Raak me niet aan, ik sla
vuur uit mijn onvergoten tranen
om de tentakels in mijn buik
ik verschroei elke hand
(ook de mijne)

Raak me niet aan, mijn huid
staat strak om de oude wonden
gehard tot een schurend harnas
tegen wat niemand mag doen
(en toch is gebeurd)

Raak me niet aan, mijn buik
verdraagt geen enkele druk
op het weivlies om de stekels
op de wonden van de lust
(van mannen)

Raak me niet aan, ik huil
het woekerende verleden
mijn lichaam uit voor nieuwe
cellen die van niets weten
(maagdelijk)

Ze houdt haar handen vlak
boven me, niet helemaal
vertrouwend op zichzelf

of niet op mij, wat het mij doet
wanneer ik aangeraakt word
door liefde zonder lichamelijke
intimiteit, geen huwelijksband
of vertrouwde vriendschap
geen wondverzorging, geen hulp
in nood, maar het stromen
van het stromende in mij
het ongrijpbare leven

Er is wat er is, ik besta
en voel dat het de liefde is
die ik bedoel wanneer ik denk
aan liefde, de liefde van top
tot teen open te staan
de zachte warmte
van handen op mijn lichaam
die me koestert, ik ben
niet alleen

Om aangeraakt te worden moet ik
eerst gezien of gehoord worden
wat steeds moeilijker gaat

Mijn lach is nog even lief, maar ik
moest lieve woorden gaan spreken en
de woorden moesten steeds liever

Mijn lichaam is nog even mooi, maar jij
hebt me parfum gegeven, een nethemd
en zwartrode lingerie

alsof ik een pop ben
een nieuwe, die je wel wilt
verkennen met kneepjes en kussen

het harde in het zachte
benieuwd naar mijn aanhaligheid
en de geluidjes die ik zal slaken

Voor het mysterie van mijn ziel
heb je maar weinig geduld
een half oor en een vluchtig oog