In het duistere onder
van de toren vangt alleen
het koord licht, heen en weer
onder het luiden van de klok

Meteen komen er mensen
af op het schreeuwende geheim
er is nieuws, het laatste nieuws
en ze becommentariëren het touw

(nette mensen zijn ontmaskerd
  hun nevenbelangen onthuld
  en ondergrondse netwerken
  ontknoopt)

maar nieuwsgierig zijn ze
vooral naar de handen
die aan de klok trekken
daar in het donker onder

in de toren, in het binnenste
van het verstand
dat zich niet laat dwingen
om te zwijgen

Daarna verwaait de frisse bries
uit de galmgaten al gauw
de heldere lucht betrekt
en de mensen gaan

weer hun eigen weg
na de plechtige afspraak
dat het nooit, nooit
meer zal gebeuren

Ik heb
visnetten over mijn veld en
een bewaker met bijtende honden
sinds er windslijm woont

in mijn tulpen, mijn goud
dat een half grachtenhuis waard is
of vijftien jaar loon
per bol

o mocht ik maar
de dievenhanden afhakken
en hun ballen tentoonstellen
op sterk water

in de vlammende kleuren
van het gestolen slijm
waar alleen de wind van weet
nee, niemand

niemand weet
hoe de tulpenziekte heet