Trefwoord: Depressie
Het is uitzichtloos koud
en stil, hoe sierlijk de wind
ook speelt met de sneeuw
Achter het raam aan de overkant
kijken kinderen snoepend
naar het warrelende ballet
de zilvermeeuwen in het wak
dat ze open houden, witte
dobbermeeuwen in zwart water
en op het ijsgrijs rondom
stappen zwarte vlekken koet
door de witte vlokkenvloed
de lichte versie van de nacht
er blijft niet veel over
de wereld sluit, ik mis jou
Ik kijk en talm en wacht
nee, niet op jou, op iets
in mijzelf dat er nog niet is
mijn gedachten lossen op
in de sneeuw, als lichten
die opdoemen en doven
Amsterdam, 2011-01-02
Bundel: Manen
Trefwoord: Depressie
Amsterdam, 2019-12-09
Depressie
Bundel: Blauwe plekken
Trefwoord: Depressie
Mijn geheugen praat
net lang genoeg met de mensen
om hen netjes kwijt te raken
Antwoorden verlangen ze niet
het is genoeg dat ik niet wegloop
Waarom verlang ik dan
naar contact, waarom voel ik
niets? Vanwege het besef
dat het niet mogelijk is
of ligt het aan de pillen?
Krijg ik mijn lichaam terug
zal ik ooit weer ruiken waar ik ben
en niet meer dwars door mezelf
en anderen heen tasten
met ijle herinneringen
uit de tijd dat ik leerde
om me te gedragen
alsof het belang heeft
en ik interessant ben
het beminnen waard?
Amsterdam, 2020-06-06
Depressie
Bundel: Waartussen
Trefwoord: Depressie
Het is uitzichtloos koud
en stil, hoe sierlijk de wind
ook speelt met de sneeuw
Achter het raam aan de overkant
kijken kinderen snoepend
naar het warrelende ballet
de zilvermeeuwen in het wak
dat ze open houden, witte
dobbermeeuwen in zwart water
en op het ijsgrijs rondom
stappen zwarte vlekken koet
door de witte vlokkenvloed
de lichte versie van de nacht
er blijft niet veel over
de wereld sluit, ik mis jou
Ik kijk en talm en wacht
nee, niet op jou, op iets
in mijzelf dat er nog niet is
mijn gedachten lossen op
in de sneeuw, als lichten
die opdoemen en doven
| Lichte versie van de nacht | |
Bundel: Manen
Trefwoord: Depressie
| Soms een spookachtige dag | |
Depressie
Bundel: Blauwe plekken
Trefwoord: Depressie
Mijn geheugen praat
net lang genoeg met de mensen
om hen netjes kwijt te raken
Antwoorden verlangen ze niet
het is genoeg dat ik niet wegloop
Waarom verlang ik dan
naar contact, waarom voel ik
niets? Vanwege het besef
dat het niet mogelijk is
of ligt het aan de pillen?
Krijg ik mijn lichaam terug
zal ik ooit weer ruiken waar ik ben
en niet meer dwars door mezelf
en anderen heen tasten
met ijle herinneringen
uit de tijd dat ik leerde
om me te gedragen
alsof het belang heeft
en ik interessant ben
het beminnen waard?
| Mijn leven als spook | |
Depressie
Bundel: Waartussen
Trefwoord: Depressie
