Mijn kleuren zijn oranje
van blijdschap, roze

van mededogen, en tinten bruin
vol stille tevredenheid, maar
meestal zijn ze onbestemd

een mengsel van warm en koud
van gisteren, vandaag en mijn fantasie

over morgen, met onderstromen
uit de zee van de mensen die
vloed na vloed in mij spoelen

langs mijn rotsen, over mijn dijken
en door mijn membranen heen

Er zijn geen vaste plaatsen
om mijn gevoelens te bewaren
en te bezoeken, ze zijn

groter dan ik, ze hebben geen grens
en kunnen zonder paspoort

overspringen naar samen delen
Ik wissel ze uit met familie en vrienden
en laat ze van kleur verschieten

Onder de groene pracht
van kroos draait de zon
weg, de vissen gaan
dood - het is natuurlijk

een wonderlijk evenwicht

Zelf zwem ik buitenstebinnen
in het warme waterfilter
van mijn zilveren en zijde-
zwarte gevoelens

om de woekerbloemen heen

De grote najaarsmaan
van mijn liefde deint
op de golven van eb en vloed
heen en weer tussen vrienden

en de nacht

Alleen in de lege filmzaal
tussen de tapijten
mijn ogen in half licht

gesloten, rug en dijen
stevig in de stoel op reis
door de gonzende ruimte

van het drukke verkeer
van in- en uitvoegen
in de verte en ergens

glijdt er een liedje voorbij
- vertrouwde emoties
op afslagen zonder bestemming

rondgaand in het wegennet
Daarom en omdat niemand
het liedje zou onthouden

wijst het in half licht maar half
de weg, maar dat doet er niet toe
in het ene heelal van de reis

In sluiers onzekerheid
sta ik op mijn balkon
de stenen verschieten

vergrijzen achter een bui
en zakken weg in de schaduw
van zwarte wolken, ik wacht

op dampende opklaringen
die weer kleuren schieten
in mijn stille huis

     De dag heeft veel tijd
     en al die tijd sta ik hier moe
     hard te werken, emoties

     heen en weer te kaatsen
     tussen alles en niets, een voor een
     ze te bundelen in het prisma

     van mijn hart en ver buiten mij
     hun kleuren te verstrooien, en dan
     kristalheldere stilte

Gevoelens zijn kneedbaar
rek ze uit en wring ze
in alle bochten, rol

er balletjes van, stuiter die
rond zoals doordenkers
dat doen, dan zie je ze

opspringen als cocons
in de kom van je hand
gebaart hij breed

op de kalkstenen kei -
schoepen van duimen
en lachende ogen

onder de afdakjes
van recht vooruit staande
witte wenkbrauwharen

Hij geeft me een punt
schuimgebak van Gasparini
en heeft al zijn tanden nog