's Avonds is de rivier een theater
het water draagt de muziek
naar onze oren, de romantiek

van een saxofoon, ondergaande zon
fonkelend in de wijn en de kerk
rozig, een en al zachte genade

Toeristen doen klikklak alsof
niet zij, maar wij de figuranten zijn
en de stad een bordkartonnen decor:

attractiepark Paris l'amour
jongelui op de kaden rondom
een stompkaars en kussen-

de paartjes zoals het hoort
in de zonnenwerpers van de rondvaarten
blinken de vlekken in de hoeken

die je kunt ruiken

Openbaar kunstbezit:
de brandweermannen trainen
in de Seine, in het galante park
spelen veertig mussen

met zondagskinderen, en
olie en zand varen gestaag
door het dichte net
van krioelende mensen

Bij de nieuwe brug knijpt een schip
twee dekken scholieren uit:

een lang lint oranje petjes
golft boven de brugleuning
naar de overkant en schildert daar
een lijn door de straten

deinend vanaf de dikke staart
die staat te dringen
onderaan de trappen in de tuin --
bespied door een kat

op een heet blikken dak

In het museum staan we stil
bij de suppoosten: een gangster
een strandmeisje met slaapogen
en een net niet omvallende man
die opschrikt en weghinkt
naar de zaal met glazen grafstenen

We zien mensen somber
wachten, op het einde nog
genieten van een sigaar
de ramp lachend verdringen
aan de piano, bij hun man
schreeuwend hun gelijk halen

of gillend de sloepen in
springen sauve qui peut
(la vie)

Ik kom je nog een keer proeven
in het geroezemoes van de avond

aan de Abracadabar, het ruikt er
niet zoals toen, maar zoals jij

boven alles uit bloesemde
zo zingen de zinnen rond

die zich in mij vlijen
tot wij twee straks overblijven
en samen naar huis gaan

Ogen, lippen, borst en buik
tranen om stoere zelfspot
ik leg alles in de schaal

voor mijn gezelschap, een man
die jij had kunnen zijn

Maar vannacht is de vraag die overblijft
wie met wie wil

meegaan in de tover
van zijn gedachten