We eten vers gevangen krab
en zitten in de ondergaande zon
van tijd tot tijd het tikken van de klok te tellen
net als in mijn moeders oude boeken
jij zegt ik vind oude boeken wel goed

Nog wat wortels en een grap
om de onvermijdelijke afscheidszoen
steeds weer even uit te stellen
elkaar nu niet meer op te zoeken
ik weet echt niet wat ik zeggen moet

Lieve vriend, voel
mijn zachte buik voor
de man die niet kwam

en draag me
lichter ben ik nu
dunner zijn mijn dromen

je weet het wel
de tijd verstrijkt, kus me
kneed mijn soepele vel

en draag me
door de leegte van de nacht
geef me vaarwel

Ik ga hier weg, ik pak mijn tas en sluit de deur
dag blauwe brievenbussen aan het holle pad
dag gele brem met je betoverende geur
dag bank waar opa appel altijd zat
te overpeinzen wat hij nog beleven kon
door mee te reizen met de ondergaande zon
Ik ga nu weg, ik ga nu weg

Ik voel de wind, maar waar waait die naartoe?
ik wil gelukkig zijn, al weet ik nog niet hoe
ik voel me sterk genoeg, ik ben niet bang
om te ontdekken waar ik naar verlang

Vandaag begint mijn nieuwe leven, volgens plan
een kamer vind ik wel, een baantje ook, en dan
begin ik zeker weer te groeien, want dat gaat
niet in dit dorp met eindeloos dezelfde praat
waar iedereen en alles blijft zoals het is
ik sluit me echt niet op in die gevangenis
Ik ga nu weg, ik ga nu weg

Ik voel de wind . . .

Alsof ik weer examen doe, het voelt zo raar
hier boven op de bank van opa appel, waar
ik afscheid zit te nemen, in de verte kijk
naar ergens aan de horizon de buitenwijk
de drukte van vertier en vrienden, dag en nacht
het nieuwe, onbekende, dat daar wacht
Ik ga nu weg, ik ga nu weg

Ik voel de wind . . .

Ik voel de wind, ik ga op weg, want ik wil meer
alleen gelukkig kom ik hier misschien ooit weer

In het theehuis doen wij alsof
we goede vrienden zijn – om de beurt
kaatseballen we onze dagen

Kon ik je maar raken
maar met woorden lukt dat niet
Onze handen liggen dicht bij elkaar

We staren naar buiten
het valt niet uit te leggen
al begrijpen we het wel

En dat komt al te dichtbij

We scheurden ons misverstand
in twee schurende verhalen

     schilfers zure lucht

hielden onze eigen helft
net als Sint Maarten
maar dan andersom

     tussen ons: de versnipperaar

we namen ons gelijk maar mee
het was zoveel werk om het weg te doen

     maximaal drie stuks tegelijk

liever wapenden we ons
onder de huid, de glans
scheen er doorheen

     raak me niet aan

Van collega naar collega
spring ik, blijf ik even
als silly putty aan hen kleven

Onstuimig stroomt ons bloed
van aandacht voor elkaar
met een klein gebaar
van allerbeste wensen, vaar
wel in eb en tegenspoed!

Ik vertrek omdat het moet
maar het doet mij goed
deze zuurzoete groet
van afscheid geven
etcetera

Een van de vele
relaties en projecten
die niet mislukt zijn
maar onaf gebleven

opgeschreven om af te leggen:
#NL2008000269348 in het Register
van Particuliere Onvoltooide Zaken

"Jij stond zomaar op
  we hadden niet gepraat
  niet gewoon zoals dat gaat

  je stond zomaar op
  liet mij achter in de zon
  met wolken in mijn gedachten

  of we wel vrienden zijn
  vrienden zijn geweest
  of en hoe het anders kan

  en of jij ook zomaar bloot
  naast mij zou kunnen komen staan
  een arm om mijn schouders slaan

  help! een idioot!
  ik hoor niet bij hem, echt
  ik ken hem niet, wat hij ook zegt"

Kom en dans met mij, dans heel de nacht
     in paleizen en kelderlokalen
Je mag op mijn schouders best huilen
     om prachtige plannen die falen
de vrieskamers in het museum
     bevatten vitrines vol jeugdidealen
Wee wee wee wee, waarom sta je daar nog aan de kant?
     Kom en dans met mij, geef me je hand

Ja, ik wil jou, ik wil jou, ik wil
     met jou dansen en alles vergeten
in een spiegel waarin we met lenig
     gewichtloos gemak als atleten
de eeuwige hemel in zwieren
     zo nat is de vloer van ons zweten
Wee wee wee wee, waarom sta je daar nog aan de kant?
     Neem mijn hand en ik breng je aan land

We pauzeren een dag in een liefdeshotel
     waar je even onsterfelijk bent
maar al jaren geen liefde meer was
     ook al ruik je haar temperament
En we denken aan oude successen
     geluk dat we hebben gekend
Wee wee wee wee, waarom sta je daar nog aan de kant?
     Neem mijn hart, waarop jij bent gestrand

In de wazige namiddagzon
groeit op zolder een bollampion
prachtig uit tot een grote verlichte ballon
     daarmee drijven wij ver hiervandaan
jouw bedroefdheid verzacht door de liefdes-
     verhalen, verteld door de maan
Wee wee wee wee, waarom sta je daar nog aan de kant?
     Kom en dans, er is niets aan de hand

Refrein

Ik wil dansen met jou hier in Wenen
     gekleed in een jas van rivier
en de lelie die drijft in mijn hand
     origami van roze papier
begeleidt jouw gedachten verliefd naar mijn huid
     langs een graf met een rafelig lint
Kom, ik schenk je mijn binnenstebuiten
     op kussens van rijpende druifhyacint
om te varen op golven genot
     tot jouw lichaam een ankerplaats vindt
O mijn lief, o mijn lief
     Weense wals, Weense wals
     blijf toch dansen, want meer is er niet

We dronken thee zonder honing
Het gesprek vlotte niet
Wat zei je? vroeg ik
en hij zei het nog een keer

Wat zou hij bedoelen? Ik zocht
houvast en rekte het uitblijven
van duidelijke gedachten
door wat rond te kijken

In de barspiegel zag ik een draad
van mijn sjaal op mijn jas
die leek op een kras
Het heeft geen zin om te praten

als jij zo doet, dan ga ik
zei mijn vriend en hij ging
Een kwartier later stond ik op
De thee was koud geworden

We vieren het einde
met school en de leraren
we kijken in de toekomst

plakken pleisters van beste
wensen op de wonden
van vriendschappen

beloven niet te krabben
    we vertrekken met bloemen
        en gaan elkaar missen

We vieren het einde
dag collega's, op jullie
gezondheid en geluk!

We praten en lachen
zoals altijd alsof
het niet echt

voor het laatst is
    we vertrekken met bloemen
        en gaan elkaar missen

We vieren het einde
het huis is ontruimd, thee
met de buren, lang kijken

we naar de boom
in onze tuin, groeiend
in het licht, het groeien

naar de zon
    we vertrekken met bloemen
        en gaan elkaar missen

Dag zusje, jij bent de mooiste
Niemand zal ooit mooier zijn
Je houdt je groot
Je laat ons de tranen

Dag broer, ik ben geen hogepriester meer
sinds vader de goden afschafte
en nu hij vermoord is
rust de hemel

helemaal op jou, zoals hij het wilde
word jij de koning van de Rivier
Jij laat de Zon stralen, zoals ik
hem zal laten stralen aan de kust

waarheen ik het volk van grootvader
terug zal brengen, dag lieve mama
Jij zult de familie leiden
Jij bent sterk, jij bent de wijste

van ons allemaal, wij kinderen
van het Licht dat over heel de aarde
schijnt, en de duisternis
heeft het niet begrepen

Omdat ik niet wil struikelen over jouw stilte
over het gat dat jij bent
in mijn duisternis
zal ik delen hoe het voelt
met jou
weer een onmogelijke berg beklimmend
met jou al lang geleden
weggegaan

Ik wil niet dat mijn leven geweven of gekozen wordt
uit pijn die ik verberg
uit brokstukken van mezelf
uit jouw stem die in jouw slaap roept
naar een andere vrouw
kom in de sneeuw spelen, lief
al is dit niet dezelfde winter

Het was ons eerste koude seizoen
ik telde de sneeuwvlokfiguren
van liefde die tot ijs smolten
en onze dromen om het contact te verbreken verborgen
ik kon het niet aan
om onze namen op de brievenbus te schrijven
ik kon het niet aan om jou mijn dromen te vertellen
en ook niet om door te vragen naar de jouwe
nu is er dit gedicht
dat die ochtenden weer echt maakt

"Jij was altijd echt" zegt Bernice
maar ik zie de littekens van haar pijn
verborgen onder het vlees op haar jukbeenderen
en ik weet niet hoeveel jaar ik besteed heb
aan pogingen om jou te vergeten
maar ik ben bang om eraan te denken
hoeveel jaar ik eraan zal besteden
om het te onthouden