Niemand lette erop
tot het water over de bergrug heen
het meer in stroomde
Het regende de hele zomer
een dichte grijze lucht-

zee stortte zich
als een wereldoceaan
over de aarde, een dik vel
beukend hout kwam boven
drijven, let niet op de dieren

Kijk niet of er mensen bij zijn
je weet het wel
de oude wereld
borrelt nog een beetje op
uit de verdronken bomen

Het water rekt zich uit
en spant een gladde spiegel
onder de hemel en de regenboog
Mijn boot drijft
tot hij strandt

Langzaam zak ik weg, de diepzee in
de volzee: het duizelt me van scholen
visjes schieten weg en zijn er nog

In het licht boven mij glijdt het witte
schip van een zwaan over
de bellen uit mijn mond

Ik hoor krekelzang in het hoge gras
een meeuw vliegt over, waarschuwt
en wijkt, golven rollen zich op

tuimelen over elkaar heen
en breken bruisend in hun dal
waaruit ik ademend bovenkom

Betovergrootoma, waarom
gingen jullie weg uit het waterland?
Was er te weinig plaats voor jullie

vee tussen de volle akkers?
Wat waren jouw dromen? Dun
zijn de mijne, als doorschijnend dons

Mijn bed is hard, ik sjouw
water en brandhout
en de mannen moeten zo nodig

op strooptocht, er kookt onrust
in het bloed van mijn zonen
Als ze maar heelhuids thuiskomen

met een gram goud voor het gevaar
van de belofte van het land
waaruit honger jullie verdreef

De glans van hun zwaarden
geronnen, dikke muren bedwongen
steden en koningen, wie weet

dat het struiken waren, grotten
en hutten, dorpshoofden, de buit
wat vee en een paar meisjes

Geen land van koeien en tulpen
waar het gras altijd groen is en zoet
de honing van de jonge jaren

toen je woonde in het paradijs

Ik heb het overleefd
en schrijf het op
om het te vergeten

Wat na te lezen is hoef ik niet
te onthouden, maar ik moet
zoeken naar de woorden

die zich verstoppen, bange woorden
alsof mijn pen het mes is
onder de snelweg langs ons huis

uit het niets op mijn keel gezet
De avond was al gevallen
Zenuwachtig riep hij om geld

een beginneling, zijn plan
liet zich gladstrijken met kalmte
mijn angst gesaboteerd

door mijn man: 'We hebben geen geld
wat moet je met thee en Haagse Hopjes?'
'Ík heb geld! In mijn tas'

'Geef, geef!' Mijn man
pakt rustig mijn portemonnee
en opent hem ondersteboven

De munten vallen
De jongen bukt
Hand in hand rennen we

Mijn dagboek is te eerlijk
om te bewaren, wat heb ik eraan

om me ongelukkig te lezen
en me suf te piekeren
over bedekte termen, turend

wat er nog te zien valt
door het matglas, schimmen
die ik overtrek met klare lijnen

van later. Het lijkt al gauw
echt, een paar strepen zijn genoeg
voor een sneeuwlandschap

dat ik kan laten ontdooien
door verder te tekenen:
weer een bladzijde, weer een dag

aan mijn leven geschreven
bloesems geschreven
op mijn pad vol doornen

in het spokenhuis
van mijn lichaam

Het hangt er vanaf
hoe ik scherp stel
Meestal zie ik niets

dan de bijna stilstand
van trage verschuivingen
of het heen en weer

schieten dat ik niet bij kan houden -
het leven, in de stad
en binnen in mij, actief

ook wanneer ik passief ben -
stofwisseling en celvernieuwing
onzichtbaar maar voelbaar zoals de strijd

om mijn bestaan en dat
van de bacteriën die mij troffen
als een lang verwacht thuis