Niemand lette erop
tot het water over de bergrug heen
het meer in stroomde
Het regende de hele zomer
een dichte grijze lucht-

zee stortte zich
als een wereldoceaan
over de aarde, een dik vel
beukend hout kwam boven
drijven, let niet op de dieren

Kijk niet of er mensen bij zijn
je weet het wel
de oude wereld
borrelt nog een beetje op
uit de verdronken bomen

Het water rekt zich uit
en spant een gladde spiegel
onder de hemel en de regenboog
Mijn boot drijft
tot hij strandt

Er is geen dunne plek
in de heg om mijn leven
Ik moet me erdoorheen drukken

Mijn horens raken verstrikt
Waar is de helpende hand
wanneer je hem nodig hebt?

Moet ik hier soms sterven
zoals Mozes op de heilige berg
uitkijkend over het beloofde land?

Hemel, bespaar me de aarde
van een voortijdig graf, geef wind
die de takken wegbuigt, water
dat de wortels blootlegt, of vuur

en ik zal het verdragen
tot het hout dor is en zal wijken
Breek desnoods mijn horens af
maar doe iets, en houd van mij

Betovergrootoma, waarom
gingen jullie weg uit het waterland?
Was er te weinig plaats voor jullie

vee tussen de volle akkers?
Wat waren jouw dromen? Dun
zijn de mijne, als doorschijnend dons

Mijn bed is hard, ik sjouw
water en brandhout
en de mannen moeten zo nodig

op strooptocht, er kookt onrust
in het bloed van mijn zonen
Als ze maar heelhuids thuiskomen

met een gram goud voor het gevaar
van de belofte van het land
waaruit honger jullie verdreef

De glans van hun zwaarden
geronnen, dikke muren bedwongen
steden en koningen, wie weet

dat het struiken waren, grotten
en hutten, dorpshoofden, de buit
wat vee en een paar meisjes

Geen land van koeien en tulpen
waar het gras altijd groen is en zoet
de honing van de jonge jaren

toen je woonde in het paradijs

Mijn dagboek is te eerlijk
om te bewaren, wat heb ik eraan

om me ongelukkig te lezen
en me suf te piekeren
over bedekte termen, turend

wat er nog te zien valt
door het matglas, schimmen
die ik overtrek met klare lijnen

van later. Het lijkt al gauw
echt, een paar strepen zijn genoeg
voor een sneeuwlandschap

dat ik kan laten ontdooien
door verder te tekenen:
weer een bladzijde, weer een dag

aan mijn leven geschreven
bloesems geschreven
op mijn pad vol doornen

in het spokenhuis
van mijn lichaam

Het hangt er vanaf
hoe ik scherp stel
Meestal zie ik niets

dan de bijna stilstand
van trage verschuivingen
of het heen en weer

schieten dat ik niet bij kan houden -
het leven, in de stad
en binnen in mij, actief

ook wanneer ik passief ben -
stofwisseling en celvernieuwing
onzichtbaar maar voelbaar zoals de strijd

om mijn bestaan en dat
van de bacteriën die mij troffen
als een lang verwacht thuis