Een vulkaan zijn
met een dikke huid
van verse vruchtbare grond

Mezelf daaraan verspillen
met goedbedoeld gepruts
en mislukkende plannen

Let maar niet op de rommel
Het valt wel mee
Smoezen zijn onnodig

Morgen is weer een dag
voor het heilige moeten
en nieuwe averbeteringen

Er staat genoeg in bloei
om van te leven
tussen alle stolsels en as -

het zwart van vurige idealen

Omdat ik geen tijd heb
is ongewassen in badjas
de dag verdoen het fijnst

Mezelf zijn, thuis
in mijn stadsbunker -
voor het venster dat spiegelt
aan de buitenkant

Als je daarlangs vliegt
zie je mussen van het voer
verjaagd worden door eenden
die daarna vluchten

voor het meeuwenleger
dat vier maal zijn snavels heeft
gehard in het maagzuur
van familie Duck

Ik sta veilig buiten spel
en wat me niet zint
wis ik uit beeld

De reizende mens schiep
de herberg, later ook het café
en hij zag dat het goed was

De wouden zijn gekapt, de bomen
verzaagd, vertimmerd en geboend
- een bank waarop ik zit

achter in het café bij mensen die
over de bijzonderheden van hun leven
praten en mij vragen wat ik weet

van mijn werk, is het meer
dan wat ik doe? En tot waar
reikt de invloed ervan?

Wat is onze plaats
in het al, wat is de zin
van onze moeite?