Wij leven sober, genoeg
is genoeg voor mij, en reserves
zijn nodig volgens jou

Alles is verzekerd, gelukkig
geen leningen, we werken hard
omdat je anders niets hebt

De kinderen hebben hun eigen leven
zij zullen niet voor ons zorgen
en vragen al om een deel

van hun erfdeel, maar het zit vast
in steen, in kluizen, en in jouw hoofd
dat ook de dekkingen wil dekken

Een mens moet volwassen worden
en voor zichzelf zorgen
zijn eigen vruchten plukken

al zouden we meer kunnen delen
vertrouwend op wederzijdse hulp
niet alleen op ons eigen karakter

waarin de kiem ligt
de kiem van hebzucht
Onze angst

Leeg de vergaderzaal
Stoelen weer in het gelid
Het scherm in de hoek spuit nog
de laatste nieuwsberichten

Ik ga op de ronde tafel liggen
rek me uit en geef me over
aan welbehagen, gestreelde
loomheid, oh, nu niet

aan jouw handen denken
niet aan genomen besluiten
plannen en actiepunten en
niet aan de ruis van buiten

het rimpelen van de lucht
om de boksende drukte
het stuiteren van profijt
dwars door radslagen haast

het leven van onze overdaad
aan daden, al zijn die me soms liever
dan woorden, al zijn die me soms liever
omdat elk leven telt

Ik heb
visnetten over mijn veld en
een bewaker met bijtende honden
sinds er windslijm woont

in mijn tulpen, mijn goud
dat een half grachtenhuis waard is
of vijftien jaar loon
per bol

o mocht ik maar
de dievenhanden afhakken
en hun ballen tentoonstellen
op sterk water

in de vlammende kleuren
van het gestolen slijm
waar alleen de wind van weet
nee, niemand

niemand weet
hoe de tulpenziekte heet

In het duistere onder
van de toren vangt alleen
het koord licht, heen en weer
onder het luiden van de klok

Meteen komen er mensen
af op het schreeuwende geheim
Er is nieuws, het laatste nieuws
en ze becommentariëren het touw

(nette mensen zijn ontmaskerd
  hun nevenbelangen onthuld
  en ondergrondse netwerken
  ontknoopt)

maar nieuwsgierig zijn ze
vooral naar de handen
die aan de klok trekken
daar in het donker, onder

in de toren, in het binnenste
van het verstand
dat zich niet laat dwingen
om te zwijgen

Daarna verwaait de frisse bries
uit de galmgaten al gauw
De heldere lucht betrekt
en de mensen gaan

weer hun eigen weg
na de plechtige afspraak
dat het nooit, nooit
meer zal gebeuren