Het filmpaleis is liefdadigheid
voor liefhebbers en oude mensen
ik help hen de tijd door
kijk mee en leer
de teksten van Mama Capra

over de grote schoonheid
van de droom van de zintuigen
Giulietta wordt weggestuurd
van de markt, met haar
zelfgemaakte geitenkaasjes

Thuis in haar paradijsje
de vroegere bedding van de beek
nu mijn dagdroom in het hoekje
bij de ingang van de zaal
gonst het van de bijen

Zou ik liever spelen?
Mezelf willen zien?
In honderd rollen groter dan het leven?

Je kent het wel:
taxiën, de aanloop
en omhoog, de wolken

met luchtzakken in
De gewoonste zaak
van de wereld tegenwoordig

Juist dan ben ik bereid
om te sterven, overzie ik
de samenvatting van het leven

onder mij, langzaam uit-
gewist door de witte wolken-
gum, tot een blauwe hemel-

leegte met op het eind
van de dunne vleugel
een knipperlichtje dat seint:

hier leven mensen, aan boord
is alles okee, we vliegen
alleen maar even voorbij

Alleen als ik niet oplet
zie ik mijn gedachten
weerspiegeld in de wereld

en mezelf als een volle maan
in het licht van de mensheid
met hier en daar wat vlekken

van mankementen, bloed-
krimp en onbekwaamheid
en schaduwen van dikdoenerij

dan weet ik mij zo licht
alsof ik de zon ben
alsof ik het ben

die de manen laat schijnen
en de meeuwen dag
doet krijsen op de gracht

Alleen nu ik oplet, zie ik
de manen van mijn leven
we zijn oud

mijn gedachten en ik, mijn wereld
van nieuwe tot oude maan

Om het vee te laten grazen trek ik
van oase naar oase, zeulend

met een enorme zandloper
een toren op wielen, en ik tel

korrel na korrel
tot de tijd op zal zijn, ik tel

mijn moedeloosheid af:
wat zal ik dan hebben bereikt

als oude man? Alleen dat ik zelf
in de woestijn een zandloper ben

met korrels geluk: familie
enkele vrienden en de schoonheid

van de sterrenhemel, een beker
helder water, een veilige nacht

en soms het godsgeschenk
van een kwartel of wat honing

Het kan overal zijn
er valt van alles over te zeggen
maar Het blijft onduidelijk

Toch kunnen we niet zwijgen
verleid door het raadsel

dat we ademen
dat ons omspant
dat onze hemel is

dat ons bindt
en geen naam heeft

ook als we erover praten
en Het vele namen geven
En er is dat andere raadsel

dat ons lichaam drijft
naar nieuw leven, het andere

dat we ademen
dat ons vervult
dat onze aarde is

dat ons bindt
en een naam heeft

ook als we erover zwijgen
omdat de vele namen ervan
tekort schieten

Jezelf geruststellen door anderen
de mond te snoeren met uitspraken
over het leven: je enige zekerheid

Misschien is er meer, moeten we
ons voorbereiden, onwetend
waarop, behalve dan op dat
nietszeggende doodgaan

alsof dat ons doel is
of de uitkomst van ons leven
alsof

de dieren en de planten die leven
om te leven en anders niet
zouden bestaan, er niet toe doen

Het houdt een keer op, blijkbaar
is er geen begin zonder einde
en fladderen we voorbestemd voort
als vlinderende zomervogels

Ik ken teveel mensen, serieus
ik heb het erg druk met hen

te bellen en samen thee te drinken
het is niet te doen, mijn dag

is te kort en het leven is zand
weglekkend uit mijn hand

Natuurlijk moet ik niet knijpen
het is maar een illusie

die verbergt dat ik lig
in het lichaam van de aarde

dat ik adem in haar longen
en eet in haar buik

meestroom in haar bestaan
met mijn liefde, mijn lief en mijn vrienden

samen, waar we ook zijn
tegelijkertijd in het volle bewustzijn

dat de weken door de jaren rennen
en de jaren door mijn leven

Het juiste moment bepaal ik
soms zelf, als ik genoeg denk

te weten, maar vaak word ik verrast
door wat er uit de hemel komt

precies op het moment
dat ik mijn ogen opendoe

     Ik kijk in de envelop
     die half verscholen ligt

     te wachten op mijn onbewuste
     weten van het juiste moment

     om te lezen wat nu
     betekenis heeft voor mij

Kon ik maar eens boven mijzelf staan
om de informatie te zien stromen

de windingen van de kanalen
uit het heelal in mijn lichaam

bewonderend te beschouwen
en begrijpend te genieten

van het leven, dat soms ligt
te wachten in mijn bewustzijn

als poste restante

Starend naar het licht
wordt het nacht
in mijn ogen

Starend in de nacht
is het niets
te groot

zoals ook het licht
voor mijn lichaam
te groot, te gevaarlijk is

Ik moet ertussenin zien
te blijven, leven is verstrooid
licht, verzacht

door de kracht van zwaarte
de massa waarin plaats is
voor onbegrijpelijk veel energie

het donker van de dood
het stilleven waarin leven
elke dag een wonder is