Dromend word ik wakker
in het huis van mijn angsten

zonder gangen, gevangen
tussen hoogwanden en geesten

die zich almachtig plooien
om mijn gedachten

ze langzaam wurgen
of opblazen tot zwarte reuzen

die honger hebben en mij ruiken
op de richel van dood en leven

duisternis verzwelgt mij, pijn
wekt me in het nauwe kanaal

dat mij weer de wereld in perst
en, samen met de zon en de planeten

wegslingert in het evenwicht
van een gewone hangdag

in het heelal, uit de nacht
van mijn angsten

Het zweet waarin ik wakker schrik
na de waterhoos, de gierende tuien
die snijdend in mijn weefsels sloegen

de wind slippend door flarden halfzeil
aan het einde van mijn krachten
die mijn denken heeft gewurgd

de vluchtende waanzin
waarin ik ten onder ging
mijn snikkende SOS

red mijn ziel, dicht de gaten
ik ben moe, te moe om na te denken
en te verward om sterk te zijn

te zwak om te hopen, te bang
om los te laten - ik zal vergaan
in de diepte van de kolk, ik

kom niet met de schrik vrij -
benauwd schreeuw ik
om genade

's Nachts is mijn hoofd vrij
van bewustzijn: geen regels
maar een kermis

van herinneringen waarin ik alleen
zonder nadenken
de weg weet

en gierende frustraties
die uit de achtbaan van mijn dromen
terugschieten in hun oude sporen

en zich druppel voor druppel
uitschreeuwen in het zweet
van mijn ijlende wanhoop

met een grimas op mijn gezicht
en een woord dat ik niet begrijp
Iedereen slaat op de vlucht

Maar daar kun jij niets aan doen
zegt de dokter, al voor je ging slapen
stond jouw huis in brand