Niet eens tenten, wat doeken, nat
karton en stukken plastic geknoopt
tussen modderstruiken, kinderen
slap bij hun moeder, overal

rondstampende jongemannen
die in alle hoeken en gaten
van hun hoofd zoeken hoe
ze het hek kunnen neerhalen

hun uitzichtloze ellende
in dit niemandsland verlaten
om weer liefde te leggen
in de om hulp smekende ogen

Wie geeft om hen, wie
van ons doorbreekt de besluiteloosheid, wie
brengt water, een bed, een brood, wie
doet iets, wie gaat naar hen toe, wie

durft hen van mens tot mens
in de ogen te kijken?

Zoals veel meisjes kreeg ik de naam
mooi te zijn, met lange haren

maar ik geef er niet om
Ik ben niet meer dan een ander

heb ik geleerd, toen ik trouwde
met een eenvoudige man

Ik zou koninklijk kunnen leven
(karavanen vullen de huizen en de stallen)

maar ik geloof niet
dat de rijken kunnen binnengaan

door het oog van de naald
in de poorten van Jeruzalem

Ze hebben de steen gebroken
De stukken zullen in de mond liggen

zolang er arme families zijn

Er is niets te eten op het aanrecht
van Karel Frank Wachter
geboren hier in de stad

en vorige winter overleden
We boenen de afdekplaat
van zijn graf in onze keuken

Er zit nog geen krasje op
De kist waarin hij lag
hebben we geruild

voor spek en bonen
De tijden veranderen
maar ongelijkheid niet

hoeveel marsen we lopen
naar het Grote Gouden
Witte Roze of Blauwe Huis

Ons mooie leven, ingepakt
tegen de kou die terug kan komen:

blikken met bonen, oude kranten
kapotte kleren, potten jam
tot aan het plafond
het harde land, en de harde hand
van de grote leiders, en de kleine
die vochten voor hun eigen voordeel
de helden van staal, later weggescheurd
uit hun huis en uit de boeken

Maar wij zijn er nog, in ons muffe huis
wij delen nog - een mooi leven

Mama was werken
wij zaten thuis
konden er niet uit
sneeuw, geen schoenen

overal stilte
angst voor de politie
en verdrongen waanzin
die verlangens wurgt

zonder ze te doden
onmogelijke liefde
alleen de dagelijkse aardappelen
hopend op iets

van de herhaalde beloften
voor ons, de kinderen, en nu
wij geen kinderen meer zijn
voor onze kinderen