Buiten ligt de straat vol rollen
prikkeldraad, je ziet ze niet
achter de geblindeerde ramen
van de ambtelijke vrede

Binnen loopt iedereen naakt
in zijn kleren rondom de toren
van opgestapelde stoelen
waarop de commissaris zit

Hij wiebelt, de mond vol
landsbelang en zorg om elkaar
De muren zijn versierd met namen
Uit beleefdheid noteer ik de mijne

in het gastenboek, zestien pagina's
na een vrouw die beroemd geworden is
Mijn geleende lauweren laat ik achter
Ik wil er niet op rusten

Ik ken de boeken van de wijsheid
en de regels hoe te leven
zonder afgoden en toch bescheiden

Ik weet: een koning doet er toe
hij maakt trots en onderdanig
hij zit op een troon van geweld

Ik weet: mislukking verdeelt
nationalisten in fanaten
en fantasten, hun bitterheid

likken ze achter muren
van verstokte hoop, ontevreden
met een goed leven, ik weet het

Al 1000 jaar vechten ze
in de naam van de Kracht
van hun verlangen

om vorstelijk te genieten
negerend dat vrede niet gratis is
en er geen onmensen bestaan

alleen mensen die de prijs betalen
die de woorden kennen
en geloven

in daden

De fanaten vechten steeds harder
voor hun eigen staat, eigen land
tegen het verlies van hun verhalen

Hun frustratieheugenis
het doembeeld naamloos
verspreid over de aarde

wel een goed leven te leiden
maar niet uitverkoren
en nog steeds niet vrij

van vreemden, hun onbegrip
en selectieve afgunst en
bovenal het verleden

dat hen verplicht op straffe van
vlagverlies, identiteitsverlies
en alles dat de lading moet dekken

De wreedheid uit de hemel
De van verre geslingerde dood
De eindelijk bemachtigde grond

en de definitieve verlossing
van het rondtrekkende bestaan
van Nahor, Terach, Abram

en de dochters van de dochters
van de dochters van de dochters
van zijn dochters