Het is uitzichtloos koud
en stil, hoe sierlijk de wind
ook speelt met de sneeuw

Achter het raam aan de overkant
kijken kinderen snoepend
naar het warrelende ballet

de zilvermeeuwen in het wak
dat ze open houden, witte
dobbermeeuwen in zwart water

en op het ijsgrijs rondom
stappen zwarte vlekken koet
door de witte vlokkenvloed

de lichte versie van de nacht
er blijft niet veel over
de wereld sluit, ik mis jou

Ik kijk en talm en wacht
nee, niet op jou, op iets
in mijzelf dat er nog niet is

mijn gedachten lossen op
in de sneeuw, als lichten
die opdoemen en doven

Te klein voor nieuws
uit heel de wereld, zucht
ik, het spookt in mij
en ik twijfel

aan de toekomst, aan de mens
en aan al de wonderen
die liefde zou moeten
en ik zou willen verrichten

Er spookt gekte rond
in de massasteden, de straten
vol winkels, vol problemen
die de omzet bedreigen

De doden liggen er slordig bij
Ik droom van een spook
Dat ben ik, de Redder
Supervrouw zonder super-

godin, zonder gebeden
en wetten als het kan
Alleen de plagen blijven
altijd een gevaar

Moe van het reizen
station na station
mijn volle agenda door

Uitgestapt om stil te staan
maar de waanzin dendert
binnen in de blauwe kamer

diep in het onderaardse
hotel, waar niets verandert
of het valt niet op

Verlost van de wereld
de rotzooi thuis, de vlekken
op de vloer, eindelijk rust

Niets leidt me af
van het raadsel
van seks en de snelheid

van het leven
en van de wanhoop
waarmee ik droom

hier niet thuis te horen
machteloos, buitenspel
als een buitenaards wezen