Donkere wolken in het avondrood
boven een onzichtbare dood

Ik loop tussen de flats van de stad
rondjes om een nieuw zwart gat
van geconcentreerde materie

Een vleugellam vliegtuig
sloeg vrienden van vrienden de bodem in

Na de klap is het stil
Ik wil horen wat ik niet weten wil
en daarna vrijen in de schemering
al is het met een vreemdeling

Streel me streel me maak me fijn
laat me dit verhaal een nacht
vergeten zijn

Ik houd van Amsterdam in de nacht
rijen smalle huizen aan de gracht
verlichte ramen, langzame tijd
sieraad van mijn eenzaamheid

voorspelbaar verkeer overdag
door logo's en slogans manoeuvreren
stuurse gezichten, professionele lach
op steile stukken schuin tourneren

van rechts naar links zigzagbaan
pas op, daar komen ongelukken van
kijk uit, links is gaan, rechts is staan
middenin zwaailichten zo nu en dan

alsof er niets aan de hand is
graaien als kraaien in de poep
tussen vuilnis en inventaris
vluchtig, een groep op de stoep

vertrouwde vreemde gewone
stadgenoten waar we wonen
vrij gemakkelijk naast elkaar
onze contacten inwisselbaar

Amsterdam in de nacht
smalle huizen aan de gracht
verlichte ramen, langzame tijd
sieraad van mijn eenzaamheid

De wereld een doolhof
onder de notenboom
in deze overzichtelijke tuin

Een pad volgen
leren hoe het gaat
wat belangrijk is

Met onbekenden op weg
met onze zintuigen
het geheim ervaren

En verder reiken
de wereld herscheppen
voorbij ons leven

Dit is onze wereld
hoe die was en kan zijn
voorzichtig reiken wij

Naar schoonheid
en verhalen reiken wij
naar contact

Met andere levens
verbinden wij ons
verbinden wij ons
van hart tot hart

In het museum waait de wind overal
vandaan, overal heen, zoals wij bezoekers
uit heel de wereld komen en gaan

Wij dragen een cultuurweb, voeden het
met de collecties van de musea
die groter zijn dan hun gebouwen

Wij dragen de kunst
met ons mee, ze is groter dan wij
groter dan onze tijd en verblijfplaats

Wij dragen de kunst
uit, de geschiedenis die ons verbindt
en altijd verder gaat waar zij eindigt

Welvaart in stad en land, zie
het licht onder de wolken in de toonzaal
van het aardse paradijs, zie

een glimp van onszelf
in de blikken van toen
de schoonheid van hun aandacht

hun verlangens
in jongere jaren van de wereld –
dezelfde als de onze

We bewerken en bewaren
we bouwen en verbeteren
we scheppen de schoonheid

waarin wij willen leven
Hier is die verzameld, zie
dat het goed is

Kom binnen, ik kus jouw ogen
Ik zal je alles laten zien
Neem de tijd, kom zo vaak je wilt
en verzadigd zul je weggaan

Neem een bad
in al mijn kleuren – zacht
als poederkwasten strelen
ze jouw blik

Ik omarm jouw aandacht
met het goud van de geschiedenis
Hier is alles
eeuwig jong

Onvoorwaardelijk plooi ik me
naar jouw behoeften
Ik geef
beelden om nooit te vergeten

Laat je verrassen, betoveren, vervoeren
Kom in mij en stroom
door mij heen
Ik ben er voor jou

Hier groeien wij
We voegen verleden toe
aan ons leven, en schoonheid

We brengen oude meesterwerken
tot leven door te kijken
in tijdspiegels

waarin we ook onszelf zien:
grote mensen
met een museum in ons hoofd

stille zalen
waarin we kunnen dwalen
tussen werkelijkheid en idealen

verleden en toekomstdromen
Op elk moment
Grote mensen

Amsterdam! Vrij
man van de wereld wil jij zijn

Jouw wilde ogen dreigen
mijn vaderhand, ach, stuur
een engel, licht, een vrouw
een gunstige wind, zoete dromen
iemand, iets dat jou helpt
desnoods onbreekbare spiegels

Vader, moeder, aarde, heelal
laat iets gebeuren, natuurlijk
wie alles ziet, weet niet waarom
in te grijpen

vrijheid zou zinloos zijn
voor alleen volwassenen

begrijpend en braaf
alles met mate, opgeven
wat mooi en aantrekkelijk is
en glimlachen
om de ontevreden smoesjes
en leugens van vroeger

Gewond word jij groot
Ook ik heb kastelen en muren
gebouwd, verdedigd
en weer afgebroken -

oudemannentrots
op de littekens van mijn gevecht

Ik ging het visitekaartje
van mensenverheffers
subsidiërende snobs
multirijken en bedrijven binnen

tussen toeristen en stadgenoten
die in het museumcafé
gezien willen worden en
bij verfijnd gebak het gesprek
larderen met achteloze bijzinnen

die ze citeren van een autoriteit
die niemand hoeft te begrijpen
om te snappen wat de bedoeling
van de geprezen kunstenaars is

In de winkel was het druk
Uitgelichte pronkstukken
salontafelboeken en sjieke cadeaus
voor het seizoen en
de eerstvolgende feestdagen

Vooral vroeger
is te koop, briefkaarten
van de trekpleisters
en stadsgezichten

uitwisselbaar
zoals de collecties
die afgestudeerde vormgevers
in internationale mallen gieten
tot publieksmagneten

Er verdwijnen mensen
in de afronding van hun groep
verschoven tussen tekort en overschot
als de maat vol is

en je nog wel bestaat, maar even
niet meetelt - niets aan te doen
Voor een ander zijn mijn leven en ervaring
inwisselbaar en toch met niemand te ruilen

Alleen hypothetisch ben ik beroemd
om de wereldomvattende gevolgen
van mijn anonieme wiekslag
temidden van alle vlinders

temidden van alle bloemen
in de tuinen van de wereld
en de vazen hier in het middelpunt
van Amsterdam en mijn gedachten

Liefste, de aarde wordt koud
we moeten iets doen
onszelf bij de hand nemen
De gidsen lopen weg

in verschillende richtingen
geleid door de wensen
van hun volgers, zo gaat het

altijd, wat je er ook van denkt
Waren er maar engelbewaarders
met macht, niet de schrijvers

die samenkomen in dit café
nee, een Raad van Hoeders
voor presidenten en geleerden

die grafietpoeder willen lossen
op de noordpool, atoombommen
erop gooien, of een dam bouwen

in de Beringstraat, met pompen
op vreedzame atoomenergie
die het werk afmaken

Maar... wij met zijn allen, wij
moeten het zelf doen, elkaar hoeden
met vleugels mededogen en verstand

De reizende mens schiep
de herberg, later ook het café
en hij zag dat het goed was

De wouden zijn gekapt, de bomen
verzaagd, vertimmerd en geboend
- een bank waarop ik zit

achter in het café bij mensen die
over de bijzonderheden van hun leven
praten en mij vragen wat ik weet

van mijn werk, is het meer
dan wat ik doe? En tot waar
reikt de invloed ervan?

Wat is onze plaats
in het al, wat is de zin
van onze moeite?

Rolkoffers op de gracht, toeristen
Ze horen erbij wanneer je hier woont
Magere Hans recht op zijn fiets
elke ochtend drie keer rond het blok
's middags te voet andersom
En Mario de stoepredenaar
met zijn hond. Ze horen erbij

De kinderen die bommetjes springen
naast feestgangers in hun sloep
Wijzelf wanneer we op vakantie gaan
in vliegtuigen elke twee minuten
laag over de huizen tegen de wind in
De fietsers met hun voorrangsgezicht
Gewone mensen die hier wonen

De Amerikanen voor hun café
op de hoek, waar gelovigen zaten
toen de kerk met de toren er nog stond
Rode Mia die plichtsgetrouw rondschuifelt
om de afvalbakken die ze netjes houdt
En buren die weer eens ruzie maken
Allemaal horen ze erbij

We leven hier, en overal
is de wereld onaangepast, dus
begin ik op straat, bij mezelf
bij hun en bij jou: Hallo!
Goede dag hier
waar we thuis zijn en wensen
dat alles verschillend blijft

Ik spring tussen de ernstige mensen
voor de kerk, het café is nog gesloten
en ik denk nog verder terug in de tijd

In een late lente was hier een slootrand
ginds een molen, de wallen en de kroon
van de oude Wester

Alsof het een dik beschilderd doek is
wis ik verflagen geschiedenis
Ik leg turfstekers bloot, zie de wind

in het bloeiende moeras
alles vliegt over vele seizoenen
terug in zijn bestaan

Lange haren van de mammoets
uit het westen, tot aan de bergrug
waarover mensensoorten lopen

Met een verre blik is het te zien
midden in de stad
hier waar ik sta

Nieuwjaar, het begin
van de lente in Amsterdam
De lucht is zacht, lichter

het leven in de straten
zorgeloos mijn passen
wit en roze

de fruitbomen, met confetti
van de nieuwjaarsnacht
in de goot, rode snipperlinten

door de stad, het lichaam
waarin ik adem en woon
Overal bot de belofte uit

dat het vrede kan zijn
wanneer we buren zijn
en het lente is

in ieders hart
straat na straat
een bloeiend begin

Het gras is nog nat
rondom mijn mat
vroeg in de ochtend
in het Vondelpark

onder de hoge koepel
van dampsporen door
de blauwe lucht boven de stad --
de ruimte van mijn geest

Mijn realiteitsbesef knettert
er fel doorheen, ontsteekt
lonten in mijn hoofd en
mijn gevoel mijzelf te zijn

versplintert voor onbepaalde tijd --
de resterende tijd
van «onbekend»
is onbekend

Hier lachte ik met de zoon
van de veerman om de mensen
die niet in wonderen geloven
we dronken bier en hij wees

me de weg in de doolhof
van sloten en weggetjes
de molens in de verte
wenkten me, maar ik was bang

te verdwalen en verlangde
naar een goed bed
voor ik zou knielen
in de Heilige Stede

Nu is het hier een dode boel
een wonder van de natuur
Klimop overwoekert de grond
de bomen en de grafstenen

maar er groeien geen wortels
tussen de botten in de put
waarop ik sta, alleen schimmels
die al eeuwen leven

en een veerpont is er niet meer

Om de eilanden van slib
in het moeras stijgt het
peil, de vissers zien hun wereld wijder
worden, ook oude beddingen
vullen zich, het waterland
wordt bereikbaar over rivieren
uit het vaste land

Het is een aanzuigende leegte
een poort naar de zee, een kans
voor de veenboeren en de bosbewoners
om handel te gaan drijven
dijken, kades, een stad
te bouwen, met een dam
in het midden

Er stromen mensen over
van de welvarende dorpen
naar het drooggelegde land
met de nieuwe haven --
geen oude kern die hongerig
de ommelanden verovert
maar hun kolonie