Slaperdijk, schapendijk
aan het wad, er gebeurt niet veel

Grijs op grijs de trage adem
van dag en nacht, flarden

hartslagloos geruis en golven
krijsende meeuwen, zilver-

schittering over de zee
het slijmspoor van een slak

Nergens bloed, alleen wat veren
schelpen van vroeger leven

en stille zuchten uit het heelal
Zonder dijk zou ik verdwijnen

naar nergens, o wat verlang ik
naar jou

Al het afval waait
dezelfde kant op
over natte sneeuw

heet en scherp gras
droge bladeren
het wordt donker

en weer licht
donker en licht
de hemel

draagt de sporen bevroren
verbrand tot onzichtbaar
de aarde de aarde

bevrucht de pulvers leeg
lekken in nieuw bloed
tussen huid en botten

voelend vlees in de wind
over het natte het hete
scherpe en droge bestaan

Op lege plaatsen in de stad
sta ik stil om te kijken
of er toch iets is

Want aandacht moet
afgeleid worden van wat je wilt
ongezien houden, zoals

God onkenbaar is, gehuld
in het heelal en verborgen
onder de onzichtbaarheidsmantel

van een religie, dat opzichtige
gewaad van gebruiken
en heilige woorden

Net als leegtes
laten ze niets zien, alleen het niets
als dat zou bestaan

En toch let ik op
of er iets merkbaar is
van het geheim van alles