's Nachts valt het me aan
een vaag, melkwit besef
dat rondtolt in mijn droom
als een tornado om mijn huis

Kolkende herinneringen
houden me wakker, eeuwen
aan wijsheid doorstromen mij
om niet verloren te gaan

's Ochtends schommel ik
peinzend op de veranda
Er kraakt waarheid
in het hout, het begint

te zingen als hemelse harpen –
een Melkwind in mijn hoofd
die alles opengooit, mijn huis
omver blaast waar ik bij zit

Ik ben een reus met gevoelloze benen
en blikken uit de hoogte
ik zal mijn stelten niet buigen
naar de werkelijkheid

Liever lopen mijn ogen
over digitale platforms
dan op blote voeten
door de werkelijkheid

In de wolken om mijn hart
ben ik veilig, schuil ik
zichtbaar verborgen zwevend
boven de werkelijkheid

Overal ben ik thuis
ik ken de gebaande wegen
naar mijn favoriete plekken
van de werkelijkheid

Ik zou niet klein willen zijn
het overzicht verliezen
en dan zeker verdwalen
in de werkelijkheid

Wat mijn hersenen zo goed kunnen
kunnen ze niet nog een keer:
ondersteboven
oogbeelden recht zetten

Ik heb het geprobeerd
met een film
en werd misselijk
van de wereld

duizelig tot in mijn darmen
zoals in Villa Volta
waar ik me schrap zette
tegen de zwaartekracht

Alleen met gesloten ogen
kan ik ontspannen hangen
in touwen of op mijn kop staan
als een tarottwaalf yogi

en vertraagd bestaan
zwevend van alfa naar delta-
golven de diepte in
mijn fantasie van het eeuwige

leven