Soms broeit mijn hoop
op vrede op aarde
Dan vrees ik brand of erger
het rotten en de onzekerheid
wat daaruit zal groeien

Dan is het leven van vandaag alles
het enige dat nog telt
al valt het me moeilijk
om zonder pretenties
dankbaar te zijn

voor mijn kansen
om wie hulp behoeft
te helpen, de plicht
die ik deemoedig vervul
in het zwarte harnas van mijn geloof

De mensen die niet uitverkoren zijn
voor het hiernamaals hebben het zwaar
Er is geen barmhartigheid
die hun leven verlichten kan
geen liefde die hoop geeft

Vaak was het hun blije vroomheid
soms de brutale blik in hun ogen
of hun overdreven voorzichtigheid
Ik wist hen te vinden

alsof ik ze kon ruiken
de belijders, pruttelend
bij de ketel in hun huisjes
Ik vulde de kerkers met hen

Ze willen de feiten niet
accepteren en liever fantaseren
over goddelijk ingrijpen
Ze zijn bijgelovig en opstandig

Ik ken de wetten beter dan zij
en ik handelde als vrij man
zonder last of ruggespraak
Met volmachten en soldaten

Tot ik duidelijk hoorde: Stop.
Ik ben het. Ga niet verder.
Luister. En doe wat ik zeg.
Stuur liever een ander

antwoordde ik
Ik zag niet meer
wat ik moest, wat moest ik
in godsnaam doen?

Vertroebel Het Bronwater Niet
woeker niet tussen de gewassen

pas op, alles wordt gezien
je zult herinnerd worden

aan wat je weet te verbergen -
engelen tekenen het op

Hak wat geen vrucht draagt
tot compost voor de moestuin

Wees zorgzaam en teder
stel onkruid tot voorbeeld:

pas op, iedereen ziet het
branden of moet extra betalen

wat de dwazen zal uitputten
Eet en drink niet met hen

mijd ook de schijnheiligen, bid
niet met twijfelaars en vrijzinnigen

trouw niet met een gelovige
van een andere school

pas op, God ziet alles
Vertroebel Het Bronwater Niet

Amma, niet huilen, ik doe wat ik moet
Wees trots en geef je over, laat je vallen
in de handen van barmhartigheid

Er zijn hier geen ontregelde hoofden
We staan juist buiten onszelf van woede
om het onrecht, we vechten in het licht

van de dood dat de oude wereld vernietigt
feller dan een superster van duizenden
zonnen, waarin ik smelten wil als het valt

op mij, en Amma, het valt ook op jou
als een heilig zwaard - de wond moet
bloeden en het leven laten wegstromen

in een nieuwe wereld, geef je toch over
en spring door de poort van het oordeel
in de armen van barmhartigheid

Ik vier het feest niet vandaag

Hebt U Zelf Uw handen gelegd
op de koning en hem beladen
met onze zonden?

Aan de soldaten overgeleverd
is hij geofferd aan wie anders
dan Uzelf, hij moet dus wel leven

ook al ligt hij in een grafkamer

Verblijft hij misschien als eerste
in een heel nieuwe wereld
nog leeg zoals de woestijn
waar de zondebok vrij is?

Is het dan nu al de Dag

van Vergevingen, een nieuw geheim
een nieuw geloof, volgens wetten
die voor mij verborgen zijn

maar toch ergens besloten liggen
in onze mislukte onderneming
in Uw Naam, Uw heilige Naam

die ik onwaardig ben uit te spreken?

Sommige mensen zijn te groot
voor een gewone naam, een titel
hebben ze verdiend, de hoogste

lof die een naam kan uitdrukken
hoe tijdelijk hun leven ook is
en later misschien vergeten wordt

niet belangrijk meer gevonden
door dichters die duizend nachten
kunnen betoveren met hun tong

en met een schuin oog op populaire teksten
succesverhalen aandikken
nadat de feiten zijn gaan liggen

ze groter maken dan denkbaar was
omdat ze dan waar worden, zo oud
als de mensheid en de wereld

Ze zeggen dat ik moet gaan
Ik kan het betalen
maar de drukte is niets voor mij

Je moet ontzettend opletten
en er is geen tijd voor gebed
terwijl daar regels voor zijn

waar je je niet aan kunt houden
Je moet ze afkopen
voor een goed doel

Ik wil serieus geloven, echt
vroom zijn, elke dag een pelgrim
en nadenken over mijn daden

gastvrij zijn met respect
voor wie ik ontmoet
alsof ik ontvangen word

als een vreemde

Ook wie niet gelooft
heeft alles - gekregen:
de wereld, mijn leven, jouw leven
en de plicht elkaar te helpen
Verder kan alles

kan niets lukken of mislukken
In alle talen wensen we elkaar
vrede en geluk, het goede

Het is onze kans en onze opdracht
het is mijn naam, die ik niet wil ruilen
en zeker niet zou willen ontberen
uit haar heldere mond – ze is een engel
dat hoort iedereen, ook wie niet gelooft

Zelfverzekerd joeg ik
op zieke mensen:

quarantaine in Jeruzalem
om de epidemie te stoppen

die goedgelovigheid
in de loze belofte

van een plaats in de hemel
en een hemel op aarde

Maar hun eigenwijsheid knaagde
vergeefsheid in mijn ijver

verduisterde het licht in mijn hoofd
zodat ik viel. De zon tolde

in zijn halo, samengebald
in de hand die mij aanwees

om mijn leven te riskeren
met mijn mooiste woorden

Ik kwam van de Arafat
en kon de stad niet bereiken
Ik stuitte op drie muren

gebouwd van verstand, die vrucht
van de boom der kennis
die verleidelijke slang

met de slechte naam
Duivel
de duivel die sprak

tot Eva: doe het, eet
en tot Abraham: doe het niet
offer je zoon niet

die zijn vrouw en zoon
opstandig maakte
om hem tegen te houden

maar Abraham raapte stenen
en verjoeg hun woorden
die hij al kende

van zijn eigen gedachten
die te gelovig waren
voor zijn verstand

Zeven keer
zeven keer
wierp hij

We willen onze eigen regels
zonder lede ogen op ongelovigen
We willen meer dan alleen
een veilig leven

We eisen het recht
om apart te leven
en we zetten onze eisen kracht bij
want het is nog niet gelukt

We bidden met rituelen
en de heilige plicht
om de openbaring
niet te loochenen

Bij elke herhaling
worden de woorden bewaarheid
worden ze harder, onwrikbaarder
worden ze onaantastbaar

voor onze twijfels
Ze wassen alles van ons af
We hebben een schoon geweten
en we maken schoon schip