In de kronkel van de beek

zakken mijn gedachten weg
tussen zonvlekken verglijdend
water en zwevende tinten

groen. Er drijft niets
tegen de stroom in. Ik
voel onder de waterspiegel

ruimte voor geheimen
schuilplaatsen van wat
de toekomst wordt, misschien

Mijn vriendinnen steken kaarsen op
en zullen op de terugweg praten
over de jongens op de banken

maar ik zit liever ongestoord
onder de heilige eiken
in de kronkel van de beek

Terugkijkend herken ik stukjes
van de weg die ik ging
De verbindingen zijn verdwenen
wegwijzers staan er nog steeds niet

De fictieve werkelijkheid
kan ik tellen, de aantallen
seizoenen, woningen, vrienden
De rest is een droomsnoer

van verlangens en feesten
die ik niet vergeten ben
van onbeantwoorde liefde
en volmaakte ogenblikken

herinneringen in het diepe
zwart, oplichtend
als zwevende eilanden
met sierlijke pieken

van belevenissen
een reis
door de afgronden van de nacht
die kinderen doet huilen

Ik denk aan Amerika, de droom
van het leven dat je toelacht
zo uitbundig

zingt de vrouw het uit
op het bord van Café de Lach
Eronder groeit wat mos

dat het leven neemt zoals het is
tussen de dakpannen op de stoep
Het moet wel

erg gestormd hebben vannacht
maar iedereen zat binnen
en was de wereld vergeten

die niet zo veilig is
als we wensen, niet zo degelijk
als gedacht bij het bouwen

overal groeit er wel wat mos
dat het leven neemt zoals het is
ook in Amerika