Ik denk veel aan het meisje
uit het kamp in Guantánamo
ze is een bloem tussen de bloemen
een berg in de bergen, ze leeft
en hoeft nooit ergens heen

Daar zingen vogels in de palmen
een beek stroomt door het dal
het water blinkt zachter dan goud
en zij is een witte roos
in juni en in januari

Van haar wil ik zonnestralen
dichten in het eeuwige bos
een bruisend lied uit mijn hart
in helder groene woorden
en vlammend rode muziek

Zij is mijn ziel, ze smelt
wapens met veren en koraal-
water, met laurier heelt ze
het gewonde hert, het meisje
uit het kamp in Guantánamo

Ik kwam voor jou, niet voor het hout
dat je me laat betasten, gladgeschuurd
met hier en daar een scheur goudgevoegd --

de eenvoud-schoonheid
van het lied van de tijd op de luit
van het leven, jouw leven

Je laat me de kiekjes zien
en rekt de avond, je rekt je uit
tot het welterusten in de gang

In het logeerbed streel ik het hout
van jouw hart, zo graag wil ik
het in vuur en vlam zetten

niet alleen slapen, niet geduldig
wachten, maar de toekomst
waarvan jij nu ligt te dromen

geweldig beginnen, niet geduldig
wachten tot je mij wilt, ik wil jou beminnen
op het eerste gezicht