar ze een plaats zoeken
tussen de waarnemingen

die eerder binnenkwamen
en samen geven ze me een idee
wie ik ben als hun som:
een ervaringsapparaat
dat onthoudt wat het beleeft

en zich daar soms goed bij voelt
tevreden, gelukkig, blij
of boos, verdrietig, bang
precies zoals het heeft geleerd
van de buitenwereld

Ik denk dus ik ben
in staat om het verschil te merken

tussen oordelende gedachten en
gevoelens, die me opsluiten
in oude ervaringen
wanneer ik weer boos ben
weer verdrietig, weer bang

en gevoelens die me verbinden
met alles om me heen, en niets
mij beperkt
tot het stelsel van aangeleerde
gedachten en gevoelens

Kom, dit is onze eigen film
we doen het nog een keer
over, denk ik 's nachts

na het plassen, terug in bed
blijf ik het overdoen
maar jij doet niet mee

en ligt daar maar
de slaap te slapen
die ik zo hard nodig heb

Ik wil niet vluchten
maar moeite doen, vechten
voor wie we kunnen zijn

en toch krijg ik het koud
van jou, ik bevries
van een angst die ik niet ken

Mijn hart, de vonken
van verlangen springen niet
over

Onder de tafel loopt niemand
met reuzenschoenen in de weg
mijn wereld kan er bestaan --
tot aan het avondeten

de huizen, wegen en bouwprojecten
met al de gedachten van de mensen
die ik lezen en beantwoorden kan --
met nieuwe plannen

's Zomers staan er tafels in de tuin
met klemmen op de lange lakens
die wiegen in het licht van de wind --
mijn tent na het eten

die eerst klein en donker was
vol benen van de volwassenen
maar vrolijk van hun stemmen --
mijn andere wereld

Ik streel er het droge gras
baan paden voor de mieren
en adem de vreemde lucht --
van rozen en zweet

Ik heb twee volle dozen post
en een la met oude spullen
een herfstblad uit 1989
de vleugels die mama me aandeed
om te zien wat ik moest zijn

en een paar restjes van haar stem
uit de verstolen momenten
dat ik mijn adem inhield
om de geheimen te horen
die ze onderaan de trap besprak

Ik ruik weer wat ik wilde
heel de dag haar liefde
en dat ze dan gelukkig was
maar ik had een engel moeten zijn
om dat voor elkaar te krijgen

Alleen deze spullen zijn gebleven
steeds weer meeverhuisd
naar een nieuwe versie van mezelf
Soms snuif ik eraan, lees antwoorden
van toen en vind vragen voor nu

Wanneer de zon nog geen warmte geeft
sta ik op met het dekbed om me heen
en kijk ik half achter het gordijn
de straat in, de eerste mensen

lopen nergens heen, een blokje om
met honden die geuren volgen
Ik vind het altijd eng
of ze me willen bijten

Weer denk ik aan jou, aan de uren
dat ik tussen verwijten en verlangen
half achter het gordijn op je wachtte
in de vensterbank en de straat in keek

Ik kijk naar de honden en ik kijk
naar mijn lege handen
mijn wettelijk lege handen
ongeschonden, niets aan te zien

Alleen uit mijn blote hart
heb je jezelf weggebeten
Het is koud
ik trek het dekbed over me heen

Het alarm ging af
in mijn buik, dacht ik
maar het loeide al

veel eerder op mijn huid
voor onbegrepen gevaar
Dan ging ik ervandoor

sloeg om me heen, of dicht
als een ijzeren klem
Ik was een wandelend fort

vermomd als meisje
verlangend naar contact
dat ik niet verdroeg

zonder noodzaak
en harde afspraken
Nog steeds wil ik niet

bedrogen worden
door begrip en lieve woorden
mijn lichaam duldt niets

zeker geen verwachtingen

De muziek roept, vier het
met mij, met ons allen
ik daag je uit

raak me niet aan
het gaat je niet aan
waarom

dat wil ik
liever zelf
niet eens weten

Wat ik ervan snap
is onbespreekbaar
Raak me niet aan

de littekens zijn gevoeliger
dan ik verdragen kan
Ik laat ze niet zien

De muziek roept
ik daag je uit
ik daag je uit

Jullie leven nog in mijn huid
en in mijn buik, mijn cellen
weten alles nog
alsof jullie geest erin geslopen is

Ik ben niet veilig
soms worden jullie wakker
onder een andere naam
dreigend

te herhalen wat nooit had gemogen
Wat kan ik doen?
Wat moet ik roepen?
Ik ken jullie repelsteeltjesnamen
Ze doen me pijn

met onmacht en paniek
voor wat er gebeuren kan
Ik wil erover zwijgen
bij wijze, lieve mensen
die mijn lijden toch wel zien