Hink stap sprong de tram in
grote passen links rechts het pad door
tot achteraan op het balkon
daar kiezen mijn gedachten een eigen spoor


Wie zou niet alles willen


doen wat je zou willen


doen als 't kon?


Liefde brengen met een gulle hand
in de lucht ter zee en op het land
mensen redden uit natuurgevaar

overal thuis zijn zonder buitenland
rennen door de golven en het zand
en heel veel lachen met elkaar

zonnezomers zonder plannen of besluit
alleen een warme wind alleen de zachte huid
van een eerst nog onbekende minnaar

Soms dreunt mijn zware hoofd
driftig door en blijven de dagen donker

soms zijn ze helder als in mijn dromen
wordt de plaats aan de top door mij ingenomen

en dienen wenswolken mij
tot vaste grond onder mijn voeten

Samen wakker worden
onder het zachtgekleurde
leven in het ronde raam

De groene jeugd
van de wereldtuin
onpeilbaar diep

in de spiegel
van een oude put
vol tover

waarboven wij hier-
onder op een zacht bed
zweven in geluk

Samen wakker worden
op de Droomberg
boven de dagen

Mijn perspectief tussen het roestblad
is een droomhuis aan de bosrand
onderweg opgeraapt in de herfst

Rijke kleuren in de zon strelen
de houten huidschilfers
van moeder aarde

en ik wandel voorbij
even hier
te gast

Vannacht nog
streelde je een koe
in India
en ik was erbij
terwijl je taart at
op Judith's verjaardag

Met andere armen zwom je
naar mij op het eilandje
verborgen in het riet

Ik zag je wel
op het bankje in de boomgaard
van oma en opa een familiegeheim
vertellen aan je zus
Ze had de jurk met ruches aan
en was niet geïnteresseerd

Over de bomen heen reikte je
haar jouw zesde of zevende hand
om heidebessen te gaan plukken

Je zwaarste arm lag op mij
en heeft me wakker gemaakt
als ik dat nu ben
met jouw armen overal
in het leven, in de tijd, in mij
dromend deze nacht

In de ogen van het kind
lees ik wat het van mij vindt
het ziet of raadt hoe fijn
dromend ik een leeuwin wil zijn

machtig groot in raad en daad
elke dag opnieuw paraat
wilder dan de wijde zee
stormend met de winden mee
door het oerwoud, de woestijn
springend over elk ravijn

naar een plek waar ik wil zijn
en in de ogen van een kind
vanzelf de nieuwe vragen vind
waarmee een avontuur begint

Ik denk aan Amerika, de droom
van het leven dat je toelacht
zo uitbundig

zingt de vrouw het uit
op het bord van Café de Lach
Eronder groeit wat mos

dat het leven neemt zoals het is
tussen de dakpannen op de stoep
Het moet wel

erg gestormd hebben vannacht
maar iedereen zat binnen
en was de wereld vergeten

die niet zo veilig is
als we wensen, niet zo degelijk
als gedacht bij het bouwen

overal groeit er wel wat mos
dat het leven neemt zoals het is
ook in Amerika