Het is alweer twee weken geleden
dat we elkaar schreven, verheugd
lentes wevend tot een gedicht

over liefde waarin we onszelf mengen
met de openhartigheid van een vriendin
en onze behoefte aan verbondenheid

Jij rijmt met mij
tot een fijnstoffelijke liefde, we scheppen
madeliefjes in wuivende velden

met kuspoortjes in de hagedoorn
de gouden sleutels blinken
op ons hart

Kom binnen en speel, dans
blindemannetje en raak tastend aan
elkaars ziel

Omdat ik voel dat we op afstand
nog wel van elkaar houden
durf ik het

na het rondje door de tuin
de laatste kamperfoeliegeur
en in de herfstzon

samen troebel appelsap
drinkend aan jou te vragen:
Hoe is het

nu met ons, onze liefde
hoe dichtbij zijn we nog
van hart tot hart?

Zouden we ook in hetzelfde
huis wonend andere wegen
zijn gegaan?

In welke lente zullen we
na deze winter onze kinderen
ontvangen?