Ik vraag me zoal af
Zal opa Han me omhelzen?
Zal opa Jan op mijn wang kussen?
Zal mijn lieverd de eerste zijn
die me daar welkom heet?

Ik vraag me nogal eens af
Waarom lijken de dagen op elkaar?
Waarom willen mensen leven?
Waarom spelen kinderen?
Hoeveel jaren heb ik gespeeld?

Dan vraag ik me af
welke foto van mij overblijft
Hoe oud zal ik daarop zijn?
Is dat wat er van mij rest?
Zal ik me omdraaien in mijn graf?

Ik denk heel wat af
over het geluk dat ik heb gehad
Hoe rijk ben ik geworden?
Waarom zijn onze geluksvaten
onze geluksmaten?

Vaak vraag ik me af
Wat zal ik missen?
Wie zal mij missen?
Wie zal mij vinden?
En wie krijgt er spijt?

Het voelt beroemd, zo'n zonnebril
tegen de radende en hopende ogen
die je verwarmen met aandacht

Ja, wij kijken, omdat we weten
door jou gezien te worden
we rechten onze rug en lachen

We horen je, jij praat graag
over liefde, over verlangens
en over mij

dat ik er klaar voor lijk te zijn
Ja, ik wilde het graag
heel graag geloven

en mijn lichaam riep
om verlossing, maar jij nam
mijn ziel ervoor terug

Waarom was mijn leeftijd maar een getal
waarom heb ik gedacht dat ik kon
vliegen in jouw aandacht?

Je speelde met de woorden
Red Mij Alsjeblieft
maar ik heb je overleefd

Papa's vrienden drinken graag
lachend nog een bier
om naar mij te kijken
wanneer ik het breng

maar vandaag vallen ze stil
je zult er maar mee zitten
zo'n moeilijke dochter
die gedichten post

over seks en de liefde
van haar vader en
een verre minnaar

Wat heeft hij ineens
voor aandacht voor mijn innerlijk?
Alleen begrijpt hij het niet

Alleen in fantasie kan ik uitdrukken
wat ik nodig heb en
wat me boos maakt

Jullie liegen wie ik ben
dus val me niet lastig, kijk niet
zeg niets, negeer me niet
doe normaal, je ziet toch
mijn Bloedvlag in de storm!

Ik wil geen suiker en geen aai
en zeker niet braaf zijn
ik wil jullie erkenning
van wat mij is aangedaan
dan pas strijk ik mijn vlag!

Nou, zeg het dan, en vaak
genoeg om me te laten geloven
dat het waar is, de pech
die ik heb gehad, en dat
ik desondanks geweldig ben!

Dan pas zeg ik: Verdomme!
Het is voorbij, vooruit!
Ik moet er maar mee leven!
En mezelf niet in de weg zitten!
Die last kan ik best wel dragen!

Hij slaat me, en zij
voelt de pijn niet
ze kiest liever zijn kant

Ik lach erom, ik ken het
ritueel, ik ben alleen
maar de laatste in de rij

Niemand hoort het, niemand ziet het
Wie zou me helpen? zo hard
schreeuwt en slaat hij niet

Hallo Aarde, Hier Siera
ik ben een rode duivel
ontvangt u mij?

Kom Binnen, Toekomst
ik wil leven en gelikt worden
lik me alsjeblieft droog en koel

Doe Het Nu

De kaars op de badrand knettert
en over mijn lichaam bruist de bal
de paarse regen

van mijn rode bloed
in de blauwe weerspiegeling
van de hemel in het water

mijn huid lost op, mijn skelet
rilt, zo mooi is dit
einde, vaarwel mijn lief

laat me maar gaan, ik huil
maar ik houd van mezelf
sinds jij wegkuste wat lelijk was

Haar gedichten gaan ook over mij
ook al kloppen ze niet helemaal
er is wél een vuur in mijn buik

misschien kan het gedoofd worden
maar zolang het brandt, verlangt het
naar het beste van jou

dat mijn schoonheid niet begeert
om mijn lippen binnen te dringen
maar hunkert

naar het beste van mij
het zware geheel, heilig
en veilig, mijn thuis

dat ik zelf gevormd heb
uit het metaal van mijn lichaam
en de zijde van mijn geest

Ik leef in een fantasie
ik moet naar de dokter
ik ben moeilijk, zeggen ze

Mijn lichaam wordt een wrak
als ik er niet voor zorg
en ontevreden ben

als het allemaal niet zo mooi is
als het lijkt, en er van alles moet
veranderen wat ondoenlijk is

Overal zie ik glanzende mensen
ze wijden hun lichamen
als tempels

van vlees, botten en bloed
aan plastic schoonheid
of aan iets hogers

maar mijn tempel is voor mijzelf
een kunstwerk
van mijn geest

die luistert
wanneer mijn lichaam roept
om aandacht en tederheid

te geven en ontvangen
ik ben geen avatar
maar intiem mijzelf

Soms heb ik iemand nodig

laten we een praatje maken
hier ergens afspreken
of elkaar schrijven

we zouden samen kunnen
lachen, wat endorfine-
snoepjes kunnen delen

snijden is niet genoeg
rode lijnen, opwellend
uit mijn hart

de kerven van mijn stam
zaagtanden, opwellend
uit mijn hart

en lees mijn gedichten
rode lijnen, opwellend
uit mijn hart

Oh, jullie edele ridders
en wijze oude vrouwen
ik heb lak aan jullie

advies en medelijden
wat weten jullie nu

van dit niksige stadje
of de onrust in mijn hart
je kunt het bloed niet zien

stromen naar mijn gezicht, mijn lippen
die trillen, mijn glimlach die zegt

wat ik niet vertel of schrijf
jullie horen de verleiding niet
van mijn stem, ikzelf

ken mijn problemen
beter dan jullie