Geboren in licht
proeven wat leven is
buitelen en rennen
voluit lachen liefst van al
en het wiel draait het water

rond de aarde en daaromheen
winden met wolken en
het vuur van de zon
het wiel van schoonheid:
de seizoenen

bamboespruiten en bloesems
die allemaal sterven
de fladderende vlucht van de veldleeuwerik
de wonderen van het bos
bevers die de beek verbouwen

een meikever op reis
over mijn been en vliegend
in mijn hand die ik sluit
en weer open
de geuren

van garende groente
mos en dampende dauw
paddenstoelen in de herfst
het dorp in de wintermaanden
wanneer de kachels branden

het wiel van mijn leven
mijn kinderen, mijn werk
de kleuren van mijn kleren en
uit mijn handen de helende stem
van zeven lange snaren

Terugkijkend herken ik stukjes
van de weg die ik ging
De verbindingen zijn verdwenen
wegwijzers staan er nog steeds niet

De fictieve werkelijkheid
kan ik tellen, de aantallen
seizoenen, woningen, vrienden
De rest is een droomsnoer

van verlangens en feesten
die ik niet vergeten ben
van onbeantwoorde liefde
en volmaakte ogenblikken

herinneringen in het diepe
zwart, oplichtend
als zwevende eilanden
met sierlijke pieken

van belevenissen
een reis
door de afgronden van de nacht
die kinderen doet huilen

Ons achter is een bos zonder paden
betovergrootvaders zestig eiken
geplant op zijn trouwdag toen
het huis af was, het huis

waarin de plannen zijn gemaakt
om het af te breken
en de bomen

kunnen dat betalen

Alles nieuw, geen verleden meer
dat we aan kunnen raken, maar
jonge aanplant zonder schaduw
over de achtste generatie

Ons achter: geen bos, geen tuin
een gat gevuld met hoog gras
waarin zestig takjes schuilen

Ook in huis is het overal licht

Mama's nachthemd aan
midden op straat schaatsen
en op zolder met treinen
verre reizen maken, maar
als iemand later zegt

Het zat er al in
weet je nog, toen?
Twaalf jaar oud...
twee vier zes acht tien
wie niet weg is, is gezien

kijk maar om je heen:
mensen zijn op weg
allemaal passagiers
op een eigen stoel mee-
vliegend naar hetzelfde

de reisregels zijn duidelijk
doe de veiligheidsriemen om
voor extra's moet je betalen
maar liefde en het lot
zijn nergens te koop

haal dan je schouders op
en begin over iets anders
want het verstand eist
dat je niets persoonlijk opvat
ook al gaat over jou

Het leven moet wel duren
want de grote dingen gebeuren
in je jeugd en jaren

heb je ervoor nodig
om ze te verwerken
en daarna wil je dit of dat

met de kennis van later
nog eens overdoen of opnieuw
beleven, want het kan

veel te vaak beter
Met meer aandacht had je meer
ervan kunnen genieten

kunnen leven zoals nu
maar zou je dan jong zijn
of een vermomde oude ziel

in een ongedurig lichaam
op trektocht
naar grote gebeurtenissen

die er toe zullen doen
levenslang?

De gracht is groen vandaag
grauw in de avondschemering
de voorkleur van de winter

Draaiende motoren, winterjassen en
warmtelampen, kleine rode vlekken
op de huid van de stad

We willen blijven bruisen
niet bij de voorraden rusten
We halen licht en groen in huis

in de binnenkanten
van ons bestaan
een gretig gevoel

geen verveling, geen trage tijd
geen lange starre uren
in het zijlicht van de lage zon

We maken plannen in de herfst
we ruimen op in de lente
we rusten uit in de zomer

Complementair op het seizoen
voelen we dat we leven
Een gretig gevoel

Waar ga je heen, of weet je dat niet?
En bevalt het leven dat je ziet?

zoals het is, vandaag
mijn eigen leven van vandaag
zachtjes zingend op weg

naar het volgende
kruispunt in het park
wetend waarheen ik ga

linksom of rechtsom
altijd terug naar vrienden
met wie ik gelukkig ben

Ook als ik niet meedoe
met de buren, heel Brussel
Berlijn, Beiroet en Beijing

dan nog doe ik mee
maar anders, leef ik
dicht op mezelf

binnenshuis "uitzichtloos"
het leven van vandaag
zachtjes zingend op weg

Ze kunnen me niet meer zien
Ik ben weg, vrij
van betutteling:

de mooiste jaren
van mijn, mijn leven
Zo was het precies

En toen de verlengingen -
mijn gelukkige tevredenheid
als het er van kwam

En nu - we tijd genoeg hebben
nu alles rustiger is
en zijn kleur verliest

let jij zorgzaam op mij
met jouw alziende ogen
Geen ouder, geen hoeder

Ik verberg me niet
Ik zal niet weggaan
en ik wil niet vrij zijn

Mijn hart weet van geen ophouden
het slaat zich overal doorheen

in de drie-eenheid van de tijd
vanaf het groene begin
van de dag, mezelf op de been
te krijgen en weer op te staan
uit mijn lot

met de kracht van mijn hartstocht
weer in de stroom van ervaringen
te springen, af en toe een slag
te zwemmen, wat mee te drijven
en veel te laten passeren

schoonheid en wreedheid, golven
gevoelens en strelingen
van het leven onder het schuim
van mijn bewustzijn, de witte ziel
van de tijd

Pas later speelde ik
zonder te acteren
de hoofdrol
in mijn leven, mijn lot

voorgesorteerd of toevallig
pech binnenin
mijn begeerde lichaam
bemind

zonder blijvende interesse
in mij, mijn aanwezigheid
mijn begerige geest
die wakker lag

van hen, hun dromen
die ik niet volgen kon
die mij versmaadden
bang

voor de moeite die het kost
om te veranderen en
niet te blijven drukken
op de blauwe plekken

Adam tekende het uit
in het zand: de rivier
stroomt naar het midden

van de dag, ertegenover
liggen de bergen vast
op hun plaats

al lijken ze te zweven
als wolken waar de wind
geen vat op heeft

We volgden de rivier
Het leven werd zwaarder
met zorgen om de kinderen

en de kleinkinderen
Ik had het niet willen missen
Alleen Abel, ach Abel

die zo hoogmoedig was
om onnadenkend te geloven
dat hij het beter wist

In bogen golvend englenhaar
of ijskastelen in de lucht
en veren van een adelaar
zo drijven wolken op een zucht
van wind, de tovenaar

Maar meestal vind ik er niets aan
het sneeuwt of stormt, de regen stroomt
en wat ik zoal heb gedaan
is niet waarvan ik heb gedroomd

Ik was een wolk die alles zag
de blauwe hemel, 't groene gras
precies in evenwicht, en ach
zo dacht ik dat de wereld was

Rozengeur en maneschijn
met vrienden thuis op mijn terras
voor altijd met jou samenzijn
Zo dacht ik dat de liefde was

Maar nu is het gewoon een sleur
ik lach als iemand naar me kijkt
Doe maar gewoon, nee geen gezeur
want niets is wat het lijkt

Bang zijn, huilen, geen berouw
mijn eigen weg gaan, geen kompas
behalve: Ja, ik houd van jou
Zo dacht ik dat het leven was

en ja, nog steeds geef ik erom
want alles heeft betekenis
en, noem het wijs of noem het dom
dat is ervaren wat het is

De vervulling van een wens
is even een geluk, een goede
afloop als je daarna doodgaat
of een begin maakt, met iets nieuws
een volgende fase of stap

Voor een blijvend Happy End is het
hiernamaals uitgevonden, en de troost
die je ontleent aan nakomelingen
met de bijgedachte dat later, ooit
alles goed zal komen

Totdat je begint te begrijpen
dat het leven zinloos lijkt
omdat alles maar doorgaat
zonder zicht op algemeen geluk

maar we ook zonder de roes
van een illusie kunnen meegaan
in de stroom en zijn dynamiek
ervaren, die niets afsluit