Als wilde ganzen landden hier
vissers en monniken, anderen

voeren verder en ontdekten Amerika
maar ze kwamen terug

langs het noorden, Thule
waar het gloeiende stenen regent

waar het land brandt en de rotsen
zwemmen tussen kokende fonteinen

Daar zijn de poorten van de hel
en de paden naar de hemel

de reusachtige ijsgordijnen
boven de wolken

Ze kwamen terug om te vertellen
over deze wonderen, te bijbels

om ze geheim te willen houden
voor hun familie en vrienden

En de nieuwe wereld
vergaten ze

Natuurlijk wil ik geen object zijn
maar mens, een subject
niet volledig vrij misschien

maar ook niet in de hel
van andermans oordeel
tenzij ik zou negeren

dat ik een stukje wij ben
een stukje menselijke liefde
die tekortschiet

en een stukje soms wreed
eigenbelang, kortzichtig
door ingebouwde oogkleppen

tegen mijn nerveuze angst
voor het vagevuur van het tekort-
schieten van anderen en mijzelf

Wie toch meer vrijheid wil
en de kudde verlaat, zal weten
dan pas in de hel te zijn

Ik kon niet blijven, zonder escorte
reisden we onder de zeven hemelen
en pas later besefte ik dat
daarboven de zielen wonen

van Adam - verdreven net als wij
Johannes en Jezus - de boodschappers
Jozef - door zijn familie verstoten
en Henoch - de levende leraar

Aäron - nog steeds geliefd
Mozes - de geduldige
in de woestijn van ongeloof
en Abraham - de eerste die zich overgaf

Met geleende ogen zie ik
onder het hemelse licht het stralende
nieuwe Jeruzalem, de stad
die wij hier gaan bouwen