Verbroken contact, wat kun je
erover zeggen, moet je het
hebben over het gemis?

Iemand kwijt zijn
die er nog wel is, maar nooit bij jou
niet zoals het had kunnen zijn

Ons eigen leven leiden, jij
omdat je dat besloten hebt
en ik omdat het zo is

Als het niet zo was
zouden we voelen
wat we nu niet voelen

het wederkerige, een samen
een bijzaak niettemin, ja
we laten het leven stromen

Het kan om obstakels heen
het heeft geen commentaar
of nawoord nodig

Zeffe doen, zei ik
en ik brandde mijn vingers
ik was een grote meid, ik wilde alles
wat mijn broer mocht

Als ik zin heb, rijd ik naar Parijs
op mijn Norton, in mijn leren jas
met toegedichte emblemen
de scheldgedachten

van bange mensen
die me mijden
ongeschikt verklaren
en mijn beurt overslaan

Schaam je, zeggen ze
maar ik brand van verlangen
om eigen baas te zijn
en te doen wat ik kan

Ik ben jouw mindere niet
ik kan je heel wat leren
ik kan je in alles verslaan
en dat is nog maar het begin

De keuken en het brede bed
zijn van mama, Pippi en ik
wonen in heel het huis

waar alles op zijn plaats moet staan
ik ben er elke dag mee bezig
net als mama, en lief muis

Kees hangt aan zijn staart
hij kijkt mee en snuffelt
dan aai ik hem, dat vindt hij fijn



Ik was twee, nu ben ik zeventien
mijn kamer is van mij, en Trini
is van mij, mijn spullen

vrienden, baantjes, geld en alles
wat mama niet goed zou vinden
als ze het wist, is van mij

allemaal van mij
ook als het ontploft
en ik moet huilen

Mijn eerste liefdes, een spel:
de leuke jongens in de pauzes
waar school goed voor was

en in de weekenden met leugens
bevestigd door mijn lieve broer
avonden plezier in disco en soos –

het ware, mijn echte, leven
Haal een bessen, we gaan niet weg
niet naar bed. De fiets wacht wel

we blijven kletsen en lachen, vrij
zijn we, want mama weet het niet
en maakt zich geen zorgen

Een boze fee in mama
maakt het mij moeilijk:
school, zakgeld en zoveel

regels van opstaan en op tijd
thuis komen. Boos kan ik ook
zijn, alle feeën nog aan toe!

Papa vindt mij maar lastig
hij luistert niet. Ik heb een bril
nodig en de oogarts zegt van niet

net als mama die altijd alles wil
weten, want ze gelooft me niet
dus waarom zou ik dan nog

vertellen wat ik doe? Alsof
ik nog niets kan. Maar de jongens
weten wel beter, dus laat me dan

leuke dingen doen, verfeed
nog aan toe, hoe kan dit anders
de mooiste tijd van mijn leven zijn!