De oorlog is me overkomen
de vijandige mensen
mijn buren en familie
ik moet

hoe dan ook
mijn verlies nemen

Het donker leert me
te aanvaarden
dat ik onkwetsbaar ben
niet hoef te vluchten

mijn ziel is mijn asiel
als ik dood, dood ik liefdevol

met een zilverglans
om mijn plicht
die geen spiegel is
van hun motieven

Ik word wakker

in het heldere licht
van de rechterstoel
om te antwoorden
wie ik ben geweest

de afgelopen dag en
waar het mij om ging en
welke keuzes ik maakte en
het doet er niet toe

hoe tevreden ik was
met mezelf en de muziek
van complimenten voor mijn werk
en het doet er niet toe

wat ik klaar kreeg
of hoe handig ik was
in het regelen en oplossen
van mijn eigen fouten

en andermans zaken
en altijd de vraag te horen
met welke mensen ik mens was –
de aandachtige luisteraars

noteren het allemaal precies
in schoonschrift op handgeschept papier
laten het mij ondertekenen
en werpen het sierlijk weg

in het eeuwige vuur
waar wat ik naliet voorgoed verdwijnt
en het tekort van mijn daden zwart wordt
een brandmerk in mijn ziel

Hoeveel ruzies ondenkbaar
relaties veel gelukkiger
en wetten overbodig, als
ondeugden niet bestonden?

Geen hebzucht op de troon
in ons hoofd, opgemaakt
met trots en schone schijn
geen gulzige ontevredenheid
en genotzucht in onze buik
geen bang bloed meer
rondgepompt door ons hart

als iedereen eerlijk antwoord
geeft aan zichzelf: wat wil je
doen als geld geen rol speelt
en je niet bang hoeft te zijn?

Vind je deze vraag te hoog
gegrepen of te weinig gesteld?

Leegte trekt mij over de stoep
langs het huis waar ook
mijn ouders niet meer wonen

Alles is anders
Het hart ontbreekt
Het tafelmassief

van de ongeschreven regels
gepreekt tot gehoorzaamheid -
een boek vol in mijn hoofd

Ik voel het gewicht ervan
verschuiven bij het zien
van de kamer, zo vertrouwd

de zekerheden weer zwaar
en duidelijk na jaren
verijling, een onverlies-

baar geloof, ondanks
het openslaan
van de bladzijden en

ondanks mijn weg
mijn waarheid
mijn leven zonder

Ik kan wel op de bank zitten
klagen dat het niet klopt
hoe ik ook mijn best doe

om het te begrijpen
zoals zoveel mensen
die niet bang zijn

en toch niet durven
te vertrouwen op zichzelf
Ik kan wel meer dromen

dan op te letten en
in praktijk te brengen wat ik weet
geen besluiten nemen en

een onbetekenend leven leiden
maar liever handel ik alsof
alles belangrijk voor mij is

Gedachten zijn geen deugden
en deugden geen gedachten
of superpositionele patronen

maar magische momenten
in de zichtbare werkelijkheid:
mijn energie

Is volwassen zijn je verbazen
als naaktheid niet ontwapent
en alleen tot tederheid in staat

stelt, een lichaam, een mens
noch ogen, bang, vragend
of omarmend, en ook

is volwassen zijn je eigen
weg volgend voorzien
in elkaars behoeften

niet als kinderen in elkaar
geborgen verlangen te zijn
niet enthousiast zonder maat
onuitputtelijk en onvoorwaardelijk

maar werkend, samen, samen-
werkend, de lasten en het lijden
van het leven, van jou en mij

uit liefde samen
niet voor een ander
dragen, niet voor een ander

laten staan
voor jezelf
dat willen doen

Soms droom ik van een nieuwe start
een nieuwe wereld, de aarde
zonder menselijke ondeugden

alleen goddelijke geboortes
van behulpzaamheid en wijsheid
zodat die woorden in onbruik raken

eindelijk geen audities meer
van ingebeelde komieken
met eindeloze smerigheid

hun bundeling van eeuwen
dwang, vernedering en misbruik
in de grap van De Aristocraten

Een wereld zonder mij
alleen maar planten, dieren
en avatars als een soort

mensen die de virtuele werkelijkheid
van de gulden middenwegen
van Aristoteles bewandelen

Kinderen trekken mij aan
ik wil geraakt worden
hun energie voelen
botsen op mij

en ik wil terugkaatsen
mijn ziel tegen hen aan
duwen als een streling

De bejaarden op de soos raken mij
hun aanwezigheid en hun lach
verwarmen mij, de verstandhouding
de knipoog van een raak woord
de wijsheid van hun rimpels

Ik heb vriendinnen
ik maak contact, ik gooi mezelf
in het water, de golven
raken hen en heel de wereld
in een wijde kring

licht drukken de rimpelingen op de mensen
met wie ik maar even omga, dieper
in wie mijn naam kent

en altijd veert er iets terug
altijd dringt er iets binnen
van wie ik ben, niemand ontkomt
eraan dat ik besta

Een verkeerd leven
van aangedaan onrecht
leven en toch willen leven
- ook zonder hoop

De ellende doorstaan
lotgenoten steunen
en af en toe genieten
van de omgeving

en van een verhaal van de weelde
genoeg te hebben ondanks
het gepruts en het geknoei
dat de mensen dwarsboomt

Mijn schuldige leven
van onmacht, mijn familie
niet tekort willen doen, en al gauw
meer verbruiken dan nodig is

Ook dichtbij lijden en sterven
er mensen, en ik leef, ik wil
er het beste van maken
en hopen op beter

We herhalen verhalen
die ons mooi, moedig of goed
noemen, medeplichtig alleen
aan onze menselijkheid