Er zweven gesprekken in het park
wandelaars ademen hun gedachten

uit tot luchtwegen boven de paden
die gaandeweg woordloos vervloeien

in de hoofden nevelklanken
saamhorigheid engelentaal

fluistert in het bloed levende
vragen angsten en verdriet

een open circuit rondgestuwd
door een onzichtbaar hart

een onwetend hart dat zoekt
te begrijpen wat het bemint

in het lopende leven
van onopgeloste zaken

Sterren boven het hoge
pijpenfort, onze hemelpoort
ruimteschip, duikerklok

zweefschotel
20.000 mijlen onder zee
met panoramavenster

in de blauwe nacht
tussen lichtpunten op weg
in de pulserende schoonheid

van het hart van het al
waar de sterren als water
in de tijd vallen

Op gesluierde tonen
reiken en reiken we
reizen en reizen we

in blauwe liefde
sterrenliefde, strelend
door halmen, riet en blad

We willen alles
kussen zonder einde
Jouw handen en de mijne

vloeien roze samen
onze armen zijn wuivende
koralen van ons hart

In stilte en duisternis
komen we samen – plechtig

wordt de belofte binnengedragen
Aan de kaarsen steken we plechtig

onze kaarsen aan, we zingen dank, zingen
voor onze voorvaderen, de panters – plechtig

We loven de leeuw van het verstand
We voeden de duif van de vrede

We vragen de zegen van de feniks die waakt
over onze kinderen en kleinkinderen

We herhalen de belofte – plechtig

In duisternis het allereerste
wakker worden

van licht dat ontbrandt in sterren overal
in ruimte die pas nu er is

door uiteengeslingerde slierten
sterrenstelsels, de snaar

van de boog, alles trilt, en
niemand weet van pijl en doel

Een geest begint
bewust te zijn, vruchtbaar

paarse kelken in groot donkergroen blad
het zelfbevruchtende ei

dat de onbeminde vrouw begeert
om zwanger te worden

Siësta, engelenmuziek
strooit heilige woorden in mijn oren

tekent ze voor en achter in reliëf
in hun schelpen. Doezel ik

of heeft iemand de bloemen
gewekt? Ik lig zo lekker

in de zon, geborgen in het groene
veld, mijn gezicht bloost blauw

van de koninklijke kelk tussen mijn benen
De bloemen lachen en zingen maar

Het werk is gedaan, ja ik doezel
van heiligheid

De grote zee
schuimt onstuimig
De schepen worstelen

zich er doorheen, duiken
steeds weer op uit de golven
op weg naar de haven

die het wilde water temt
De vissen vliegen
uit de handen van de schippers
snel aan wal, tot hoge stapels

onder de bruinrode hemel
van de ondergaande zon
en de schepen veren op

Aan de donkere horizon
droomt onrustig de zee
in een nacht zonder tijd

Antwoord op de vanvraag
Wat was er het eerst
kip of ei? De spiegeleikip

Fier staat ze op
onverzettelijke poten
in haar gebroken ei

Antwoord op de naarvraag
Wat zal er het laatst zijn? Gods zoon
spreidt zijn armen

hij springt van het kruis
als winnaar: de spiegeleiman!
Applaus

alles komt goed, rustig
afwachten mensen
we hebben de tijd

tweeduizend jaar
zitten er al op, en zolang
doen we iets anders

Hemelse muziek is het niet
Het is een badkamermeisje

dat bloemen door haar plafond zingt
en aan mijn deur de badhanddoek
van haar borsten laat vallen

Daar komt nog een dochter van
denk ik een leven later nog

te doof om te horen hoe
die zingt, zo verlang ik
naar hemelse muziek

In de draaikolken schreeuwen
mensen proestend om hulp
De toeschouwers fluisteren

de laatste roddels
tot de hand van de dichter
hen wegschuift en zoekt

naar de juiste toon
Hij rommelt maar wat
want de Weg is de Waarheid

van alle tegenstemmen
Iedereen hapt naar betekenis
in een leefbaar ritme

Kreunend zet ik door
Ze hebben het over mij
Ik hoor het aan de pauzes

Zo zal het doorgaan
met af en toe een klap
hopend dat hij raak is

Het is pielen en prutsen
rustig blijven ademen
en geen kortsluiting maken

De komeet vonkt met stervisjes
een zwerm zaadcellen, ze schieten
naar de aarde in mijn buik

Duizendmaal bevrucht dein ik
op wellende golven in een regen van licht
een vuurwerk van geluk

Mijn lichaam lost op in het diepe blauw
waar ver weg de sterren eeuwig twinkelen
Een ziel van tongen vuur likt
een nieuw lichaam in mij

en de wereld kantelt in alle kleuren
in mijn kaleidoscopische ogen
terwijl er dunne, lange engelen
tussen de hemelhoge pilaren dansen

Kolkend heet pulseert de zon
als het hart van ons leven
vonken spatten op de aarde

Dreiging teistert de mensen
strijd breekt door de beeldschermen
heil en doem slaan om zich heen
leggen grafstenen van zwarte lava

Uit brommende dieptes ontsnapt
een geest uit de fles, het water
brandt breed onder zijn hoge vlam

die ontploft tot een superzon
die schreeuwend de hemel vult
en tollend de aarde verschroeit
Einde en Begin