Winterlicht vreet de wijde heuvel
almaar kaler, buizerds zweven over

de grafstenen in de vruchtbare grond
die eeuwenlang olijfbomen droeg

De zielen zijn elders, waar Israël
hen brengt, de resten vergaan

in zwarte doeken, om als eerste mensen
de nieuwe wereld te betreden op de dag

dat de poort van erbarmen opengaat
Want daarvoor hebben de doden geleefd

en gevochten, daarvoor
hebben ze gewonnen van de oorlogsgod

hebben ze de stad veroverd, met de bron
die uit de aarde breekt

Jeruzalem, waar ik lijd
aan verdeelde saamhorigheid

Zullen kinderen van mijn kleinkinderen
hun botten verzamelen, hen eren en

hier weer olijven laten groeien
met hemelhoge vredestakjes?

Veer na veer, vallend
van de vleugels van de duistere
engel die vallend hoogte verliest
boven de nevelige begraafplaats
- vak na vak staken en stenen

Mannen moesten doden
jongens waren bange helden
honger en ziekte deden de rest

Het leven is mager, de borsten
van de meisjes zijn te plat
voor de baby's in hun buik

Tussen de tere zwarte veren
schikken ze bloemen van het verleden
- de bloemen van de toekomst
v Kleur na kleur dromen ze
van de verscholen zon
en wensen haar terug