Niemand lette erop
tot het water over de bergrug heen
het meer in stroomde
Het regende de hele zomer
een dichte grijze lucht-

zee stortte zich
als een wereldoceaan
over de aarde, een dik vel
beukend hout kwam boven
drijven, let niet op de dieren

Kijk niet of er mensen bij zijn
je weet het wel
de oude wereld
borrelt nog een beetje op
uit de verdronken bomen

Het water rekt zich uit
en spant een gladde spiegel
onder de hemel en de regenboog
Mijn boot drijft
tot hij strandt

Langzaam zak ik weg, de diepzee in
de volzee: het duizelt me van scholen
visjes schieten weg en zijn er nog

In het licht boven mij glijdt het witte
schip van een zwaan over
de bellen uit mijn mond

Ik hoor krekelzang in het hoge gras
een meeuw vliegt over, waarschuwt
en wijkt, golven rollen zich op

tuimelen over elkaar heen
en breken bruisend in hun dal
waaruit ik ademend bovenkom

Er is geen dunne plek
in de heg om mijn leven
Ik moet me erdoorheen drukken

Mijn horens raken verstrikt
Waar is de helpende hand
wanneer je hem nodig hebt?

Moet ik hier soms sterven
zoals Mozes op de heilige berg
uitkijkend over het beloofde land?

Hemel, bespaar me de aarde
van een voortijdig graf, geef wind
die de takken wegbuigt, water
dat de wortels blootlegt, of vuur

en ik zal het verdragen
tot het hout dor is en zal wijken
Breek desnoods mijn horens af
maar doe iets, en houd van mij

Betovergrootoma, waarom
gingen jullie weg uit het waterland?
Was er te weinig plaats voor jullie

vee tussen de volle akkers?
Wat waren jouw dromen? Dun
zijn de mijne, als doorschijnend dons

Mijn bed is hard, ik sjouw
water en brandhout
en de mannen moeten zo nodig

op strooptocht, er kookt onrust
in het bloed van mijn zonen
Als ze maar heelhuids thuiskomen

met een gram goud voor het gevaar
van de belofte van het land
waaruit honger jullie verdreef

De glans van hun zwaarden
geronnen, dikke muren bedwongen
steden en koningen, wie weet

dat het struiken waren, grotten
en hutten, dorpshoofden, de buit
wat vee en een paar meisjes

Geen land van koeien en tulpen
waar het gras altijd groen is en zoet
de honing van de jonge jaren

toen je woonde in het paradijs

Ik ben een boer op zee
60 schapen, 100 varkens
ganzen en eenden bij vertrek

Dat zijn karige rantsoenen
bij de rats, kuch en bonen
Slachten hoef ik niet

de beesten gaan zo wel dood
zodat er altijd vlees is
voor de kok en de officieren

hoog boven mijn stinkende stal
waar ik emmers uit de zee hijs
en de drek de spuigaten uit schrob

In de kooien is het erger
Daar is de vooronderwereld van zweet
uitlaatgassen en rochelende zieken

waar je slapend wegzinkt in een put
vol poep en pis, en happend naar lucht
bruine teer braakt

We leven in de zijvakken
van een koffer onderweg

die ons vlees en bloed ruilt
voor peper en kaneel

soms ook slaapbollen, maar
dat weet alleen de kapitein

     Het schip heeft een grote buik
     het is een hongerige waterwolf

     en wij, in dit dodenrijk
     hopen gered te worden

     uitgespuwd op het droge
     zoals Jona door de walvis

We doen ons werk, voor de rederij
een vaste last aan loon en soldij

vaak betaald aan de ouders
die ons verloren aan de zee

en aan de weduwen
die niet op ons konden rekenen

Ik heb het overleefd
en schrijf het op
om het te vergeten

Wat na te lezen is hoef ik niet
te onthouden, maar ik moet
zoeken naar de woorden

die zich verstoppen, bange woorden
alsof mijn pen het mes is
onder de snelweg langs ons huis

uit het niets op mijn keel gezet
De avond was al gevallen
Zenuwachtig riep hij om geld

een beginneling, zijn plan
liet zich gladstrijken met kalmte
mijn angst gesaboteerd

door mijn man: 'We hebben geen geld
wat moet je met thee en Haagse Hopjes?'
'Ík heb geld! In mijn tas'

'Geef, geef!' Mijn man
pakt rustig mijn portemonnee
en opent hem ondersteboven

De munten vallen
De jongen bukt
Hand in hand rennen we

Mijn dagboek is te eerlijk
om te bewaren, wat heb ik eraan

om me ongelukkig te lezen
en me suf te piekeren
over bedekte termen, turend

wat er nog te zien valt
door het matglas, schimmen
die ik overtrek met klare lijnen

van later. Het lijkt al gauw
echt, een paar strepen zijn genoeg
voor een sneeuwlandschap

dat ik kan laten ontdooien
door verder te tekenen:
weer een bladzijde, weer een dag

aan mijn leven geschreven
bloesems geschreven
op mijn pad vol doornen

in het spokenhuis
van mijn lichaam

Kijkend in het licht
van de gouden spiegel, eet ik
alle troost die in huis is op

Kussen helpt niet
huilen pas na het slapen
van uitputting, teleurgesteld

maar het is niet anders
dan verwacht, dan eerder
tijdens de belegering

Willen leven
blijft het wachtwoord
Na een koude douche

mezelf opmaken, moed inspreken
Een nieuwe dag, gouden licht
van de zon

Het hangt er vanaf
hoe ik scherp stel
Meestal zie ik niets

dan de bijna stilstand
van trage verschuivingen
of het heen en weer

schieten dat ik niet bij kan houden -
het leven, in de stad
en binnen in mij, actief

ook wanneer ik passief ben -
stofwisseling en celvernieuwing
onzichtbaar maar voelbaar zoals de strijd

om mijn bestaan en dat
van de bacteriën die mij troffen
als een lang verwacht thuis